Αγγειοπλαστική στην Αετοφωλιά (3)

Με το φως του Κυριακάτικου πρωινού-σαφώς καλύτερο από του Σαββάτου-τα πήλινα, όλο μυρωδιά καμμένου ξύλου και φρυγάνων, με το καμίνι ζεστό αλλά άδειο,


βρήκαν τη θέση τους στο ράφι του εργαστηρίου εκεί στην Αετοφωλιά.

Λόγω του δύστροπου καιρού, οι τεχνίτες αναγκάστηκαν να κάτσουν μέχρι τις 10 το προηγούμενο βράδυ ώστε να μπορέσουν να μαζέψουν τα πήλινα σκεύη με ασφάλεια-αν και ζεμάταγαν και έκαιγαν τα χέρια.

Απώλειες είχαν αρκετές, όμως ήταν αναμενόμενο. Επίσης ο δυνατός άνεμος «στρομπάριζε» τη φωτιά με αποτέλεσμα το ψήσιμο να μην γίνει ομοιόμορφο.


Αλλά έχει και αυτό την πρωτοτυπία του. Αν κάποιος βρεθεί στην Αετοφωλιά και δει τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών , ας μην αναρωτηθεί γιατί μερικά από αυτά έχουν μαύρες πινελιές!

Να θυμούνται ότι ο αγέρας της 26ης Σεπτεμβρίου, ημέρα Σάββατο, ανήμερα της γιορτής των Αγ. Αναργύρων άφησε το σημάδι του...

Αγγειοπλαστική στην Αετοφωλιά (2)

Όπως σας είχα ανακοινώσει το Σάββατο 26 του μηνός το καμίνι στην Αετοφωλιά θα άναβε και πάλι για να ψήσει τη δεύτερη «φουρνιά» των αγγείων που είχαν πλαστεί το προηγούμενο διάστημα.


Αν και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες, ο κυρ Γιάννης Εξιλζές άναψε τη φωτιά στο καμίνι, χρησιμοποιώντας ξύλα, αλλά κυρίως φρύγανα ως βασική καύσιμη ύλη,

καθώς το ζητούμενο ήταν η δυνατή φωτιά που έπρεπε να φτάσει τους 900 βαθμούς Κελσίου!


Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία η φωτιά ανάβει στον κάτω όροφο και μέσα από τρύπες διοχετεύεται η θερμότητα στα αγγεία. Σκύβοντας από το επάνω μέρος βλέπει κανείς τα σπασμένα κομμάτια παλιών αγγείων που χρησιμεύουν ως σκέπασμα.

Πρέπει να ψήνονται τουλάχιστον για 6 ώρες και μετά να μείνουν όλο το βράδυ και να βγουν την άλλη μέρα.

Κι έπεται η συνέχεια...

Πολυτονικό

Tὰ παιδικά μου χρόνια εἶναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν ἄνεμο γιὰ νὰ μεγαλώσω. Μόνον ἔτσι ὅμως ἔμαθα νὰ ξεχωρίζω τοὺς πιὸ ἀνεπαίσθητους συριγμούς, νὰ ἀκριβολογῶ μὲς στὰ μυστήρια. Μιὰ γλώσσα ὅπως ἡ ἑλληνική ὅπου ἄλλο πράγμα εἶναι ἀγάπη καὶ ἄλλο πράγμα ὁ ἒρωτας, ἄλλο ἡ ἐπιθυμία καὶ ἄλλο ἡ λαχτάρα, ἄλλο ἡ πίκρα καὶ ἄλλο τὸ μαράζι, ἄλλο τὰ σπλάχνα καὶ ἄλλο τὰ σωθικά. Μὲ καθαρούς τόνους, θέλω νὰ πῶ, ποὺ - αλίμονο- τοὺς ἀντιλαμβάνονται ὁλοένα λιγότερο αὐτοί ποὺ ολοένα περισσότερο ἀπομακρύνονται ἀπό τὸ νόημα ἑνός οὐράνιου σώματος ποὺ τὸ φῶς του εἶναι ὁ ἀφομοιωμένος μας μόχθος, ἔτσι καθὼς δὲν παύει νὰ ἐπαναστρέφεται κάθε μέρα ὅλος θάμβος γιὰ νὰ μᾶς ἀνταμείψει.
…
Καὶ χρωστᾶμε στὴ διάρκεια μιᾶς λάμψης τὴν πιθανή εὐτυχία μας.


