Την ενέργεια και το αντίκτυπο που μπορεί να έχει επάνω του ένα κομμάτι δαντέλας , μία παλιά βιτρίνα, ένα ζευγάρι γυαλιά...
Ιδίως αν όλα αυτά τα αντικείμενα ανήκαν στους προγόνους του, ιδίως αν έζησε στιγμές σε αυτό το σπίτι, ιδίως αν θυμάται τους κατοίκους αυτού του σπιτιού.
Δεν μπορεί παρά ν’αναπολεί και ν’αναρωτιέται πόσο σύντομη είναι η παραμονή μας σ’αυτόν τον τόπο , σ’αυτήν τη ζωή. Μετά από χρόνια τι θα έχει μείνει από εμάς;
Ένα κομμάτι πανί, ένα έπιπλο, ένα ζευγάρι γυαλιά...
4 σχόλια:
Τα πρόσωπα κι οι ζωντανές ακόμα μνήμες, που βγαίνουν μέσα απ αυτό το σπίτι και τα πράγματα του, είνια αυτά που σφίγγουν τη καρδιά κι ορθώνουν τη θλίψη.
Πιο κάτω είναι ένα άλλο μισογκρεμισμένο, περνάει απαρατήρητο.
H θλίψη μήπως είναι από την σχεση με αυτούς που έφυγαν. που δεν ήταν όπως έπρεπε?
elegy ...
Η αναφορά δεν υπονοεί συγκεκριμένα πρόσωπα. Μου είναι παντελώς άγνωστο το σπίτι.
Απλά βλέποντας το , υπολόγισα οτι πρέπει νάχει μείνει έτσι καμιά 20ετία και νοστάλγησα τα χρόνια εκείνα κι ακόμα πιό πίσω, με τους ανθρώπους τους, που δεν ζούν σήμερα, που όσα κι αν πέρασαν, ήταν ήμεροι.
Δημοσίευση σχολίου