Πως φτάσαμε ως εδώ;

Λοιπόν… Θα επανέλθω στο σχεδιάγραμμα που δημοσίευσα τις προάλλες (τώρα το βρήκα στην Ζάχαρη), γιατί, στην προεκλογική αυτή περίοδο, θα έρθει σίγουρα το θέμα περί Πασόκ, και ΝΔ, και κομμάτων και επιλογών κλπ… Θα ήθελα να πω λοιπόν που βρισκόμαστε, που νομίζω ότι πάμε, και «πώς φτάσαμε έως εδώ».

Το σχεδιάγραμμα δείχνει πως το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 120% του ΑΕΠ («ΑΕΠ» είναι ό,τι παράγει μία χώρα, και είναι ίσο με την κατανάλωση + τις επενδύσεις + τις δημόσιες δαπάνες + τις εξαγωγές). Το ότι (α) μεγάλωσε το χρέος σε συνδυασμό με (β) το ότι ακρίβυνε το κόστος δανεισμού (το spread), σε περίοδο που (γ) υπάρχει παγκόσμια χρηματοοικονομική και τραπεζική κρίση, έκανε την δημοσιονομική κρίση, «κρίση ρευστότητας», κοινώς δεν είχαμε την δυνατότητα να αναχρηματοδοτήσουμε, πόσο μάλλον να ξεπληρώσουμε το χρέος μας με αποτέλεσμα ή να αναγκαστούμε να κάνουμε «στάση πληρωμών» ή να μας δανείσει κάποιος τελευταίος πιστωτής. Αυτός ο τελευταίος πιστωτής είναι το ΔΝΤ, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι όροι με τους οποίους μας έδωσαν λεφτά είναι όροι απώλειας εθνικής κυριαρχίας, αφού, στην πράξη, αυτοί λένε τι πρέπει να κάνουμε και όχι η εκλεγμένη Κυβέρνησή μας… Με λίγα λόγια, είμαστε ξεβράκωτοι, χρεωκοπημένοι και δωσμένοι σε ξένη κηδεμονία.

Το σχεδιάγραμμα, δείχνει ότι όλα άρχισαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το Πασόκ του Ανδρέα Παπανδρέου έκανε 3-4 πράγματα: Μοίρασε λεφτά και ελπίδα σε πολλούς Έλληνες που ζούσαν στο περιθώριο. Υποβάθμισε (εκ του αποτελέσματος) την Παιδεία. Κρατικοποίησε και χρηματοδότησε ένα σωρό επιχειρήσεις (κάτι που ξεκίνησε ο Καραμανλής). Διόγκωσε και πασοκοποίησε το συνδικαλιστικό κίνημα. Άφησε να φαγωθούν πολλά λεφτά από συνεταιρισμούς και ημέτερους. Κράτησε εθνικιστικές κορώνες σε μερικά θέματα, αλλά μας ταύτισε με περίεργες, επιεικώς, χώρες, και μας περιθωριοποίησε σε περίοδο παγκόσμια ανάπτυξης. Και, φυσικά, όλα αυτά με δανεικά και, λένε οι δεξιοί, πολλές αμαρτίες (δείτε π.χ. εδώ). Οι οπαδοί του Πασόκ λένε ότι όλες οι αμαρτίες και η υπερχρέωση ήταν σχεδόν αναπόφευκτα αλλά για το σημαντικό αντάλλαγμα του διπλασιασμού της μεσαίας τάξης.

Επί Μητσοτάκη, η υπερχρέωση συνεχίστηκε, μετά από λίγο συμμάζεμα Σημίτη, αλλά φάνηκε μία νέα πραγματικότητα: Με την επανένωση των Γερμανιών, οι Γερμανοί άρχισαν να διεκδικούν, με Ευρωπαϊκό προσωπείο, αυτό που δεν κέρδισαν στον Β’ Π.Π. Οι Γερμανικές διεκδικήσεις φάνηκαν σε όλο τους το μεγαλείο με τον Σημίτη. Του Σημίτη, του καταλογίζουν πολλά (δείτε π.χ. εδώ). εγώ αναγνωρίζω προσπάθεια δημοσιονομικού συμμαζέματος, στρατηγική σκέψη επέκταση στα Βαλκάνια, αλλά του καταλογίζω πλήρες ξεπούλημα στους Γερμανούς και τις Γερμανικές οικονομικές προτεραιότητες. Όχι ότι η ΝΔ υπήρξε αμέτοχη… Ο ΟΤΕ ξεπουλήθηκε στους Γερμανούς επί Καραμανλή του Β’, αλλά η δουλειά ξεκίνησε στην ουσία με τον Παπαντωνίου. Και ο Μάνος κάτι είχε κάνει, αλλά επί Σημίτη ξεκίνησε. Τα σωματεία πάντα ήταν πιο συνεργάσιμα με πασοκικές κυβερνήσεις.

