Πολυτονικό

Tὰ παιδικά μου χρόνια εἶναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν ἄνεμο γιὰ νὰ μεγαλώσω. Μόνον ἔτσι ὅμως ἔμαθα νὰ ξεχωρίζω τοὺς πιὸ ἀνεπαίσθητους συριγμούς, νὰ ἀκριβολογῶ μὲς στὰ μυστήρια. Μιὰ γλώσσα ὅπως ἡ ἑλληνική ὅπου ἄλλο πράγμα εἶναι ἀγάπη καὶ ἄλλο πράγμα ὁ ἒρωτας, ἄλλο ἡ ἐπιθυμία καὶ ἄλλο ἡ λαχτάρα, ἄλλο ἡ πίκρα καὶ ἄλλο τὸ μαράζι, ἄλλο τὰ σπλάχνα καὶ ἄλλο τὰ σωθικά. Μὲ καθαρούς τόνους, θέλω νὰ πῶ, ποὺ - αλίμονο- τοὺς ἀντιλαμβάνονται ὁλοένα λιγότερο αὐτοί ποὺ ολοένα περισσότερο ἀπομακρύνονται ἀπό τὸ νόημα ἑνός οὐράνιου σώματος ποὺ τὸ φῶς του εἶναι ὁ ἀφομοιωμένος μας μόχθος, ἔτσι καθὼς δὲν παύει νὰ ἐπαναστρέφεται κάθε μέρα ὅλος θάμβος γιὰ νὰ μᾶς ἀνταμείψει.
…
Καὶ χρωστᾶμε στὴ διάρκεια μιᾶς λάμψης τὴν πιθανή εὐτυχία μας.


(σε συνέχεια συζήτησης σε άλλο τόπο... στην τελευταία φωτό ο ποιητής)