(σε συνέχεια συζήτησης σε άλλο τόπο... στην τελευταία φωτό ο ποιητής)

Η μαγεία στη μαρμαρογλυπτική

Το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27/9, το μουσείο Μαρμαροτεχνίας στον Πύργο φιλοξένησε παιδιά και γονείς δίνοντας την ευκαιρία στα πιτσιρίκια να περάσουν μία άκρως καλλιτεχνική ώρα, ενώ οι γονείς τους θαύμαζαν με την ησυχία τους τα εκθέματα του μουσείου.

Ενώ λοιπόν οι γονείς μπορούσαν να δουν δείγματα από τα μάρμαρα της Τήνου αλλά και άλλων περιοχών της Ελλάδας και να μάθουν τη διαδικασία που χρειάζεται ώστε να πάρει τη μορφή που θέλει ο εκάστοτε γλύπτης,

τα μικρά ζωγράφιζαν μπλούζες και χαρτόνια (με θέμα τη μαγεία και τα ξόρκια)

αλλά και δοκίμαζαν τις ικανότητές τους στο καλέμι και το σφυρί.

Όσοι τελείωναν νωρίς (εννοώ τους γονείς γιατί τα μικρά δύσκολα ξεκολλούσαν) μπορούσαν να δουν και την έκθεση φωτογραφίας με θέμα την ιστορική αναδρομή στον ελληνισμό της Αμερικής στο διπλανό κτίριο.

Όπως και να’χει όποιες οικογένειες αποφάσισαν να επισκεφτούν το μουσείο του Πύργου το περασμένο διήμερο σίγουρα δεν το μετάνιωσαν...

Προεκλογικά (3)

Μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, και η κουβέντα, αν την ψάξεις, εστιάζεται γύρω από την ανασφάλεια, και «ποιός» είναι αυτός που θα μας βγάλει από τα δύσκολα. Θεωρώ ότι τα ΜΜΕ και πολλοί του επιχειρηματικού κόσμου, έχουν περίπου καταλήξει ποια έκβαση να περιμένουν, αλλά στο υποτονικό κλίμα των ημερών, όλοι περιμένουν.

Πιστεύω ότι το μοντέλο ανάπτυξης που γνώρισαν όσοι είναι σήμερα «μεγάλοι» δεν έχει πετύχει. Πολύ κράτος, λίγες αναλαμπές, πολλές επιδοτήσεις, στασιμότητα, πολλή κατανάλωση, αλλά αυτό δεν θέλαμε;

Εγώ δεν περιμένω τίποτα σπουδαίο από την άλλη εβδομάδα. Τα δημοσιονομικά δεν είναι καλά, οι διαχειριστικές επιλογές λίγες και δύσκολες. Όποιος και να βγει, αμφιβάλλω ότι θα έχει ανώδυνο τρόπο να μειώσει τα έξοδα και να αυξήσει τα έσοδα.


Πιο πολύ, με ανησυχεί ότι ο «παραγωγικός ιστός» δεν είναι αυτός που ήταν πριν 20 ή 40 χρόνια, και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι αυτά που χάθηκαν θα ξαναφτιαχτούν, κι αν ξαναφτιαχτούν, δεν ξέρω τι μορφή θα έχουν. Εκτός και εάν τα χωράφια, που την δεκαετία του 40 και του 50 συντήρησαν κόσμο, ξαναμπούν στην παραγωγή – δύσκολο… Ένα θεωρώ σίγουρο: Η αίσθηση ευμάρειας της δεκαετίας του ’90 θα αργήσει να ξανάρθει

Πάνορμος Τήνου

...Προχωρούσαμε με την βοήθεια του πανιού, στο έλεος του ανέμου, τόσο κατά την νύχτα όσο και τη μέρα. Μετά από μεγάλη περιπλάνηση, ο ναύτης που βρισκόταν στη πλώρη, ανακάλυψε κάποιο αμυδρό φως που μας φάνηκε πολύ μακριά. Σκουπίσαμε τα δάκρυά μας και γυρίσαμε το πανί προς την κατεύθυνσή του. Όσο πλησιάζαμε, ο αέρας έπεφτε και δεν ήταν τόσο ορμητικός όσο και πριν, αν και η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη. Κατεβάσαμε το πανί και ο καθένας με τη σειρά του, επιβάτες και ναύτες, κωπηλατούσαμε και επιτέλους ακουμπήσαμε σε σταθερή γη. Ο καραβοκύρης προσπαθούσε να κάνει αναγνώριση της ακτής για να μας αποβιβάσει και όπου θα είχαμε την δυνατότητα να στεγνώσουμε και να περάσουμε το υπόλοιπο της νύχτας. Δεν μπορέσαμε όμως να αποβιβασθούμε και έτσι περάσαμε το υπόλοιπο της νύχτας, βρεγμένοι ίσαμε το κόκαλο, χωρίς να μπορούμε να κοιμηθούμε, στην κατάσταση που ήμασταν.

