"Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε σταποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήτανφτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα καιδεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δενυπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχεκάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμεχιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς ναζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δενυπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...."
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους νιώθουν ότι μεγαλώνοντας χάσαμε την ανεμελιά μας και οτι τα παιδιά μας δεν θα το ζήσουν ποτέ. Σε όσους πιστεύουν ότι εκείνα ήταν καλύτερα χρόνια.
Ότι ήταν τα χρόνια της αθωότητας αλλά και της ωρίμανσης, της εξερεύνησης αλλά και της αξιοπρέπειας. Της ελπίδας αλλά και του σεβασμού.
Σ'αυτούς που βλέπουν ότι η σελίδα άλλαξε και τα γράμματα ξεθώριασαν..
13 σχόλια:
Πολύ όμορφη ανάρτηση. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα τα παλιά χρόνια, δεν τα πρόλαβα. Αλλά αισθάνομαι ότι κάτι έχουμε χάσει.
Γεννήθηκα το 1963 και όλα όσα περιγράφει η ανάρτηση τα έκανα.
Είμαι 180εκ. και 73 κιλά και δεν σταμάτησα ποτέ να τρώω σοκολάτες.
Μάζευα χαρτάκια από τις γκοφρέτες και τα αντάλασσα με φίλους και συμμαθητές, με διάφορα παζάρια, για να συμπληρώσω το βιβλίο και να πάρω δώρο ένα αεροβόλο.
Το Σάββατο το βράδυ το περίμενα πως και τι γιατί θα καθόμουν μέχρι αργά να δω ελληνική ταινία.
Τον πετροπόλεμο τον σταμάτησα στα 15 γιατί μία κοπέλα που γλυκοκοίταζα μου την είπε.
Στα 16 όταν άρχισα να βγαίνω τα Σάββατα ή θα πηγαίναμε κινηματογράφο με την παρέα ή θα πηγαίναμε σε πάρτυ ή σε λούνα παρκ.
Στην διαδρομή πάντα θα χτυπάγαμε τα κουδύνια στις πολυκατοικίες και θα σηκώναμε τους καθαριστήρες από τα αυτοκίνητα.
Τα καλοκαίρια ήταν ξέγνοιαστα και γεμάτα από δραστηριότητες και ερωτικά κελεύσματα.
Στο πρώτο μου μεθύσι, με κρασί σε ταβέρνα, ο πατέρας μου όταν με είδε και ενώ προσπαθούσε να δείξει αυστηρός, διέκρινα ένα χαμόγελο.
Βέβαια ήξερε όλη την παρέα μου, αν και μεγάλη, και ήταν ήσυχος.
Στο σχολείο η καλύτερή μας, όταν παίζαμε μήλα με τις κοπέλες, και με αφορμή τους ελιγμούς για να αποφύγουμε την μπάλα, ακουμπούσαμε ο ένας τον άλλον.
Τα δέντρα στο πάρκο ακόμα φωνάζουν για τις μπάλες που δέχονταν, παίζοντας το ρόλο των δοκαριών.
Οι διαξιφισμοί πολλοί με αποτελέσματα ολέθρια πολλές φορές.
Αλλά μας έκανε να παίρνουμε θέσεις και να μην κρυβόμαστε.
Με τους δυνατούς δεν τα βάζαμε εύκολα, αλλά μάθαμε να τους αποφεύγουμε και να τους αντιμετωπίζουμε.
Συγγνώμη για το σεντόνι και το ασύνταχτο προυσιαστικό του, αλλά μου βγήκαν αυθόρμητα στο διάβασμα της ανάρτησης.
Να είναι καλά αυτός που μας τα θύμισε και εσύ που το ανάρτησες.
Kαι εγω καπου εκει γεννηθηκα που λεει ο δευτερος. Ολα ωραια. Ολες οι δεκαετιες εχουν τη γοητεια τους.
Δεν ξέρω αν το έχεις συνειδητοποιήσει ή όχι, η ανάρτηση αυτή πιάνει το νόημα της σημερινής μέρας.
Τα ίδια και απαράλλαχτα γίνονται και σήμερα και γίνονταν και θα γίνονται πάντα. Και πάντα σε μια γωνιά θα παραμονεύει ένα βόλι.
Ετοιμάζω να γράψω κάτι και διαπιστώνω σκέψεις παράλληλες.
@αλλενάκι
Aerial ή εσύ ή αυτός που το έγραψε αρχίζει και μεγαλώνει. Καλά τα λες.
Κυκλοφορώ στην Τήνο αρκετό καιρό. Η αίσθηση του τέλους και της παρακμής, ή της «τελευταίας γενιάς» είναι δυστυχώς παντού (ατυχώς δεν θεωρώ τα έργα στο λιμάνι, ή τα άλλα περίεργα (άσε τις Α/Γ) «ακμή» ή «μέλλον».
Βλέπω όμως και αναλαμπές: Παιδιά σε σχολεία, οι χωριανοί μου το πρωί, περίπατοι απλοί και αυθόρμητοι στο Αγάπι, άνθρωποι στις ερημιές που φωτογραφίζουν, άνθρωποι που δεν ξεχνάνε.
Ως κορίτσι δεν συναρμολογούσα αυτοκινητάκια, αλλά παίζαμε με τα παιδιά "Αγαλματάκια ακούνητα" και "κρυφτό-κυνηγητό" μέχρι πολύ αργά τα καλοκαίρια (θυμάμαι μερικοί βγαίναν με τα λάστιχα και μας καταβρέχαν γιατί τα αγόρια της παρέας πηδούσαν από ταράτσα σε ταράτσα και χαλούσαν τον κόσμο)
Στην ασπρόμαυρη τηλεόρασή μας (η μοναδική στο σπίτι) έβλεπα bolek &lolek και Dukes.
