Δύσκολα τα χρόνια αν ήσουν μικρό παιδί αγροτικής οικογένειας στα χωριά της Τήνου εκείνο τον καιρό.
Ιδιαίτερα αν ήσουν το πρώτο από τα 5 της οικογενείας κι ας ήσουν και κορίτσι, δεν πείραζε. Τα ίδια τραβούσες με τ’αγόρια.
«Έπρεπε να σηκωθώ πολύ νωρίς τότε,» μου διηγήθηκε μία αγαπητή κυρία τις προάλλες, ενθυμούμενη τα δύσκολα παιδικά της χρόνια.«Είχαμε αγελάδες, πρόβατα και κατσίκια και με σήκωναν να πάω να τα φροντίσω πριν πάω στο σχολείο. Πολλές φορές δεν προλάβαινα να πάω από το σπίτι ν’αλλάξω και με περίμενε η μάνα μου έξω από το σχολείο με ένα ποτήρι γάλα, την ποδιά και τη σάκα μου.
Αν δεν προλάβαινα να πιω το γάλα, με περίμενε στο πρώτο διάλλειμα από την πίσω πόρτα για να το πιω.
Όταν σχόλαγα, έπρεπε να πάω ξανά για τα ζώα μέχρι που σκοτείνιαζε και τύχαινε πολλές φορές, σκοτεινά πια, να πρέπει να πάω να κουβαλήσω και νερό για το σπίτι. Μετά, με το φως μιας λάμπας, καθόμουν να διαβάσω ορθογραφία για την άλλη μέρα.
Πήγαινα και τον πατήρ Βουτσίνο αγώι στο Ξώμπουργο κάθε πρώτη Παρασκευή, πάνω στο μουλάρι εκείνος και με τα πόδια εγώ, να τον πάω και να τον φέρω. Μία δραχμή μας έδινε τότε, θυμάμαι.
Πολλές φορές βοηθούσα και σε διάφορες εργασίες στο λιοτρίβι και για αντάλλαγμα μου έδιναν πυρήνα το οποίο χρησίμευε για προσάναμμα στο φούρνο.
Δυστυχώς λόγω ανέχειας και φτώχειας αναγκάστηκα να πάω στην Αθήνα να δουλέψω από 14 χρονών για να στέλνω χρήματα στην οικογένειά μου
και ευτυχώς μετά από μια μικρή περιπέτεια κατέληξα σε ένα καλό σπίτι όπου δούλεψα για 17 χρόνια. Ποτέ όμως δεν σταμάτησα να βοηθάω την οικογένειά μου και όταν ερχόμουν στην Τήνο με άδεια πάντα πήγαινα με τον πατέρα μου στα χωράφια.»
...Τα ακούω όλα αυτά και μου φαίνονται σαν να βγαίνουν από παραμύθι κι όμως έτσι ήταν η ζωή για πολλά παιδιά του '50-'60. Και κοιτάω τα σημερινά παιδιά από το '90-'95 και μετά και αναρωτιέμαι πως θα εξελιχτεί αυτή η γενιά του καταναλωτισμού, των απαιτήσεων και της αφθονίας-που τις πιο πολλές φορές είναι πλαστή, βασισμένη σε «δανεικά» χρήματα.
Θα μπορέσουν ποτέ αυτά τα παιδιά να ανταπεξέλθουν στην στενότητα που θα μας επιβληθεί αργά ή γρήγορα; Κι αν δεν μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, δικό μας δεν θα’ναι το φταίξιμο;
Πού είναι η δική μας σύνεση και υπευθυνότητα; Με τι εφόδια τους ρίχνουμε στις Χίμαιρες του αύριο;
Ευχαριστώ την κ.Γ.Δ. που μου "δάνεισε" τις παιδικές της αναμνήσεις!
10 σχόλια:
Μπράβο Aerial. Γνώρισα μία ΚΥΡΙΑ σαν αυτή που περιγράφεις, μητέρα πέντε παιδιών.
Από αυτήν έμαθα τρία πράγματα:
1. τι ήταν τα Καλάβρυτα. Τα μάθαμε και στο λύκειο, επιδερμικά όπως γίνεται πάντα, αλλά από αυτόπτη ΜΑΡΤΥΡΑ η διήγηση έχει άλλη αξία και σου εντυπώνεται ανεξίτηλα.
