Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Ιστορίες του χθες

Έχω μια αδυναμία στις παλιές ιστορίες γιατί πρώτον είναι αυθεντικές, δεύτερον παραπέμπουν σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και κυρίως τα συναισθήματα των πρωταγωνιστων ήταν ειλικρινή.

Η παρακάτω είναι βγαλμένη λες από παραμύθι ή ελληνική ταινία.



Ήταν λοιπόν μία κοπέλα –ας την πούμε Ελένη που αγαπούσε ένα παλικάρι-τον Στέφανο. (δεν Θα χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα στην παρούσα φάση).





Την Ελένη όμως δεν την αφήνανε να έχει ως αγαπημένο τον Στέφανο-«δεν τον θέλανε»- (αγαπημένη φράση της τότε εποχής) και γι’αυτό την στείλανε να μείνει σε ένα σπιτάκι ψηλά στο βουνό-για να μην τον βλέπει και να τον ξεχάσει!



Ένα βράδυ όμως ο Στέφανος μη μπορώντας άλλο αυτήν την κατάσταση-έχοντας μιλήσει και με καναδυο φίλους αποφασίζουν όλοι μαζί-3 το σύνολο-να ανέβουν μέχρι την κορυφή του βουνού για να τη βρει και να τη ρωτήσει τι σκέφτεται για κείνον.




Αφού λοιπόν ανέβηκαν, της μίλησε: «με θες ή όχι;» κι ευτυχώς για κείνον και εκείνη είπε ναι. Αλλιώτικα ο Στέφανος είχε ήδη τα χαρτιά μαζί του και θα έφευγε στην Αμερική χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.


Την παίρνει λοιπόν από το σπίτι εκείνο και φεύγουν κρυφά σε άλλο χωριό για να φιλοξενηθούν από συγγενείς που δεν έβλεπαν με κακό μάτι τον δεσμό τους. Έμειναν κρυμμένοι για να μην τους δει κανείς και τους μαρτυρήσει για να καταφέρουν να κάνουν τις απαραίτητες διαδικασίες και να παντρευτούν.

Πίσω στο άλλο χωριό είχε γίνει μεγάλη αναστάτωση, αφού ο φύλακας-προσωρινός κηδεμόνας στο σπιτάκι επάνω στο βουνό δήλωσε την εξαφάνιση της Ελένης για να μην βρεθεί μπλεγμένος και τους ψάχνανε παντού.


Τελικά καταφέρνουν να βγάλουν τις άδειες και να παντρευτούν στην εκκλησία-όμως τα βάσανά τους δεν είχαν τελειώσει, αφού τους περίμενε μεγαλύτερη έκπληξη στο γλέντι που ακολούθησε. Εμφανίστηκαν αγριεμένοι ο αδερφός και η μάνα της Ελένης και βγήκε μαχαίρι στον τσακωμό επάνω. Επενέβη η αστυνομία και ευτυχώς δεν συνέβη τίποτα χειρότερο.

Κι ενώ ήταν έτοιμοι να μπαρκάρουν για την Αθήνα αφού εδώ οι συγγενείς της ήταν εχθρικοί ,τελικά τους δόθηκε το πράσινο φως ότι ηρέμησαν και δέχονταν το γάμο τους.

Έτσι γύρισαν πίσω...


Ευχαριστώ πάρα πολύ τον «Στέφανο» και την «Ελένη» για την όμορφη ιστορία που δέχτηκαν να μου διηγηθούν, ζητώ συγγνώμη που έχω αφήσει πολλά απ’έξω , αλλά υπόσχομαι ότι θα γραφτεί ολόκληρη κάποτε με όλες τις λεπτομέρειες.
Σας το αφιερώνω-ειδικά σήμερα. Να είστε καλά και πάντα αγαπημένοι.

6 σχόλια:

κατωμερίτης είπε...

aerial τι ιστορία είναι αυτή;! Αναγνωρίζω τα πρόσωπα, καλά να είναι, δεν ήξερα όμως ότι είχαμε τέτοια στο χωριό μας. Ούτε Ερωτόκριτος να ήταν!

Ανώνυμος είπε...

ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ: ΠΟΛΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΞΕΜΕΙΝΑΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που τη στείλανε στο βουνό. Στο βουνό μπορούσε να κάνει ότι θέλει και κανεις να μην πάρει χαμπάρι. Τι είχει φύλακα 24ωρο;

Ανώνυμος είπε...

Τα άτιμα τα χρόνια που περνάνε

aerial είπε...

φίλε κατωμερίτη, ούτε εγώ ήξερα την ιστορία αυτή-τυχαία την έμαθα σε φιλικό σπίτι και είχα την τύχη να δεχθούν να μου τη διηγηθούν και οι ίδιοι αργότερα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το αποφάσισαν, γιατί αυτές οι ιστορίες ειναι "διαμάντια".

Αναρωτιέμαι πόσες τέτοιες ιστορίες θα ανακαλύψω στην πορεία. Για φανταστείτε μετά από χρόνια τα δισέγγονά-τρισέγγονά τους να τη διαβάζουν και να ξέρουν την ιστορία των προπάππων τους?!

Ανώνυμε 12:29, υπήρχε "φύλακας" στο σπιτάκι αυτό:ο ιδιοκτήτης. Ξέρανε που τη στέλνανε. Απλώς συνωμότησε μαζί τους!!

Ανώνυμε 12:53, πόσο δίκιο έχεις!!!

Ανώνυμε 11:53, ξέρεις άλλες ιστοριες? Αν ναι, ευχαρίστως να τις δημοσιεύσουμε. Μόνο που δεν θα έχουν happy end. Στείλε στο:
aerial.tinos@gmail.com

αμμοδύτης είπε...

Μου άρεσε οι ιστορία τους (ιδίως του φύλακα που τα έκανε πλακάκια!) και εύχομαι να είναι καλά.