Τα πάνω, κάτω

Η περίοδος που διανύουμε είναι από περίεργη έως ανησυχητική. Πολλές από «αξίες» με τις οποίες πολλοί μεγαλώσαμε, και που συνηθίσαμε, ή θεωρούμε σωστές, έχουν, εκ των πραγμάτων διαβρωθεί, και άλλες γκρεμίζονται είτε με μεθόδευση, ή εκ των πραγμάτων.

Οι συνέπειες της οικονομικής φούσκας που άρχισε να σκάει περί το 2000, δεν έχουν φανεί πλήρως, ακόμα, ούτε οι διαστάσεις τους είναι απόλυτα κατανοητές. Και εκτός από τα προφανή, και την οικονομική δυσπραγία, που το λέω και το ξαναλέω θα αρχίζει να γίνεται επώδυνη μετά τον Νοέμβριο, πολύ φοβάμαι θα έχει κοινωνικό, πιθανώς δημογραφικό, και, ίσως εθνικό αντίκτυπο.

Θεωρώ σχεδόν βέβαιο, ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα, θα είναι σε εντελώς διαφορετικό κόσμο από αυτά που μεγάλωσαν πριν 25 ή 30 χρόνια, ή αυτά που μεγάλωσαν πριν 50 ή 60 χρόνια. Και, θα μου πείτε, «πάντα έτσι ήταν» και θα έχετε δίκιο… Αυτά που είδαν τα παιδιά που μεγάλωναν το …1930, δεν είχαν καμία σχέση με αυτά του 1960…


Τα χελιδόνια εξακολουθούν, για την ώρα, στην συνηθισμένη ρουτίνα τους...

Προεκλογικά (4)

Μπορεί οι μέρες να κυλούν αμέριμνες, αλλά το προεκλογικό κλίμα έχει αρχίσει και φουντώνει. Αρκετοί έχουν αρχίσει και εκδηλώνονται, και αρκετοί δηλώνουν ότι δεν ασχολούνται με το θέμα. Ο πόλεμος έχει γίνει πόλεμος διάταξης των στρατευμάτων με στρατηγικές τοποθετήσεις υποψηφίων με σκοπό ή να πάρεις τους 5-10 ψήφους μιάς οικογένειας, ή να κάνεις αντιπερισπασμό στον αντίπαλο που κάνει το ίδιο πράγμα.

1-2 πιθανοί υποψήφιοι (που τους πολιορκούν και τα δύο στρατόπεδα) είναι οι ίδιοι …αναποφάσιστοι, αφού η ένταξη στο ένα στρατόπεδο σε κάνει εχθρό του άλλου, και -- μικρό το μέρος – δεν ξέρεις τι ξημερώνει.

Η μάχη στα καφενεία πέρασε από το ποιος έχει κάνει ή θα κάνει τα περισσότερα έργα (αυτό, πλέον, φαίνεται να έχει ξεφτίσει… όλοι ξέρουν για τα «έργα» και τα έργα), στο ποιος έχει κάνει τις περισσότερες …«φουστιές», με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά μεταφέρω περίπου αυτούσια.

Ναι, κάποιος διαπίστωσε, ότι δεν πρόκειται για πολιτικές επιλογές, αλλά πρόκειται για πρόσωπα και άτομα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, τα άτομα, σε ένα μικρό τόπο, φαίνονται. Σε επιχειρηματολογία μεθυσμένων ακούστηκε και το απίθανο αλλά προφανές «ξέρεις πόσους απασχολούμε εμείς ρε»; Δεν ειπώθηκε ακριβώς έτσι, ειπώθηκε πολύ πιο αλαζονικά και εριστικά, αλλά, είπαμε, ήταν όλοι μεθυσμένοι. Βέβαια, οι ειδικοί λένε ότι ποτέ δεν λές ή δεν κάνεις κάτι μεθυσμένος που δεν πιστεύεις ή δεν εννοείς, απλά έχεις λιγότερους ενδοιασμούς περί αυτού. Αυτό όμως είναι αυτό που ονομάζω «αλαζονεία».


Το έχω πει κατ’ ιδίαν σε φίλους, και το ξαναλέω. Το κλίμα στην Αθήνα βαραίνει, η μάχη των εντυπώσεων και ο αγώνας των τηλεπαρουσιαστών μαίνεται, και ο κόσμος λίγο φοβισμένος, λίγο μουδιασμένος, περιμένει τις συνέπειες του πρώτου, ή δεύτερου …μνημονίου. Φυσικά, όλοι θέλουν να κερδίσει η δικιά τους πλευρά, αλλά εγώ προφητεύω ότι θα κερδίσει η παρατεταμένη δυσπραγία, και, όποιος βγει θα πρέπει να κάνει τα κουμάντα του, σχετικά.

Κηφηνεία

Δεν κάνω χειρωνακτική δουλειά, και επομένως είναι ίσως άδικο αυτό που θα πω. Αλλά με αφορμή άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που μου έστειλε φίλος, σκεφτόμουν πως μία από τις εξελίξεις τα τελευταία 30 χρόνια είναι η πλήρης απομάκρυνση του Έλληνα από την χειρωνακτική εργασία. Και, φυσικά, εφ' όσον η ζήτηση παραμένει, το κενό καλύφθηκε από αλλοδαπούς. Και δεν έχω τίποτα εναντίον των αλλοδαπών, απεναντίας, εδώ και 10 χρόνια σχεδόν όλοι όσοι με βοηθάνε στις αγροτικές μου ενασχολήσεις είναι αλλοδαποί. Και παρατηρώ, ότι όλοι οι δικοί μας περιμένουν την σειρά τους να έρθει σε αυτούς ο αλλοδαπός να καθαρίσει το περιβόλι, ή να σκάψει το αμπέλι, ή να χτίσει το ντουβάρι, ή να καλουπώσει τα μπετά, ή... ή... Ο αλλοδαπός που δεν ντρέπεται να κάνει χειρωνακτική εργασία, έχει ένα μεροκάματο το πρωί και άλλο μισό το απόγευμα. Και όσο ο ντόπιος πληθυσμός γερνάει, ο,τιδήποτε έχει σχέση με τα αγροτικά ή τα οικοδομικά στην Τήνο, θα παρέχεται και κάποια στιγμή, ίσως, θα ελέγχεται από ξένους, που έχουν μάθει τα Ελληνικά με «Ντηνιακή» προφορά.

Να το άρθρο του Σαράντου Καργάκου:

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς» του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε
δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.

Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς. Oχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.

Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια και πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.

Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!

Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος.

Οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των ξένων πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία
με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Που να φθάσουν και τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς;

Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Superferry II (2)

Το Superferry ήταν δεμένο στον μόλο. Δεξιά και αριστερά είχε πλοία που έμοιαζαν να είναι σωστικά ή επισκευαστικά, ή, τέλος πάντων εξειδικευμένα. Γύρω γύρω είχε αυτήν την κορδέλα που επιπλέει και πιάνει τυχόν διαρροές. Στον καταπέλτη είχε ανθρώπους με φόρμες, ακουγόταν μία αντλία, υπήρχαν 2-3 φορτηγά, παιδιά του λιμενικού.



Από την γενική ψυχραιμία ήταν σαφές ότι τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Μερικοί φαινόταν κουρασμένοι, αλλά αν μία λέξη περιέγραφε την κατάσταση είναι «ψυχραιμία». Ή «συντονισμός». Θα έμπαιναν, τώρα, ένα δύο φορτηγά για να μεταφέρουν το κέντρο βάρους προς την μεριά που δεν είχε το κτύπημα.


Είναι προφανές ότι το συμβάν απέσπασε την προσοχή από το …προεκλογικό κλίμα, ή τις Κυβερνητικές εξαγγελίες. Η «Κυβέρνηση», ή κάθε κυβέρνηση είναι μακριά από ένα νησί, Κυριακή βράδυ, τέλος Σεπτεμβρίου.


Από μακριά, τίποτα δεν δείχνει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, και πριν 1-2 ώρες άλλο πλοίο της εταιρίας έκανε το δρομολόγιο, αλλά σε εμάς αρέσει αυτό το καράβι, και, λιγάκι, θέλουμε να το ξαναδούμε να κάνει τις μανούβρες του μπαίνοντας και βγαίνοντας από το λιμάνι.


Και όσο περνάει η ώρα, το μαγικό νησί χάνεται στην φθινοπωρινή υγρασία και τα τριζόνια.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Λοιπόν… Θα επανέλθω στο σχεδιάγραμμα που δημοσίευσα τις προάλλες (τώρα το βρήκα στην Ζάχαρη), γιατί, στην προεκλογική αυτή περίοδο, θα έρθει σίγουρα το θέμα περί Πασόκ, και ΝΔ, και κομμάτων και επιλογών κλπ… Θα ήθελα να πω λοιπόν που βρισκόμαστε, που νομίζω ότι πάμε, και «πώς φτάσαμε έως εδώ».

Το σχεδιάγραμμα δείχνει πως το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 120% του ΑΕΠ («ΑΕΠ» είναι ό,τι παράγει μία χώρα, και είναι ίσο με την κατανάλωση + τις επενδύσεις + τις δημόσιες δαπάνες + τις εξαγωγές). Το ότι (α) μεγάλωσε το χρέος σε συνδυασμό με (β) το ότι ακρίβυνε το κόστος δανεισμού (το spread), σε περίοδο που (γ) υπάρχει παγκόσμια χρηματοοικονομική και τραπεζική κρίση, έκανε την δημοσιονομική κρίση, «κρίση ρευστότητας», κοινώς δεν είχαμε την δυνατότητα να αναχρηματοδοτήσουμε, πόσο μάλλον να ξεπληρώσουμε το χρέος μας με αποτέλεσμα ή να αναγκαστούμε να κάνουμε «στάση πληρωμών» ή να μας δανείσει κάποιος τελευταίος πιστωτής. Αυτός ο τελευταίος πιστωτής είναι το ΔΝΤ, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι όροι με τους οποίους μας έδωσαν λεφτά είναι όροι απώλειας εθνικής κυριαρχίας, αφού, στην πράξη, αυτοί λένε τι πρέπει να κάνουμε και όχι η εκλεγμένη Κυβέρνησή μας… Με λίγα λόγια, είμαστε ξεβράκωτοι, χρεωκοπημένοι και δωσμένοι σε ξένη κηδεμονία.

Το σχεδιάγραμμα, δείχνει ότι όλα άρχισαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το Πασόκ του Ανδρέα Παπανδρέου έκανε 3-4 πράγματα: Μοίρασε λεφτά και ελπίδα σε πολλούς Έλληνες που ζούσαν στο περιθώριο. Υποβάθμισε (εκ του αποτελέσματος) την Παιδεία. Κρατικοποίησε και χρηματοδότησε ένα σωρό επιχειρήσεις (κάτι που ξεκίνησε ο Καραμανλής). Διόγκωσε και πασοκοποίησε το συνδικαλιστικό κίνημα. Άφησε να φαγωθούν πολλά λεφτά από συνεταιρισμούς και ημέτερους. Κράτησε εθνικιστικές κορώνες σε μερικά θέματα, αλλά μας ταύτισε με περίεργες, επιεικώς, χώρες, και μας περιθωριοποίησε σε περίοδο παγκόσμια ανάπτυξης. Και, φυσικά, όλα αυτά με δανεικά και, λένε οι δεξιοί, πολλές αμαρτίες (δείτε π.χ. εδώ). Οι οπαδοί του Πασόκ λένε ότι όλες οι αμαρτίες και η υπερχρέωση ήταν σχεδόν αναπόφευκτα αλλά για το σημαντικό αντάλλαγμα του διπλασιασμού της μεσαίας τάξης.

Επί Μητσοτάκη, η υπερχρέωση συνεχίστηκε, μετά από λίγο συμμάζεμα Σημίτη, αλλά φάνηκε μία νέα πραγματικότητα: Με την επανένωση των Γερμανιών, οι Γερμανοί άρχισαν να διεκδικούν, με Ευρωπαϊκό προσωπείο, αυτό που δεν κέρδισαν στον Β’ Π.Π. Οι Γερμανικές διεκδικήσεις φάνηκαν σε όλο τους το μεγαλείο με τον Σημίτη. Του Σημίτη, του καταλογίζουν πολλά (δείτε π.χ. εδώ). εγώ αναγνωρίζω προσπάθεια δημοσιονομικού συμμαζέματος, στρατηγική σκέψη επέκταση στα Βαλκάνια, αλλά του καταλογίζω πλήρες ξεπούλημα στους Γερμανούς και τις Γερμανικές οικονομικές προτεραιότητες. Όχι ότι η ΝΔ υπήρξε αμέτοχη… Ο ΟΤΕ ξεπουλήθηκε στους Γερμανούς επί Καραμανλή του Β’, αλλά η δουλειά ξεκίνησε στην ουσία με τον Παπαντωνίου. Και ο Μάνος κάτι είχε κάνει, αλλά επί Σημίτη ξεκίνησε. Τα σωματεία πάντα ήταν πιο συνεργάσιμα με πασοκικές κυβερνήσεις.

