όταν μας λένε ότι για να πληρωθούν οι μισθοί μας, αναγκαζόμαστε και δανειζόμαστε ξανά και ξανά από τους «έχοντες και κατέχοντες» εκεί έξω,
όταν αρχίζουν ν’αναγγέλουν κουπόνια τροφίμων για τους ανέργους, όταν ο Μαρινόπουλος και ο κάθε Μαρινόπουλος διαφημίζει την περίφημη οικονομική καμπάνια του: «στα 2 το ένα στη μισή τιμή», όταν, όταν...
Αρχίζω και σκέφτομαι την γιαγιά μου που πάντα ψώνιζε παραπάνω ζάχαρη και καφέ, για τις «δύσκολες» μέρες που μπορεί να έρθουν, σκέφτομαι τις διηγήσεις που έχω ακούσει κατά καιρούς για τα «στούκας» λίγο πριν τον πόλεμο,
για το πετιμέζι που έκρυβε στο «μυστικό» κελάρι η προγιαγιά μου και τον θείο μου τον συγχωρεμένο που μου έλεγε ιστορίες για την νύχτα που τον έπιασαν οι αντάρτες.
Και λέω στον εαυτό μου:
«μήπως η γιαγιά μου είχε δίκιο; Ήρθε η ώρα να αποθηκεύσουμε τη ζάχαρη και τον καφέ;»
6 σχόλια:
Θυμάμαι τον παππού μου μέχρι το '80αποθήκευε μισή αποθήκη στάρι. Τι παιχνίδια και βουτιές κάναμε το καλοκαίρι δε λέγεται.
Ζάχαρη? καφέ? Θυμάμαι καφέ που ήταν 80% καβουρντισμένο ρεβύθι, και ζαχαρωμένο πετιμέζι αντί για ζάχαρη.
Ο κοψός δεν σας έπιανε?
Μην ανησυχείς Aerial. Του Έλληνα ο τράχηλος... όλο και κάτι θα σκεφτεί.
Καλησπέρα Aerial. Θα χρειαστεί να μαθουμε από την αρχή πως να αποθηκεύουμε σωστά.
@αλλενάκι
Ανώνυμε 6:21, για την τάση αποθήκευσης που είχε η γιαγιά μου μιλάω για τη δεκαετία 70-80 που τότε υπήρχε και ο καφές και η ζάχαρη.
Πιο πριν εξ ανάγκης αποθήκευε το ρεβύθι και το πετιμέζι που αναφέρεις.
Ξέρετε γιατί ανησυχώ ανώνυμοι και αλλενάκι?
Ανησυχώ που η μεταγενέστερη γενιά-από τη δική μου περίπου κι έπειτα, δεν ξέρουμε τι θα πει ανέχεια ή τι θα πει ουσιαστική οικονομία και αυτοσυγκράτηση. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Μιλάμε για τις γενιές με τα 3 αυτοκίνητα ανά οικογένεια, τις 3 τηλεοράσεις και τώρα τείνουμε να έχουμε και από ένα laptop ο καθένας. Κι ας μην αναφέρω τα κινητά καλύτερα.
Ερχόμενοι οι δύσκολοι καιροί-γιατί έτσι μας λένε και μάλλον έτσι θα γίνει- τι και πως θα τους αντιμετωπίσουμε? Δεν έχουμε θωρακιστεί, ούτε σμιλευτεί στα δύσκολα.
Υπάρχει συνταγή?
Δημοσίευση σχολίου