2. Έμαθα το γνωμικό: ξένος πόνος ξένο δάκρυ.
3. Έμαθα επίσης το γνωμικό: κάθε πόρτα έχει το καρφάκι της.
@αλλενάκι
@αλλενάκι
Μπράβο aerial. Αυτή ήταν η ζωή μας. Δύσκολη και πολλοί ντρεπόμαστε για αυτό. Εγώ δεβν ντρέπομαι. Ξεκινήσαμε ξυπόλυτα εκείνα τα χρόνια αλλά ζήσαμε και πρέπει να τα θυμόμαστε για να ξέρουν και τα μικρότερα
Πολύτιμες ιστορίες Aerial. Πολύτιμες και σε δύκολους καιρούς
Ανώνυμε 10:24, πραγματικά πιστεύω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τους γηραιότερους. Είδαν πολλά τα μάτια τους κα η ψυχή τους μαύρισε πολλές φορές.
Νομιζω ότι εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε πονέσει αρκετά ώστε να εκτιμούμε αυτά που έχουν αξία στη ζωή.
Zavodiniakia, κανείς δεν θα'πρεπε να ντρέπεται για το παρελθόν του και την καταγωγή του όσο ταπεινή κι αν είναι.
αλλενάκι, μη λες μπραβο σε μένα. Μπράβο να λες σε αυτές τις κυρίες που κρύβουν μεγαλείο ψυχής και αξιοπρέπειας πίσω από τα κουρασμένα μάτια τους.
Η περιοχή γύρο από το παλιό λιοτρίβι της φωτογραφίας, λέγεται Πύργος. Αν και έχουν αλλοιωθεί τα χαρακτηριστικά, εικάζεται ότι μικρο οχυρό έλεγχε το πέρασμα του κεντρικού δρόμου που οδηγούσε από την κολυμπήθρα στο κάστρο. Θραύσματα από βλήματα κανονιού και βενετσιάνικα νομίσματα που βρέθηκαν εκεί, υποδεικνύουν ότι πιθανόν ήταν και πεδίο μάχης.
Πού είναι αυτό το μέρος?
Aerial συγγνώμη για το off topic αλλά γύρισε το κλίμα με τα αιολικά
http://www.ornithologiki.gr/gr/politiki/show_article.php?artID=391&locale=gr
172 οικολογικές οργανώσεις και κινήσεις πολιυών καλούν την κυβέρνηση να ξανασκεφτεί το μπιρμπιλονόμο των ΑΠΕ, μεταξύ τους οι μεγαλύτερες της χώρας πλην των εισαγόμενων.
Ανώνυμε 11:54, οι φωτογραφίες είναι κάτω από τα Λουτρά και για να πάει κανείς εκεί, πρέπει να παρει τον "περιφερειακό" πάνω από το σχολείο και στο τέρμα του ακολουθεί το κατωφερές δρομάκι. Ενδιαφέρουσα η διαδρομή, το λιοτρίβι έψαχνα, αλλά το δρομάκι κατεβαίνει κι άλλο. Μάλλον μέχρι τον Λάζαρο.
Ανώνυμε 8:48, σ'ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες! Τα νομίσματα εκτείθονται κάπου?
Ανώνυμε 8:19, οι αναγνώστες και σχολιαστές έχετε το ελεύθερο να εκφραστείτε όποτε και όπου θέλετε, αρκεί να μην υπερβαίνουν κάποια λεκτικά όρια! Οπότε μην ανησυχείς, δεν χρειάζεται να μου ζητήσεις συγγνώμη.
Τα Λουτρά πρέπει να είναι όλα αρχαιολογικος χώρος. Ρωμαϊκής εποχής και μάλλον παλαιότερος
Ανώνυμε 2:20 θα με ενδιέφερε πολύ αν μπορούσες να αναφέρεις περισσότερα στοιχεία.
Aerial, τα νομίσματα δεν εκτίθενται, ανήκουν σε ιδιώτη και απ' ότι θυμάμαι είναι χάλκινα και πολύ φθαρμένα.
Δημοσίευση σχολίου