Βέβαια το σχεδιάγραμμα δεν έχει όλη την ιστορία. Οι αρχές της δεκαετίας ’60 ήταν η χρυσή εποχή της ανάπτυξης του Ελληνικού κεφαλαίου και το τέλος της δεκαετίας ’60 η αποτυχία του Ελληνικού κεφαλαίου. Το Ελληνικό κεφάλαιο μεγαλούργησε αρχικά, αλλά απέτυχε να μοιράσει πλούτο ή να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει χωρίς το «κράτος της δεξιάς» και της «χωροφυλακής». Για αυτό, φταίει το ίδιο, αλλά και το ψυχροπολεμικό περιβάλλον, ο κρατικός παρεμβατισμός, η υψηλή φορολογία, οι υποτιμήσεις και η απαγόρευση εξαγωγής συναλλάγματος που έκανε σπορ την λαθραία εξαγωγή του. Αυτά είναι βέβαια παλιές ιστορίες που όμως είναι η βάση του σημερινού προβλήματος.

Σήμερα, σχεδόν κάθε σημαντική δραστηριότητα ελέγχεται από Γερμανούς και Γάλλους. Από το σοβά για τα πλακάκια, μέχρι τα ζαρζαβατικά του σουπερμάρκετ. Η βαρειά βιομηχανία του τουρισμού έχει εκφυλιστεί σε εσωτερικό τουρισμό και μείωση ποιότητας με ελπίδες για τουρίστες από …Ανατολικές χώρες. Η χώρα δεν παράγει, ούτε καν τρόφιμα, που για κάποιο διάστημα είμαστε περίπου αυτάρκεις. Η γεωργία εκφυλίστηκε από ανώμαλες επιδοτήσεις που πλήρωναν για να βγάζουμε αμπέλια και να φυτεύουμε επιδοτούμενα πράγματα, που, μόλις κόπηκαν οι επιδοτήσεις άφησαν ανεργία και μιζέρια. Η ανάπτυξη ταυτίστηκε με διορισμό στο Δημόσιο (ή την Αυτοδιοίκηση) και με εξαφάνιση του ιδιωτικού τομέα. Η παιδεία, από «μόρφωση» έγινε κάτι άλλο, που εξασφαλίζει στρατό ανέργων και δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, και εξόριστων στο εξωτερικό. Η δόξα της Ενωμένης Ευρώπης έγινε η κακομοιριά του «μνημονίου», και υποβιβαστήκαμε σε φαλιρισμένο κρατίδιο σε καθεστώς κηδεμονίας.

Το σχεδιάγραμμα έχει και ένα λάθος. Αποκαλεί τον Γιώργο Α. Παπανδρέου, “Papandreou junior”, «Παπανδρέου ο νεώτερος». Αυτό είναι λάθος. Παπανδρέου ο «νεώτερος» ήταν ο Αντρέας. Ο Γιώργος είναι «Παπανδρέου ο Γ’». ο παππούς του ήταν ο πρώτος.

Αν θέλετε να αποκτήσετε άποψη για το πώς φτάσαμε εδώ, μην ξεχνάτε να σκεφτείτε ότι δεν φτάσαμε στο 2011 απότομα. Περάσαμε από το 1943, το 1949, το 1960, το 1965-67, το 1973, το 1981 και το 1996. Η «ύφεση» δεν ξεκίνησε τώρα, ξεκίνησε το 2001, με το τέλος της Χρηματιστηριακής φούσκας. Ο Καραμανλής ο Β’ απέτυχε και ο Παπανδρέου ο Γ’ εκλέχτηκε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», όπως ο μπαμπάς του εκλέχτηκε με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, τα αφεντικά μας και τα τσιράκια τους ήδη λένε για 8ετή και 10ετή «προσαρμογή». Δηλαδή μετά το 2020.

Superferry II

Η Τήνος, ίσως κατά σύμπτωση, έγινε δημοφιλής, και η τουριστική κίνησε ανέβηκε με το "Επτάνησος", τότε του Στρίντζη, με τον καπετάν Κώστα. Τέλος δεκαετίας 80, αρχές δεκαετίας 90, ταξίδευε με σχεδόν κάθε καιρό και ξεφόβισε όσους φοβόταν την θάλασσα και την τρικυμία. Όταν ήρθε το πρώτο Superferry, ήταν θεόρατο για τα δεδομένα του λιμανιού της Τήνου, και σύντομα άλλαξε με το Superferry II. Δεν είμαι ειδικός στα πλοία, αλλά το Superferry II και ο καπετάν Κώστας, ήταν σχεδόν ...απόλαυση. Μετά το πλοίο αγοράστηκε από άλλον πλοιοκτήτη, και ο καπετάν Κώστας πήρε σύνταξη. Τώρα ακούω ότι το Superferry II μάλλον πάει για δύσκολα, μέσα στο λιμάνι. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα, το πέρασα και εγώ, εξ αιτίας μιας σαλαμάστρας των 1.000 δρχ.(!) που αποφάσισε να χαλάσει. Και εγώ μεν την έβγαλα καθαρή, χάρη στον Μάρκο και τον Βαγγέλη, που για χρόνια ήταν οι φύλακες άγγελοι στο λιμάνι. Δεν έχω τεχνικές λεπτομέρειες για το Superferry II, αλλά και φίλος που πήγε προς την Χώρα, και παιδιά από το χωριό, μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Εύχομαι να την γλυτώσει. (Ταξίδεψα προχτές, και ήταν, όπως πάντα, άψογο).

Μού είπε ανώνυμος σχολιαστής ότι η πρωτότυπη εικόνα είναι από το http://www.ellinikiaktoploia.net/photos/main.php?g2_itemId=16746. Αλλού την βρήκα εγώ, αλλά το αναφέρω.

Αναπάντητη η πρό(σ)κληση

Αυτό μου ήρθε σε email:

Ακόμη και σήμερα, δύο μήνες μόλις πριν από την διεξαγωγή των εκλογών του Νοέμβρη, η πρωτοβουλία που πήραμε τον περασμένο Ιούνιο για να συσταθεί ένας τρίτος ανεξάρτητος - αυτοδιοικητικός συνδυασμός παραμένει η μοναδική ανοικτή και δημόσια πρόταση από πολίτες της Τήνου για τους πολίτες της Τήνου.

