Κυνικές παρατηρήσεις σε καιρό ύφεσης

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο, γίνομαι πιο κυνικός.  Οι δήθεν ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές που χρωμάτιζαν ή τέλος πάντων έβαζαν κάποιο μπούσουλα στην θεώρηση των πραγμάτων, για την δική μου γενιά, έχουν εκλείψει εδώ και καιρό. Χμμμ... από το 1989-90.  Κατά σύμπτωση, τότε ξεκίνησε και η "ελεύθερη" ραδιοφωνία και τηλεόραση. Περί της λέξεως "ελεύθερη", άλλη φορά. Τότε καλοί μου άνθρωποι πήρε και την σημερινή της μορφή η "Ευρώπη". Οι δήθεν ιδεολογικές γραμμές έχουν εκλείψει, αλλά χρησιμοποιείται ακόμα, άγνωστο πως, η ορολογία τους.

Όχι ότι ο προ "ελευθερίας" μπούσουλας ήταν σωστός ή καλύτερος... Απλά, τότε η "ελευθερία" σήμαινε κάτι άλλο.   Οι απόψεις περί "καλύτερου" είναι υποκειμενικές, για πολλούς το "καλύτερο" είναι το γνώριμο, αυτό που ξέρουμε ή που συνηθίσαμε, και το εάν είναι πραγματικά "καλύτερο" δεν το καταλαβαίνουμε παρά μόνο αφού έχει περάσει πολύς καιρός. Λένε, τουλάχιστον 150 χρόνια, για να υπάρχει αντικειμενικότητα.

Επειδή η περίοδος 1981 (ή 1989 -- περίπου το ίδιο είναι) μέχρι σήμερα είναι σχετικά πρόσφατη, αν έχω δίκιο στα περί 150 ετών, για αντικειμενικότητα, θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2130 για να είμαστε αντικειμενικοί. Αλλά επειδή αμφιβάλω αν κανείς από εσάς (ή εγώ) έχουμε πραγματική άποψη για το ...1821 (δηλαδή μην νομίζετε ότι οι σχολικές παρελάσεις, ή, θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου, οι στρατιωτικές παρελάσεις, ήταν το ...1821), έτσι αμφιβάλω εάν ποτέ θα έχουμε (εμείς εδώ, αυτοί που είμαστε εδώ, τώρα) άποψη για αυτά που έχουν γίνει από το 1981 μέχρι σήμερα.

Και μερικοί θα πουν: "μα έχουμε τόση πληροφόρηση, έχουμε φίλους στο facebook, ξέρουμε, συμμετέχουμε σε "δράσεις", καταλαβαίνουμε, είμαστε ενήμεροι πολίτες", και επειδή, όπως ξεκίνησα, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι κυνικός, το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι ότι είμαστε ψάρια κατεψυγμένα, σε μια γυάλα με εικονικό νερό, αλλά ο καιρός περνάει, και η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι, μέσα ή έξω από την γυάλα.

Σύγχυση στο κεφάλι μου; Ή γέρασα και βαρέθηκα; Ή, πιο πιθανό, αποβλάκωση σε καιρό ύφεσης; Περί ύφεσης, δεν υπάρχει αμφιβολία, ρωτήστε κάποιον που να θυμάται την ζωή το ...1930. Περί αποβλάκωσης; Και αυτό υποκειμενικό. Είναι θέμα παραστάσεων του μικροκόσμου του καθενός.

Πάω στο δια ταύτα αυτού του μονολόγου. Κάθε περίοδος, και ειδικά αυτές με "δυσκολίες" αντιμετωπίζει "κρίσεις αξιών". Οι κρίσεις "αξιών" είναι συχνά καθοδηγούμενες, δεν είναι όσο ανεξέλεγκτες όσο φαίνονται. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε πάρει χαμπάρι ότι η τηλεόραση, πχ, σας διαμορφώνει γούστα (Θεέ μου, γεμίσαμε ...οικολόγους και λάϊφστάϊλ -- δεν με ενοχλούν οι οικολόγοι ή το λάϊφστάϊλ, αλλά δεν είχε τόσους πολλούς το ...1950, το 1950 είχε περισσότερο ...Εμφύλιο, θα μου πείτε "καλύτερα τα ζόμπις από τον Εμφύλιο", θα σας απαντήσω, "άτιμη γεωγραφία, αυτή μας κάνει την ζωή ενδιαφέρουσα").

Και μυρίζομαι ότι ίσως πάμε και σε προεκλογική περίοδο. Σε μία χώρα όπου το πολιτικό σύστημα είναι 100% πελατειακό, οι ιδεολογίες άσ'τα να πάνε, γενικά τα μυαλά μας σε επίπεδο περίπου αμοιβάδας -- τόσα χρόνια παραμόρφωση, και χωρίς τα γνωστά λεφτά να εξαγοράζονται ψηφοφόροι, όπως είχαμε βολευτεί τόσο καιρό. Παρατηρείστε και δείτε τι θα αρχίσουν να μας/σας τάζουν οι διάφοροι, και ανάθεμά με αν ξέρουν και οι ίδιοι τι ακριβώς τάζουν, και θα καταλήξει στο ποιος θα λέει τα πιο ωραία παχιά λόγια, γιατί ό Λαός έμαθε να του χαϊδεύουν τα αυτιά με αρλούμπες, και να του αρέσει κιόλας. Ή, και πιθανότερο, όλο και κάποιος θα βρεθεί με κάτι λεφτά να τα κουνάει στον αέρα για να τον προτιμήσετε, και μόλις τον εκλέξετε, θα του τα πάρουν πίσω (αφού του κάνουν ένα προσωπικό δωράκι για τον κόπο του), την πατήσατε, αλληλούια.

Και θα με ρωτήσετε, αν φτάσατε τόσο κάτω κάτω σε αυτό το κατεβατό, "μα τι λες ρε συ τόση ώρα;" και θα σας απαντήσω "μας έχουν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και μας δουλεύουν και δεν κουνιέται φύλλο, και αυτό που νομίζετε ότι κουνιέται, είναι μαϊμού". Τον νου σας λοιπόν στις μαϊμούδες. Δεν είναι μόνο σε ένα κόμμα...