Μαραγκούδικο

Ο μπάρμπα Πέτρος ήταν ο μαραγκός του χωριού. Μέχρι το 1972 δεν νοείτο να κάνεις ξυλουργικές εργασίες στην Χώρα ή στην ...Αθήνα. Κάθε χωριό είχε τον μαραγκό του και τα Κελιά τον δικό τους. Το μαραγκού'δκο ήταν μετά την καμάρα, δεξιά. Εκεί δούλευε μέρα νύχτα, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα τραπέζια, τους παραδοσιακούς καναπέδες.

Πίσω από το άνοιγμα, πάνω από την καμάρα, καθόταν καμιά φορά ο Αργύρης, με παρατσούκλι "βασιλιάς". Ο Αργύρης, ο Θεός να τον συγχωρέσει, ήταν λίγο ιδιόρρυθμος, λένε αποτέλεσμα ερωτικής απογοήτευσης στα νιάτα του. Στα γεράματά του, είχα ακούσει ότι το μυαλό του ήταν μια χαρά...

Το σπίτι, αριστερά, δυστυχώς γκρέμισε, λίγα χρόνια αφού έφυγαν οι κάτοικοί του. Λίγο πιο κάτω, δεξιά, είχε μια βρύση με μαρμάρινη γούρνα, που για κάποιο λόγο άρεσε στον γάϊδαρο της γιαγιάς μου και σταματούσε για νερό. Αριστερά, ο δρόμος κατέβαινε μπροστά απ' του Λάνη τον καφενέ. Τι καφενές; Παντοπωλείο, τηλεφωνείο, και, καμιά φορά, κέντρο διασκέδασης και χορού.

Τώρα το καλοκαίρι, τα παιδιά και τα εγγόνια των ανθρώπων εκείνης της εποχής, έρχονται στο χωριό, που ξαναζωντανεύει. Τον χειμώνα, όταν περπατάω, θαρρώ πως ακούω και βλέπω όλους εκείνους που δεν είναι πια εδώ. Ίσως μαζέψω τις φωτογραφίες τους και τις αναρτήσω, να πάρουμε μια μικρή παράταση μνήμης.