Παρά την ομολογουμένως από πολλούς συμπολίτες μας αποδοχή και αναγνώριση της αναγκαιότητας τρίτης επιλογής στις επερχόμενες εκλογές (πέρα των δύο διαφαινόμενων υποψηφίων), η προσπάθεια αυτή δεν πέτυχε τον πρώτο από τους στόχους της. Στις τρεις ανοικτές συζητήσεις που έγιναν στον Κάμπο δεν κατορθώθηκε να εκφραστεί η απαιτούμενη διαθεσιμότητα για την συμπλήρωση του ελάχιστου αριθμού υποψηφίων στα ψηφοδέλτια. Κοινωνικές, οικονομικές και άλλες εξαρτήσεις ενέτειναν την διστακτικότητα των παρευρισκομένων να θέσουν υποψηφιότητα παρόλο που επικρότησαν την κίνηση σύστασης εναλλακτικού σχήματος.

Στις ανοικτές συζητήσεις που έγιναν διαπιστώθηκε η έλλειψη ουσιαστικού προγραμματικού λόγου και από τους δύο ως τώρα υποψηφίους. Οι κ.κ. Κροντηράς και Ορφανός αποφεύγουν να δώσουν στους πολίτες κριτήρια επιλογής και να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων του τόπου.

Η σταδιακή ερήμωση της ενδοχώρας, η απαξίωση της μικρής παραγωγής και η αδιαφορία για το περιβάλλον και την επιβάρυνσή του, πρωταγωνιστούν ακόμη από τον καιρό του «ρηξικέλευθου» Καποδίστρια. Σήμερα, με τον «μεταρρυθμιστικό» Καλλικράτη τα μεγάλα και χρονίζοντα προβλήματα του τόπου παραμένουν άλυτα. Στην πολύπλευρη κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία προστίθεται η αδιαφορία της τοπικής αυτοδιοίκησης να αναζητήσει λύσεις και επαναπαύεται στις πολιτιστικές δράσεις του καλοκαιριού. Στα εθνικά σκάνδαλα έρχονται να προστεθούν και τοπικές υποθέσεις αυθαιρεσιών για τις οποίες κανείς δεν απολογείται. Η ανάγκη σύστασης ομάδας ενεργών πολιτών είναι περισσότερο πια από κάθε άλλη φορά απαραίτητη.

Αφού λοιπόν, κανείς από τους δύο υποψηφίους δεν δεσμεύεται, ας τους αναγκάσουν οι πολίτες να πάρουν θέση:

- Για την διαχείριση των αποβλήτων και των οικιακών απορριμμάτων
- Για τα προβλήματα της υδροδότησης και τις ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις
- Για την μαζική τσιμεντοποίηση και καταστροφή του Τηνιακού τοπίου (αλήθεια, θα κληθούν οι επιθεωρητές περιβάλλοντος και δημόσιας διοίκησης για έλεγχο στις τοπικές υπηρεσίες;)
- Για την χωροθέτηση των ανεμογεννητριών
- Για την νομοθετική ρύθμιση που αποδυναμώνει τα αγροτικά ιατρεία
- Για την εξασφάλιση ευκαιριών και δυνατοτήτων προς την νέα γενιά
- Για ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία των δημοτικών οργάνων και ελεύθερη πρόσβαση κινήσεων και πολιτών στα δημοτικά μέσα ενημέρωσης
- Για ακόμη τόσα προβλήματα που υποβαθμίζουν σταδιακά την ποιότητα ζωής στο νησί μας.

Σε όλα αυτά η πρωτοβουλία που ξεκίνησε με μια πρόσκληση – πρόκληση θα συνεχιστεί με την συγκρότηση μέσα στο επόμενο διάστημα μιας κίνησης πολιτών που δυναμικά θα πιέσει την τοπική αυτοδιοίκηση να δεσμευτεί και να υλοποιήσει προτάσεις. Παράλληλα θα αποτελέσει χώρο ανοικτής δημόσιας συζήτησης, εξασφαλίζοντας, έστω και εξωθεσμικά, βήμα στους Τηνιακούς. Στην πρωτοβουλία αυτή καλούμε όλους να συμμετέχουν. Στην πρωτοβουλία αυτή καλούμε όλους να συμμετέχουν. Για την διευκόλυνση της επικοινωνίας δημιουργήθηκε blog στο διαδίκτυο: www.xanemo.blogspot.com.

Η προσωρινή συντονιστική επιτροπή :
Παναγιώτης Αλικάρης
Γιάννης Αρμακόλλας
Γιάννης Βιδάλης
Θέμης Δαλέζιος
Μαρινέτα Κρητικού

Email επικοινωνίας: belegrinos_yiannis@yahoo.gr & tripotam@hol.gr
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6984332946 & 6973439603

Δεν έχει σημασία ποιός τα λέει αυτά, αλλά μέρες τώρα, με τρώει το ερώτημα, αν θα ακούσω "πολιτικό λόγο". Αντί για πολιτικό λόγο βλέπω επείγουσες ασφαλτοστρώσεις και πλακοστρώσεις... Τα ερωτήματα δεν είναι ούτε ρητορικά, ούτε πλαστά, και νομίζω χρειάζονται απαντήσεις

Φθινοπωρινή ισημερία με πανσέληνο

Είμαστε στο τέλος του τρίτου μήνα του Αττικού ημερολογίου, στο τέλος του Βοηδρομιώνος (23 Αυγούστου – 22 Σεπτεμβρίου) και την κορύφωση των Μεγάλων Ελευσίνιων Μυστηρίων. Θα είχαν ξεκινήσει πριν 10 μέρες και θα τέλειωναν σήμερα, μετά από πομπή από τον Κεραμεικό στην Ελευσίνα. Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν ήδη «αρχαία» θρησκεία τον 5ο π.Χ. αιώνα, με προέλευση στην αρχαϊκή ή την μυκηναϊκή και ίσως την μινωική εποχή.

