Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Πολυτονικό


Tὰ παιδικά μου χρόνια εἶναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν ἄνεμο γιὰ νὰ μεγαλώσω. Μόνον ἔτσι ὅμως ἔμαθα νὰ ξεχωρίζω τοὺς πιὸ ἀνεπαίσθητους συριγμούς, νὰ ἀκριβολογῶ μὲς στὰ μυστήρια. Μιὰ γλώσσα ὅπως ἡ ἑλληνική ὅπου ἄλλο πράγμα εἶναι ἀγάπη καὶ ἄλλο πράγμα ὁ ἒρωτας, ἄλλο ἡ ἐπιθυμία καὶ ἄλλο ἡ λαχτάρα, ἄλλο ἡ πίκρα καὶ ἄλλο τὸ μαράζι, ἄλλο τὰ σπλάχνα καὶ ἄλλο τὰ σωθικά. Μὲ καθαρούς τόνους, θέλω νὰ πῶ, ποὺ - αλίμονο- τοὺς ἀντιλαμβάνονται ὁλοένα λιγότερο αὐτοί ποὺ ολοένα περισσότερο ἀπομακρύνονται ἀπό τὸ νόημα ἑνός οὐράνιου σώματος ποὺ τὸ φῶς του εἶναι ὁ ἀφομοιωμένος μας μόχθος, ἔτσι καθὼς δὲν παύει νὰ ἐπαναστρέφεται κάθε μέρα ὅλος θάμβος γιὰ νὰ μᾶς ἀνταμείψει.

Καὶ χρωστᾶμε στὴ διάρκεια μιᾶς λάμψης τὴν πιθανή εὐτυχία μας.


(σε συνέχεια συζήτησης σε άλλο τόπο... στην τελευταία φωτό ο ποιητής)

3 σχόλια:

Artanis είπε...

Καλά που μου το θύμησες να πάω να δω την συνέχεια της συζήτησης...
Καλημέρα απο ΝΖ...

Ανώνυμος είπε...

Αν προσέξεις, και οι οξείες και βαρείες ανταποκρίνονται στον προφορικό λόγο. Πιο μπελαλίδικη γραφή αλλά πιο κοντά στην ομιλία.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Ο ποιητής δεν χάνεται διότι φρόντισε να αφήσει γραπτό λόγο πίσω του.
Συνεχιστής και αυτός, αν και μέσα από το δικό του πρίσμα, του ονείρου που δεν έχει τελειωμό.
Έτσι και η γλώσσα μας είναι ένα απέραντο ταξίδι στον ωκεανό της σκέψης.
Σε κάνει να ονειρεύεσαι ταξιδεύοντας, ενώ ταυτόχρονα μιλάς ή απαγγέλεις.

Ελύτης και ...αμμοδύτης, συνεχιστές της ονειρικής γλωσσικής, και διανοητικής πραγματικότητας.

(Ετεροχρονισμένη ανταπόδωση σε παλαιότερη τιμητική φιλοφρόνηση).