Το πρωί, που τόσο περιμέναμε, μπορέσαμε να διαπιστώσουμε πως βρισκόμασταν μέσα σ’ έναν όρμο που ονομάζεται Λιμάνι του Πανόρμου (Porto Palermo) και που το χρησιμοποιεί ως λιμάνι ένα μικρό νησί, το οποίο ανήκει στους Βενετούς, και που ονομάζεται Τήνος...

Το 1675, ένα καπουκίνος μοναχός ο π. Placide de Reims έφτασε από την Χίο στον Πάνορμο και αφού γνώρισε την τότε γραφειοκρατεία, που σκοπό είχε να περιορίσει τους κατασκόπους των Τούρκων και τους φορείς πανώλης, περπάτησε από τους γνωστούς πια δρόμους-μονοπάτια και έφτιαξε στο Ξώμπουργο, όπου συναντήθηκε με τις αρχές. Τα κείμενά του έχουν μεταφραστεί από τον π. Αντώνιο Φόνσο και έχουν δημοσιευθεί στα Τηνιακά Ανάλεκτα, 5ος τόμος.

Ο Πάνορμος είναι ο μόνος παραθαλάσσιος οικισμός στο νησί. Έχουν χτιστεί και άλλα κτίρια σε παραλίες, στα Ιστέρνια, στην Καρδιανή, στο Μαλί, και, φυσικά στην Χώρα και ανατολικά. Ωστόσο ο Πάνορμος, παρά τις πρόσφατες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, διατηρεί την αυθεντικότητά του, και με λίγη προσπάθεια θα βρείτε τον δρόμο του Placide de Reims προς το Ξώμπουργο.


Δεν ξέρω αν έχει γραφτεί η ιστορία του Πανόρμου, έχω δεί το "Μικρό Οδοιπορικό" του Κώστα Αλεξόπουλου, και τα λίγα που έχω διαβάσει, υπαινίσσονται ότι χρησιμοποιήθηκε περί τα τέλη του 17ου αιώνα σαν αφετηρία πειρατείας, υποθέτω με θύματα Τούρκους, ενώ η Τήνος γενικά υπήρξε θύμα πειρατείας. Προφανώς, το 1675 ήταν λιμάνι...

Σιδηρουργείο στον Πύργο

Τον Μάρτιο που πέρασε είχα πάει βόλτα στον Πύργο ψάχνοντας τον σιδηρουργό. Βρήκα το μαγαζί του, λίγο πριν το χωριό, αλλά ο ίδιος έλειπε. http://ophioussa.blogspot.com/2009/03/blog-post_1494.html

Τώρα τον βρήκα, με τον συνεργάτη του. Τι βρήκα; Τις σπίθες είδα και το σφυρί άκουσα. Κάποτε στον Πύργο πήγαινε ο παππούς μου για γεωργικά εργαλεία.

Τώρα εκτός από εργαλεία μαρμαροτεχνίας φτιάχνουν ο,τιδήποτε σιδερένιο και μεγάλες πολύπλοκες κλειδαριές… Η πλατεία με τον πλάτανο και το γαλακτομπούρεκο δεν είναι μακριά… και ο Πάνορμος από κάτω...


Δ.Χ., καλλιτέχνης

Ταξίδι στο παρελθόν

Πόσο περίεργα νιώθει κανείς εξερευνώντας ένα παλιό σπίτι.

Την ενέργεια και το αντίκτυπο που μπορεί να έχει επάνω του ένα κομμάτι δαντέλας , μία παλιά βιτρίνα, ένα ζευγάρι γυαλιά...

Ιδίως αν όλα αυτά τα αντικείμενα ανήκαν στους προγόνους του, ιδίως αν έζησε στιγμές σε αυτό το σπίτι, ιδίως αν θυμάται τους κατοίκους αυτού του σπιτιού.


Δεν μπορεί παρά ν’αναπολεί και ν’αναρωτιέται πόσο σύντομη είναι η παραμονή μας σ’αυτόν τον τόπο , σ’αυτήν τη ζωή. Μετά από χρόνια τι θα έχει μείνει από εμάς;

Ένα κομμάτι πανί, ένα έπιπλο, ένα ζευγάρι γυαλιά...