Φυσικά, αν και ξέρουμε το πότε γινόταν οι τελετές, και ότι αφορούσαν στην λατρεία της Δήμητρας και της Περσεφόνης, του Ίακχου, ή Διόνυσου, και της Εκάτης, και ότι υπήρχε φως ή φωτιά που ίσως συμβόλιζε την μετά θάνατο ζωή, δεν ξέρουμε πολλά πράγματα, γιατί τα Μυστήρια ήταν απόρρητα, και η αποκάλυψη του περιεχομένου τους τιμωρούνταν με θάνατο. Αλλά η βιβλιογραφία αναφέρει κάποια αναπαράσταση της ταλαιπωρίας της Δήμητρας που έχασε την Περσεφόνη, τον θυμό της με τον Δία, την άρνησή της να αφήσει τους σπόρους να φυτρώσουν, την επιστροφή της Περσεφόνης, το ρόδι, και τους 9 (ή 6;) μήνες πάνω στην Γη, και 3 (ή 6;) στον Κάτω Κόσμο.


Τα Ελευσίνια Μυστήρια τέλειωσαν το 392 μ.Χ. από τον Φλάβιο Θεοδόσιο (τον 1ο), και το 396, Γότθοι (με χριστιανούς ιερομόναχους) κατέστρεψαν τα κτίσματα και σκότωσαν του τελευταίους ιεροφάντες. Το ιερό στην Ελευσίνα είχε καταστραφεί το 170 μ.Χ. από Σαρμάτες (Ιρανούς-Σκύθες από την Νότια Ρωσία, την Ουκρανία και τον Καύκασο) και είχε ξαναφτιαχτεί από τον Μάρκο Αυρήλιο. Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, ο τελευταίος αυτοκράτορας απόγονος του Κωνσταντίνου, γνωστός και ως Παραβάτης ή Φιλόσοφος, ήταν και ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που μυήθηκε στα Ελευσίνια Μυστήρια.


Οι νεοπαγανιστές έχουν κρατήσει την φθινοπωρινή ισημερία στο εορτολόγιό τους με αναφορά στην Περσεφόνη, την Δήμητρα, τον Διόνυσο, και, φυσικά, την Εκάτη.

Η μέρα (και η νύχτα) είναι γιορτή της δεύτερης σοδειάς (η πρώτη είναι το καλοκαίρι), και του σταφυλιού, με φθινοπωρινά ζεστά χρώματα μούστου και φύλλων που ξεραίνονται. Είναι και αρχή της προετοιμασίας για την γιορτή που ακολουθεί το τέλος Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου για όλες τις ψυχές και όλους τους άγιους.

Ουράνια σώματα

Χάζευα διάφορα πράγματα περιμένοντας να βραδιάσει, μπας και δω τον Άρη να δύει. Το πουλί που είδα να περνάει, λίγο μακριά, δεν έμοιαζε με βαρβακίνα (falco eleonorae) ή με γερακίνα (buteo buteo), ήταν σαφώς μεγαλύτερο.


Τα καλά παιδιά της Ορνιθολογικής, που το είδαν σε email απεφάνθησαν ότι δεν είναι σπιζαετός, και με το μικρό ράμφος, μεγάλα πόδια και πέντε αντί έξη «δάκτυλα» είναι μάλλον αποδημητικός καλαμόκιρκος (Circus aeruginosus). Τα αρπακτικά αυτά περνάνε τώρα για νότια μέρη, και αυτός σίγουρα πήγαινε νότια.


Ο καιρός άρχισε να συννεφιάζει (όπως έλεγε και το δελτίο), και άρχισα να αμφιβάλλω ότι θα δω πλανήτες…


Λίγο νότια της Δύσης, ωστόσο, φάνηκε ο Άρης. Εκτός αν είναι απάτη του φακού, σαν να είναι και αυτός ¾ γεμάτος (και οι οι πλανήτες περνάνε φάσεις σαν το φεγγάρι, αλλά δεν το έχω ψάξει για να το πω με βεβαιότητα). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι …δύει.


Η Σελήνη δεν είναι γεμάτη ακόμα. Μεθαύριο.

Πειμένοντας την φθινοπωρινή ισημερία

Η φθινοπωρινή ισημερία, φέτος, είναι στις 23 Σεπτεμβρίου, τα ξημερώματα. Κατά σύμπτωση, τότε είναι και η πανσέληνος. Ο καιρός, προβλέπεται συννεφιασμένος στην Τήνο, την Τετάρτη και την Πέμπτη, αλλά την Τρίτη προς Τετάρτη προβλέπεται καθαρός. Αν λοιπόν σκοπεύετε είτε να δείτε τον ουρανό, είτε να γιορτάσετε την ισημερία, Τρίτη προς Τετάρτη ο ουρανός θα προσφέρεται.

Αποβραδίς (η πρώτη εικόνα),ο ήλιος θα δύσει περί τις 7:20, o Κρόνος θα είναι στην Δύση, και προς τα Νοτιοδυτικά, ο Άρης και η Αφροδίτη.


Την νύχτα προς την 23η, η πανσέληνος ή δεν θα σας αφήσει να κοιμηθείτε, ή θα κρύβει τα περισσότερα άστρα. Ωστόσο, κατά τις 5 το πρωί, θα είναι προς δυσμάς, και Νοτιοανατολικά, θα φαίνεται ο Ορίων με την χαρακτηριστική του ζώνη και, από κάτω, ο Σείριος, το λαμπρότερο άστρο στον ουρανό μας, λαμπρό επειδή είναι διπλό, φωτεινό και ...δίπλα μας, μόνο 8,6 έτη φωτός από εμάς.


Ο ήλιος θα ανατείλει κατά τις 7 και τέταρτο, αλλά, αν είστε ξύπνιοι στις 6, θα δείτε τον Ερμή, πάνω από την Ανατολή, και, με λίγη φαντασία το Λιοντάρι, να κοιτάει και αυτό προς τα πάνω.


Οι πρώτες 3 εικόνες μεγαλώνουν με κλικ επάνω τους. Ο Ερμής, με συγχωρείτε, θέλει τηλεσκόπιο για μεγαλύτερη ευκρίνεια. Αυτές οι δύο είναι με τηλεφακό, η τελευταία με ψηφιακή μεγέθυνση. Και με ένα ζευγάρι δυνατούτσικα κυάλια, φαίνεται σαν "δίσκος" (πλανήτης) και όχι "σημείο" (άστρο).

