Ράλι σε καιρό ύφεσης

Είμαι σχεδόν δογματικός οπαδός της αγοράς. Της ελεύθερης αγοράς, δηλαδή, κάτι που στην Ελλάδα δεν νομίζω ξέρουμε. Πιστεύω ότι η αγορά ξέρει, ότι η αγορά έχει εξ ορισμού δίκιο και ότι οι χρηματιστηριακοί δείκτες ή οι καμπύλες των επιτοκίων ή οι διαφορές στις ισοτιμίες, ή οι τιμές αγαθών όπως το πετρέλαιο, το χαρτί και το καλαμπόκι, έχουν πολλή πληροφόρηση για το τι γίνεται.

Ωστόσο κάτι δεν μου αρέσει στην αγορά. Ό,τι έχω μάθει, μου λέει ότι είμαστε ακόμα στην κρίση, πριν την ύφεση, και ότι η ύφεση θα είναι πρωτοφανής, πρωτοφανής με την έννοια ότι δεν πιστεύω ότι έχουμε δει παρόμοια χρηματοοικονομικά δεδομένα, και αυτά που έχουμε διαβάσει ήταν άλλης κλίμακας, σε άλλο κόσμο.

Έτσι με ανησυχεί το «ράλι» στα παγκόσμια χρηματιστήρια. «Ράλι», δηλαδή η κάποια άνοδος, αρχικά με χαμηλούς όγκους, αργότερα με μεγαλύτερους, στα διεθνή αλλά και στο ελληνικό χρηματιστήριο.

Πρώτον μου φαίνεται τεχνητό. Φτιαγμένο από συντονισμένες δηλώσεις και ενέργειες. Σαν προσπάθεια δημιουργίας κλίματος, ή σαν μεθόδευση να τραβήξουν τους μικρούς μέσα, μπας και γυρίσει το κλίμα.

Δεύτερον, ανεβαίνουν χρηματιστήρια με εταιρίες στα πρόθυρα χρεωκοπίας (και αναφέρομαι σε ξένες εταιρίες…). Και πως θα αντιδράσουν οι αγορές αν επέρθη το μοιραίον για μερικούς;

Τρίτον, μία θεωρία που δικαιολογεί την πρόσφατη άνοδο είναι ότι οι τράπεζες θα δείξουν όχι τραγικά αποτελέσματα. Αν όμως αυτό οφείλεται σε πιο ελαστική λογιστική μεταχείριση, καήκαμε, νομίζω… Και με τις αγορές ανεβασμένες, οι πολιτικοί των μεγάλων χωρών, πως θα αντιμετωπίσουν το πραγματικό πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας;

Το 1929, τα χρηματιστήρια είχαν τρομερά σκαμπανεβάσματα, το αποτέλεσμα της αβεβαιότητας, πριν την τελεσίδικη κατάρρευση. Το πολλά λεφτά τότε δεν χάθηκαν στο πρώτο κραχ, αλλά στο δεύτερο. Και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά…


Δηλαδή, τι πιθανότητα να έχει πιάσει ανοιξιάτικος οίστρος την μαρίδα, και οι καρχαρίες να το εκμεταλλεύονται;

Οι φωτογραφίες είναι τα Κελιά και ο Καρκάδος, χμμμ… 1958, 1959 ή 1960;