Αντίδραση (2)

Δεν ξέρω αν τα ιδεολογικά κινήματα και οι επαναστάσεις, είναι αυθόρμητα, ή αν είναι καλλιεργημένα. Μάλλον είναι καλλιεργημένα πάνω σε υφιστάμενες πιέσεις και επιθυμίες, που καμιά φορά φτιάχνονται από τρίτους που θέλουν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Κάτι σαν διεθνές σκάκι.

Το σκάκι που έπαιξαν οι Άγγλοι για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ινδία και ο καυγάς τους με τους Ρώσους και αργότερα τους Γερμανούς, τον 18ο, 19ο, και 20ο αιώνα, είναι γνωστό σαν το Mεγάλο Παιχνίδι και όπως έχω γράψει και παλιότερα, μας έχει επηρεάσει σημαντικά, από το 1770 μέχρι και το 1949.

Κάθε «Μεγάλη Δύναμη» παίζει την δικιά της εκδοχή παιχνιδιού. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Αυστρία, σε συνεννόηση με την Πρωσία, την Ρωσία και την Αγγλία, έστηνε άλλο παιχνίδι, βασικά σε βάρος της Γαλλίας και των επαναστάσεων που έγιναν – αυθόρμητα; στημένα; -- από μικρές εθνικές ομάδες, όπως εμείς. Αυτό ήταν το «Ευρωπαϊκό Κοντσέρτο» που κατέρρευσε το 1848, και ακολούθησαν ο πόλεμος της Κριμαίας, η ανεξαρτησία της Ιταλίας, ο Αυστροπρωσικός πόλεμος του 1866 και ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος του 1870. Η Αυστρία του Μέττερνιχ ήταν η «Αντίδραση» του 19ου αιώνα.

Στον 20ο αιώνα «Αντίδραση» χαρακτηρίστηκαν οι αντίπαλοι του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Όσο διαρκούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, η Δύση δεν αυτοαποκαλούνταν «Αντίδραση», αλλά «Ελεύθερος Κόσμος» και το ιδεολογικό έρεισμα της Δύσης ήταν η Ελευθερία και η Ελευθερία Επιλογής. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την επανένωση των Γερμανιών, έχω την εντύπωση ότι επανερχόμαστε σε κάποιας μορφής status quo ante, δηλαδή κάποια «Αντίδραση» ή νεο-Μεττερνιχιακή προσπάθεια Νέας Τάξης.


Οι παίχτες είναι οι συνήθεις ύποπτοι, με την προσθήκη, φυσικά των ΗΠΑ και της Κίνας. Μου καλάρεσε η «Ελευθερία», και υποψιάζομαι ότι έρχονται δύσκολα.