Σε αντίθεση με την ανοιξιάτικη ισημερία, το θερινό ηλιοστάσιο και το χειμερινό ηλιοστάσιο, για τα οποία έχουμε σύγχρονες γιορτές, δεν γνωρίζω σημαντική χριστιανική γιορτή για την φθινοπωρινή ισημερία. Οι αρχαίοι γιόρταζαν ωστόσο τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Γιαουρτάκι ή γουρουνόπουλο;

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ από την Ελευθεροτυπία

Αναστάτωση προκάλεσε στους κατοίκους της Ανδρου η πληροφορία ότι το νησί τους θα μετατραπεί σύντομα σε ένα τεράστιο αιολικό πάρκο. Η ανησυχία των κατοίκων πηγάζει από το γεγονός ότι βάσει των αιτήσεων που έχουν κατατεθεί μέχρι σήμερα, μεγάλος αριθμός ανεμογεννητριών αναμένεται να τοποθετηθεί στο νησί, αλλοιώνοντας ανεπανόρθωτα τη μορφολογία του χώρου.

Πληθαίνουνε τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις κατοίκων των παράκτιων και νησιωτικών περιοχών μας για την αλόγιστη εγκατάσταση ανεμογεννητριών ύψους άνω των 100 μέτρων.

Ανοίγει έτσι ένας διάλογος για τις συνέπειες μιας ελαφρά τη καρδία επιτάχυνσης της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Διάλογος που εδώ και καιρό απασχολεί και τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.

Ολο και πιο συχνά οι περιβαλλοντικές οργανώσεις διατυπώνουν αντιρρήσεις σε ό,τι αφορά την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε περιοχές προστασίας της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Θέτουν ακόμη ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα και την πραγματική συμβολή της τεχνολογίας των ανεμογεννητριών στην ενίσχυση του συστήματος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Αμφιβολίες εκφράζονται και για την αποτελεσματικότητα της αιολικής ενέργειας, που από τη φύση της είναι απρόβλεπτη και αυξομειούμενη χωρίς να αποθηκεύεται. Αναφορά γίνεται επίσης στο γεγονός ότι οι πηγές αιολικής ενέργειας δεν είναι ικανές να μας απαλλάξουν από τις ρυπογόνες ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες, αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά. Προκαλούν ανισορροπία στο σύστημα διανομής, απαιτώντας πολυδάπανα συμπληρωματικά δίκτυα και αυτοματισμούς που τα πληρώνει ο φορολογούμενος και όσο αυξάνει η συμμετοχή τους απαιτούν την κατασκευή πρόσθετων συμβατικών σταθμών για εφεδρεία, των οποίων η παράλληλη υπολειτουργία κοστίζει οικονομικά και περιβαλλοντικά.

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου για τον χωρίς ουσιαστικό προγραμματισμό εξάπλωσης των σταθμών αιολικής ενέργειας, που έχει ως αποτέλεσμα να απειλείται η βιοποικιλότητα, να αποδεκατίζονται τα τελευταία οχυρά χλωρίδας και πανίδας. Να αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα το ανάγλυφο, παραβιάζοντας την κλίμακα του τοπίου, του σημαντικότερου εθνικού μας πόρου, με χωματουργικά, δρόμους, δίκτυα ρεύματος, μηχανές ύψους 150 μ. κ.λπ.

Να μειώνεται η αξία της γης και των ακινήτων γύρω από τα πάρκα. Ενώ παρόμοιες πρακτικές έρχονται σε αντιπαράθεση με τον τουρισμό και ιδιαίτερα τις εναλλακτικές μορφές.

«Είμαστε ευαισθητοποιημένοι, ενημερωμένοι και ενεργοί πολίτες γύρω από οικολογικά ζητήματα, ανάμεσά μας επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων, και μπορεί σε πρώτο άκουσμα η αντίδρασή μας στους αιολικούς σταθμούς να ξενίζει και να μοιάζει τοπικιστική. Δεν είναι έτσι όμως, ανησυχούμε πραγματικά και βασίζουμε την ανησυχία σε πολλά επιχειρήματα», λέει στην «Ε» ο περιβαλλοντολόγος και εκπρόσωπος του δικτύου οικολογικών οργανώσεων του Αιγαίου, Αλέξανδρος Μαβής, που μαζί με πολλούς κατοίκους της Ανδρου αντιτάσσεται στην αλόγιστη τοποθέτηση ανεμογεννητριών στην Ανδρο και εδώ και χρόνια μελετά σε βάθος το θέμα και προσθέτει: «Το σύμβολο της ανανεώσιμης ενέργειας έχει μετατραπεί σε δούρειο ίππο της βαριάς βιομηχανίας. Ολα τα τελευταία νομοθετήματα για τις Ανανεώσιμες Πήγες Ενέργειας στην ουσία ασχολούνται μόνο με βιομηχανικά αιολικά "πάρκα". Βασίζονται σε μια κατάσταση και μια στρεβλή εικόνα ήδη διαμορφωμένη από τις εταιρείες και επιχειρούν επίσπευση πάση θυσία. Χωροταξική προσέγγιση δεν έγινε ποτέ. Το τελευταίο νομοσχέδιο θα έχει καταστροφικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα.

«Εάν το ζητούμενο», λέει ο κ. Μαβής, «είναι η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην εξοικονόμηση και τον εξορθολογισμό της ενεργειακής χρήσης και ζήτησης και στην προστασία και τη διαχείριση του περιβάλλοντος, κατευθύνσεις που θα είναι πολύ πιο αποδοτικές και με λιγότερο κόστος. Πρώτα εξοικονομεί κανείς και μετά προσθέτει. Με την παρούσα λογική είναι σαν να προτείνουμε σε έναν παχύσαρκο αντί για δίαιτα να τρώει και ένα άπαχο γιαουρτάκι μαζί με το γουρουνόπουλο.

Ετσι προωθούνται μονόπλευρα και με απαράδεκτα συνοπτικές μεθοδεύσεις βιομηχανικές εγκαταστάσεις αιολικών "πάρκων", των οποίων η αποτελεσματικότητα αμφισβητείται σοβαρά σε όλο τον κόσμο, όπως προκύπτει από πλούσια βιβλιογραφία, τα οποία παρά το δυσανάλογο κόστος των υποδομών που απαιτούν, δεν μας απαλλάσσουν από τους συμβατικούς σταθμούς και τα οποία δεν συνεισφέρουν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη στη χώρα μας.

Ο τρόπος με τον οποίο προωθείται αυτή τη στιγμή η ανάπτυξη των ΑΠΕ στη χώρα μας δείχνει να καθορίζεται από την προοπτική του εύκολου κέρδους».