Αγγειοπλαστική στην Αετοφωλιά

Φέτος τον Αύγουστο έγιναν τα εγκαίνια του Μουσείου Παραδοσιακής Κεραμικής στην Αετοφωλιά. Σ’ένα παραδοσιακό τηνιακό σπίτι που μετατράπηκε σε μουσείο εκθέτονται δείγματα αγγειοπλαστικής, κυρίως ντόπιων δημιουργών.

Όμως ο Σύλλογος της Αετοφωλιάς δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Έχτισαν καινούργιο καμίνι με την βοήθεια του συντοπίτη τους Ιωάννη Εξιλζέ το οποίο και λειτούργησαν την περίοδο των εγκαινίων.

Το ερχόμενο Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου στις 11 το πρωί το καμίνι θα ανάψει και θα ψήσει ξανά τα καινούργια κεραμεικά που πλάστηκαν τον τελευταίο μήνα στο εργαστήρι του χωριού.

Όσοι μένετε ή βρίσκεστε στην Τήνο αξίζει μια βόλτα προς την Αετοφωλιά όπου θα αναβιώσει αυτή η παλιά τέχνη.

Μάραθος

Τα τέλη Σεπτεμβρίου είναι κίτρινα από τον μάραθο που είναι σε πλήρη άνοιξη, και ελαφρά μεθυσμένα από τον μούστο στα πατήρια και τον ατμό στα ρακιζιά.

Έτσι επιλέγουμε να αγνοήσουμε την βαρεμάρα των ημερών, τα άγχη όσων θα χάσουν τις καρέκλες τους, και τις προσδοκίες όσων θα τις πάρουν. Κύριοι, με εξαίρεση των ελάχιστων που έχουν καβαλήσει ιδεολογικό καλάμι, ή μισούν με πάθος τον αντίπαλο, ή είναι σίγουροι για κάποιο ρουσφέτι, οι υπόλοιποι είναι αλλού.


Πράγματι έμαθα ότι πυροβολήθηκε κατά λάθος άνθρωπος από κυνηγό… και πέρυσι είχε ξανασυμβεί. Και για κάποιο λόγο κανείς δεν λέει τίποτα. Είμαστε φιλικό και ανεκτικό νησί.

falco eleonorae (4)

Αυτή είναι μάλλον η τελευταία ανάρτηση για βαρβακίνες, φέτος, αφού τα γεράκια αυτά φεύγουν για ζεστά μέρη.

Η συγκεκριμένη φαίνεται σαν να έχει πυροβοληθεί. Θα την πω την κακία: Πυροβολείτε ό,τι βρείτε... Και καλά τις πέρδικες που περπατούν σαν κότες στον δρόμο, γιατί δεν έχουν αγριέψει από τότε που τις άφησαν. Καλά τους συκοφάγους και τους κεφαλάδες που είναι απαγορευμένοι. Τα γεράκια;

Φυσικά, ο κυνηγετικός σύλλογος δεν ευθύνεται για παρανομίες των μελών του, αλλά οι βαρβακίνες, βρε παιδιά... Ντροπή.

Η μοναξιά του ταξιδιού

Τι ωθεί τον κόσμο να μπαίνει στην διαδικασία: βαλίτσα,

λεωφορείο-ταξί-μηχανάκι-αυτοκίνητο, πλοίο, νησί κάθε Παρασκευή βράδυ και ξανά το ανάποδο κάθε Κυριακή όλη τη χειμερινή περίοδο (δηλαδή μόλις τελειώσει η καλοκαιρινή άδεια και μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη το άλλο καλοκαίρι) είναι άξιο απορίας.

Βέβαια κοσμοθεωρίες υπάρχουν πολλές και μία από αυτές και η δική μου αλλά για να την αναλύσω θα χρειαστώ πολλές ημέρες του παρόντος blog οπότε θα αρκεστώ σε ένα μόνο δείγμα

Η τάση φυγής από την ασφυκτικότητα της μεγαλούπολης και η ελευθερία μυαλού και ψυχής από τη στιγμή που θα πει ο υπεύθυνος από το μεγάφωνο: “Your attention, please…” ή «Προσοχή παρακαλώ...»



Και για όποιον/α αναρωτιέται, ο τίτλος πάει ασορτί με την εικόνα 2.

Ρακιζιό από τον En'Tino

Ο φίλος En'Tino έστειλε φωτογραφίες από άλλο ρακιζιό. Τελικά βλέπω ότι ακόμα και στο μικρό νησί, οι τεχνικές κατασκευής διαφέρουν... Το προϊόν ωστόσο είναι μεθυστικό, όπου κι αν αποστάζεται. Ευχαριστώ En'Tino, και του χρόνου!