Βέβαια το σχεδιάγραμμα δεν έχει όλη την ιστορία. Οι αρχές της δεκαετίας ’60 ήταν η χρυσή εποχή της ανάπτυξης του Ελληνικού κεφαλαίου και το τέλος της δεκαετίας ’60 η αποτυχία του Ελληνικού κεφαλαίου. Το Ελληνικό κεφάλαιο μεγαλούργησε αρχικά, αλλά απέτυχε να μοιράσει πλούτο ή να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει χωρίς το «κράτος της δεξιάς» και της «χωροφυλακής». Για αυτό, φταίει το ίδιο, αλλά και το ψυχροπολεμικό περιβάλλον, ο κρατικός παρεμβατισμός, η υψηλή φορολογία, οι υποτιμήσεις και η απαγόρευση εξαγωγής συναλλάγματος που έκανε σπορ την λαθραία εξαγωγή του. Αυτά είναι βέβαια παλιές ιστορίες που όμως είναι η βάση του σημερινού προβλήματος.

Σήμερα, σχεδόν κάθε σημαντική δραστηριότητα ελέγχεται από Γερμανούς και Γάλλους. Από το σοβά για τα πλακάκια, μέχρι τα ζαρζαβατικά του σουπερμάρκετ. Η βαρειά βιομηχανία του τουρισμού έχει εκφυλιστεί σε εσωτερικό τουρισμό και μείωση ποιότητας με ελπίδες για τουρίστες από …Ανατολικές χώρες. Η χώρα δεν παράγει, ούτε καν τρόφιμα, που για κάποιο διάστημα είμαστε περίπου αυτάρκεις. Η γεωργία εκφυλίστηκε από ανώμαλες επιδοτήσεις που πλήρωναν για να βγάζουμε αμπέλια και να φυτεύουμε επιδοτούμενα πράγματα, που, μόλις κόπηκαν οι επιδοτήσεις άφησαν ανεργία και μιζέρια. Η ανάπτυξη ταυτίστηκε με διορισμό στο Δημόσιο (ή την Αυτοδιοίκηση) και με εξαφάνιση του ιδιωτικού τομέα. Η παιδεία, από «μόρφωση» έγινε κάτι άλλο, που εξασφαλίζει στρατό ανέργων και δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, και εξόριστων στο εξωτερικό. Η δόξα της Ενωμένης Ευρώπης έγινε η κακομοιριά του «μνημονίου», και υποβιβαστήκαμε σε φαλιρισμένο κρατίδιο σε καθεστώς κηδεμονίας.

Το σχεδιάγραμμα έχει και ένα λάθος. Αποκαλεί τον Γιώργο Α. Παπανδρέου, “Papandreou junior”, «Παπανδρέου ο νεώτερος». Αυτό είναι λάθος. Παπανδρέου ο «νεώτερος» ήταν ο Αντρέας. Ο Γιώργος είναι «Παπανδρέου ο Γ’». ο παππούς του ήταν ο πρώτος.

Αν θέλετε να αποκτήσετε άποψη για το πώς φτάσαμε εδώ, μην ξεχνάτε να σκεφτείτε ότι δεν φτάσαμε στο 2011 απότομα. Περάσαμε από το 1943, το 1949, το 1960, το 1965-67, το 1973, το 1981 και το 1996. Η «ύφεση» δεν ξεκίνησε τώρα, ξεκίνησε το 2001, με το τέλος της Χρηματιστηριακής φούσκας. Ο Καραμανλής ο Β’ απέτυχε και ο Παπανδρέου ο Γ’ εκλέχτηκε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», όπως ο μπαμπάς του εκλέχτηκε με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, τα αφεντικά μας και τα τσιράκια τους ήδη λένε για 8ετή και 10ετή «προσαρμογή». Δηλαδή μετά το 2020.