Τρύγος και πατητήρια

Μαζέψαμε και φέτος τα σταφυλάκια μας που ήταν αρκετά, παρόλο που τα ποντίκια και φέτος έκαναν την εμφάνιση τους (για το μερίδιό τους καταλαβαίνετε).



Αφού τα μαζέψαμε τα πατήσαμε με τον πατροπαράδοτο τρόπο.



Παρόλη την προηγμένη τεχνολογία που ομολογούμενος μας βοηθάει, εμείς παραμένουμε πιστοί στο παλιό καλό πατητηράκι μας.



Γραντάραμε τον μούστο τον βάλαμε σε βαρέλια και ήρθε η ώρα της αναμονής για το κρασί, σε 40 μέρες θα το δοκιμάσουμε, όπως λέει και η παράδοση του Αγίου Μηνά να πίνουμε από το φρέσκο.



Ξεχωρίσαμε και μούστο από τα μαύρα κατά προτίμηση σταφύλια για να φτιάξουμε πετιμέζι που ως γνωστό είναι το καλύτερο γιατρικό.

Τα έργα και η χρηματοδότησή τους

Με αφορμή άρθρο της «Τηνιακής», Θα σχολιάσω και εγώ την χρηματοδότηση των Δημοτικών (και όχι μόνο) έργων.

Η λέξεις «χρέος» και «δανεισμός» είτε από το Δημόσιο, είτε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, εμένα μου δημιουργούν και φόβο και άγχος. Και αυτό, γιατί τα περισσότερα Δημόσια και Δημοτικά έργα (σε όλη την Ελλάδα), είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, τα πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι, άμεσα ή έμμεσα.

Το Δημόσιο χρέος, που έχει ξεπεράσει τα €300 δις, και που όσο και να χτυπιέται ο κύριος Παπακωνσταντίνου η «ρύθμισή» του (λέγε με «ελεγχόμενη χρεοκοπία») είναι αναπόφευκτη – και έχει συμβεί στην Ελλάδα αρκετές φορές στο παρελθόν -- είναι η απόλυτη απόδειξη και επιβεβαίωση της αρνητικής μου τοποθέτησης σε Δημόσιο και κατ΄ επέκταση σε Δημοτικό χρέος. Αν σήμερα είμαστε σε καθεστώς οικονομικής Κατοχής, με το spread πάνω από τις 900 μονάδες, αν ανεβαίνει το ΦΠΑ, αν ανεβαίνει η ανεργία, αν θα φτωχύνουμε όλοι κατά 30 ή 50%, ή αν θα πεινάσει το 30% των Ελλήνων, είναι αποτέλεσμα της διόγκωσης του Κράτους και του δανεισμού του, κυρίως από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Εμένα με ενοχλεί κάθε καθεστώς Κατοχής, αλλά αυτό θα το καταλάβει ο πολύς κόσμος μετά τις Δημοτικές εκλογές, και να μου το θυμηθείτε.

Αν ο μέσος άνθρωπος αισθάνεται ανήμπορος να ελέγξει τα «Δημόσια Κρατικά Έργα», τουλάχιστον τα Δημοτικά έργα και φαίνονται, και ο μέσος Δημότης «βλέπει», και την λήψη των αποφάσεων, και την υλοποίηση, και την χρηματοδότηση…


Από αυτή την άποψη, η δανειακή χρηματοδότηση είναι, καθ εαυτή, διαφανής. Την βλέπεις, είτε συμφωνείς με το έργο, είτε διαφωνείς. Και κάνεις και τα κουμάντα σου ότι κάπως θα το ξεπληρώσεις, και ελέγχεσαι από τους δημότες σου, άμεσα, και όχι σε 6 μήνες ή 6 χρόνια. Η χρηματοδότηση με αύξηση των υποχρεώσεων σε προμηθευτές, π.χ. εργολάβους, είναι και λανθασμένη, από χρηματοοικονομικής άποψης, και αδιαφανής. Βασίζεται στην κάκιστη διαχειριστική πρακτική που διέπει το Ελληνικό Δημόσιο «καν’ το μωρέ τώρα, και θα βρεθούνε τα λεφτά». Ή «κάνε τώρα αυτό και θα πάρεις το άλλο για αντάλλαγμα».

Η κεντρική Κυβέρνηση θα έχει όλο και περισσότερα προβλήματα, που μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου ΔΕΝ θα μπορεί να κουκουλώνει με λόγια. Έτσι, όλο και περισσότερα Δημοτικά έργα που είχαν κρατική χρηματοδότηση, θα βασίζονται σε Τοπική χρηματοδότηση. Οι Δήμοι που θα προκύψουν από τον Καλλικράτη θα ανακαλύψουν ότι, όχι μόνο θα πρέπει να μάθουν τι είναι χρηστή και διαφανής οικονομική διαχείριση, αλλά ότι δεν μπορούν να συντηρούν περισσότερους Δημοτικούς υπαλλήλους από όσους …Δημότες έχουν. Ούτε θα μπορούν να χρηματοδοτούν «έργα» αμφίβολης χρησιμότητας, ούτε με δανεικά, και ακόμα χειρότερα, με φανερή ή (φόβος και τρόμος) αφανή αύξηση στο κεφάλαιο κίνησης.

Δεν έχω άποψη, ούτε θέλω να έχω άποψη στο ποιος κάνει τι, σήμερα στην Τήνο, αλλά θα κάνω μία πρόβλεψη: Όποιος προκύψει από τις εκλογές του Νοεμβρίου, θα πρέπει να κάνει (συγγνώμη για την λέξη) και μία απογραφή… Τα δάνεια, φαίνονται. Οι υποσχέσεις πληρωμής σε ορισμένες κατηγορίες εργολάβων, όχι πάντα. Και η αποπληρωμή τους, ενστικτωδώς, με ανησυχεί.


Το παραπάνω σχεδιάγραμμα (δεν έβαλα αμέσως παραπομπή από που το ξεσήκωσα -- συγγνώμη δεν θυμάμαι τώρα), είναι η ιστορία της μεταπολίτευσης, ή «Πώς χάσαμε την οικονομική (και την εθνική;) μας ανεξαρτησία», αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση...

Αιολικά στην Τήνο; (2)

Κατέβαινα αργά το απόγευμα από το βουνό στο χωριό, είδα έναν νεαρό με ένα νοικιασμένο αμάξι. Νόμισα ότι ήταν κυνηγός. Δεν ήταν κυνηγός. Ήξερε τις βαρβακίνες και που φωλιάζουν, και τους σπιζαετούς, και τις γερακίνες. Ήταν παρατηρητής των άγριων ζώων και πτηνών που ζούνε στα βουνά της Τήνου, και μάλλον ετοιμάζει κάποιο κομμάτι μελέτης γιατί πρόκειται να μπούνε αιολικά στο Πολέμου τον Κάμπο. "Πού στου Πολέμου τον Κάμπο"; --ρώτησα. "Εκεί από πάνω και από πίσω" μου απάντησε. "Φρίκη" είπα. Δεν το σχολίασε, είπε όμως ότι το βουνό είναι πέρασμα και των αποδημητικών πουλιών.

Να διαβάσετε την μελέτη του καθηγητή Στουρνάρα, που δημοσιεύτηκε σε εκείνη την καταπληκτική έκδοση του Δήμου Εξωμβούργου πριν 3-4 χρόνια. Η Καρδιανή, τα Ιστέρνια, ο Πύργος, η Αετοφωλιά, η Καλλονή και όλες οι πηγές από τις οποίες πίνουμε νερό και πουλάμε με τα βυτία στην Νότια Τήνο, όλα αυτά, τροφοδοτούνται από νερό που μαζεύεται στου Πολέμου τον Κάμπο. Αν το οροπέδιο γίνει εργοτάξιο και στρωθεί με μπετόν και ορυκτέλαια, υποθέτω θα φέρνουμε εμφιαλωμένο νερό, και θα ποτίζουμε από την ...αφαλάτωση.

Αν κρίνω από τις αιτήσεις για αιολικά στην Τήνο, μάλλον είναι για πέταμα το νησί. Η ύφεση (ούου... θα την καταλάβουμε μόλις τελειώσει το προεκλογικό πάρτυ) κάπως περιορίζει τους πολύ ξεδιάντροπους τυχοδιώκτες, αλλά για αυτό θα βλέπετε μεικτές επιχειρήσεις με την ΔΕΗ να βάζει τα λεφτά... (και εμείς, τα ζώα, να πληρώνουμε το ρεύμα με 200 και 300% καπέλο..)

Τα αιολικά έχουν τρεις πτυχές: (α) την αισθητική (συχαίνεσαι να τις βλέπεις και δεν αντέχεις να τις ακούς), (β) την περιβαλλοντική (δείτε την Νότια Εύβοια... κρανίου τόπος) και (γ) την οικονομική (φέρνουν ανεργία, ακριβό ρεύμα και επιδεινώνουν την ύφεση). Έχουν και θετικά: Κάνουν καλό στα Γερμανικά εργοστάσια, στις ταβέρνες που θα ταΐζουν γίδα λεμονάτη τα εισαγόμενα εργοτάξια που θα τις μοντάρουν, και στους μεταφορείς εμφιαλωμένου νερού.

Η ΔΕΗ -- άκουσα -- "προσέχει" για να μην την ξαναπατήσει όπως με τους πυλώνες. Αν οι πυλώνες ενοχλούσαν, να δείτε τα αιολικά. 80 και 100 μέτρα ύψος! Η ανεμογεννήτρια στην Αγία Μαρίνα είναι 35 ή 40 μέτρα... και δείτε πως πήραν αξία τα χωράφια γύρω από αυτήν, χα χα χα.

Επαναφορά τοπίου

Το μέρος αυτό, στο οροπέδιο της Τήνου, περιφράχθηκε πριν 4 χρόνια και φυτεύτηκε πριν 3,5 χρόνια. Βασικά, αμπέλια αλλά και οπωροφόρα δέντρα, από καρυδιές και καστανιές, μέχρι πορτοκαλιές, στα πιο απάνεμα και ζεστά σημεία του – το μέρος έχει, αποδεικνύεται, πολλά μικροκλίματα.


Η περίφραξη, δυστυχώς απαραίτητη, με την μάστιγα των αδέσποτων κατσικιών να συνεχίζει την καταστροφική υποβάθμιση του νησιού… Ωστόσο, οι βελανιδιές που μπήκαν σαν …βελανίδια τον Φεβρουάριο του 2007, έχουν φανεί, και με 2-3 ποτίσματα τον Αύγουστο πέταξαν και νέα βλάστηση.


Αυτό που, ανακάλυψα ευδοκιμεί, από τα δασικά, ακόμα και σε δύσκολα και ξάνεμα μέρη, είναι η αριά (quercus ilex), που και αυτή φυτεύτηκε από σπόρο. Οι φίδες (άρκευθοι – juniperus phoenicis) επίσης τα καταφέρνουν μια χαρά (και οι ελιές επίσης, αν και προτιμούν τα μέρη που είναι σχετικά προστατευμένα)


Τα πεύκα δεν είναι αναγκαστικά μέρος αυτού που λέμε «Τηνιακό τοπίο», αλλά αυτά τα μάζεψα σαν σπόρια από κουκουνάρια στην Νότια Κρήτη, κοντά στην Μονή Κουδουμά, με θέα το Λιβυκό Πέλαγος (και είναι «πεύκη τραχεία»). Τα κυπαρίσσια είναι επίσης από την Νότια Κρήτη, από το όρος Κόφινα στα Αστερούσια Όρη, αυτοφυή σε ένα από τα τελευταία Μινωικά λατρευτικά κέντρα των Ετεοκρητών, που και αυτοί κατέφυγαν στα βουνά τους προσπαθώντας να γλυτώσουν από τους επήλυδες Δωριείς.


Τα πρώτα αμπέλια, έβγαλαν σταφύλια… Κουμαριάνα, μαύρα ποταμίσια και syrah. Το syrah μοιάζει με το κουμαριανό, είναι πιο γλυκό, με λεπτότερη φλούδα, μικρότερο κουκούτσι και πιο έντονο κόκκινο-βυσσινί χυμό. Οι βλαστοί του είναι λιγότερο δημοφιλείς με τα κουνέλια από ότι το κουμαριανό. Το μέρος πρέπει να κάνει καλά σταφύλια, όλοι οι παλιοί μου το επιβεβαιώνουν, και όλα τα χωράφια είχαν αμπέλια, και έχουν ακόμα πατητήρια…


Τα δενδρολίβανα είναι μεγαλείο αυτή την περίοδο, το μόνο ανθισμένο φυτό. Η επαναφορά ενός τοπίου θέλει χρόνο και υπομονή… Μερικοί το θεωρούν «πολυτέλεια», εγώ το θεωρώ υπαρξιακή επιβεβαίωση.