Στα δέντρα σκαρφαλώναμε για να σκαλίσουμε τους πρώτους μας νεανικούς έρωτες και μύριζαν οι πασχαλιές ολόγυρα.
Στις γιορτές και τα πανηγύρια βάζαμε τα κυριακάτικά μας με τους φραμπαλάδες και τις δαντελίτσες στο γιακά και ήταν για μας μεγάλη υπόθεση γιατί οι γονείς μας θα κάθονταν μέχρι αργά στην ταβέρνα κι εμείς μπορούσαμε να τριγυρίζουμε απ'έξω τρώγοντας σουβλάκι καλαμάκι.
Αργότερα μεγαλώνοντας διοργανώναμε πάρτυ μεταξύ μας και τα κανονίζαμε όλα: μουσική, φαγητό και περνούσαμε στιγμές αξέχαστες.
Μαζεύαμε τα αυτοκόλλητα από την Κάντυ για να τα κολλήσουμε στο άλμπουμ και ανταλλάζαμε τα Μίκυ Μάους, Τρουένο και Μπλέηκ μεταξύ μας. Δεν θα ξεχάσω τις τιμές: 0,50 λεπτά, 1 δραχμή...
Η γιαγιά μου με έστελνε να της πάρω 1 οκά ζάχαρη από τον μπακάλη και όλοι ήξεραν να το υπολογίσουν. Η γιαγιά δεν μπορούσε τα κιλά-ήξερε μόνο τα δράμια και τις οκάδες.
Στενοχωριέμαι που έφυγαν όλα αυτά από τη ζωή μας-όχι γιατί μεγαλώνω, αλλά γιατί δεν θα τα ζήσει όλα αυτά η επόμενη γενιά. Όλα έχουν αλλάξει ταχύτητες και όλα μετριούνται σε χρήμα. Δείξε μου πόσο ακριβό κινητό έχεις και ποιο μοντέλο για να σε έχω φίλο.
Έχουμε περάσει στην πλέον καταναλωτική γενιά που έχουμε γνωρίσει εδώ και δεκαετίες, που όλο ζητάνε περισσότερα και όλα τους φαίνονται βαρετά. Συζητήστε λίγο με τους σημερινούς
13-15άρηδες να δείτε πως σκέφτονται.Εγώ τους λυπάμαι αφάνταστα, γιατί εμείς ζήσαμε πιο ανέμελα και πιο αθώα.
http://fimotro.blogspot.com/2009/12/blog-post_8464.html
Ενδιαφέρουσα Ταινία είναι η ''Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων'' του Δήμου Αβδελιώτη. Υπήρχε στα google films αλλά μετά από κάποια παρέμβαση κατέβηκε. Πριν από 1-2 χρόνια δεν υπήρχε στο εμπόριο ούτε την έβρισκες σε Βιντεοκλαμπ. Είναι του Ελληνικού κέντρου κινηματογράφου και ίσως γι αυτό το λόγο. Τώρα νομίζω ότι επανακυκλοφόρησε.
Εγώ που γεννήθηκα στη μέση δε νοιώθω κανένα σύνδεσμο με αυτούς που γεννήθηκαν το '50. Λόγω ιδιοτροπίας μεγάλωσα με μερέντα και καρνέισον και βαριέμαι αφόρητα ιστορίες στέρησης. Επίσης μεγάλωσα σε διαμέρισμα σε μεγάλη πόλη οπότε έχω περάσει άπειρες ώρες εντός (αυτός που το έγραψε πρέπει να είναι άντρας γιαυτό ήταν συνέχεια έξω). Αισθάνομαι ίσως πιο κοντά στα νέα παιδιά αν και δεν μπορώ να συσχετιστώ μαζί τους στο θέμα των playstation. Έχω παίξει λίγα ηλεκτρονικά και τα βρίσκω κουραστικά από θέμα έντασης. Για να μην περάσουν τα παιδιά μου τόσο βαρετά παιδικά χρόνια, μετακόμισα σε πολύ μικρή πόλη για να μεγαλώσουν όπως θα ήθελα εγώ να μεγαλώσω.
Φίλη ανώνυμη 6:22, ο τρόπος που μεγάλωσες κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα, σου στέρησε αυτό που οι υπόλοιποι εδώ μέσα ζήσαμε, χαρήκαμε και νοσταλγούμε. Τουλάχιστον έκανες το σωστό για τα παιδιά σου και να ζήσουν κάπως πιο φυσιολογικά. Το κακό είναι ότι όπως εμείς τώρα επικοινωνούμε μέσα από το internet και δεν ερχόμαστε σε επαφή όπως κάποτε έκαναν οι γονείς μας με τις λεγόμενες "βεγγέρες", το ίδιο θα βιώσουν και τα παιδιά σου και τα δικά μας: τη μερική απομόνωση (ή ολική απομόνωση)ή πέστο αλλιώς αποξένωση που δημιουργεί κα μας επιβάλλει η τρέχουσα κοινωνία. Πάντως χίλιες φορές στην επαρχία που τουλάχιστον θα πεις και 10 καλημέρες στο δρόμο.
Καληνύχτα σας λοιπόν...
ανώνυμε 5:21, δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός σου ήταν ωραίος.
Ας προσέχουμε τι γράφουμε, και πως εκφραζόμαστε καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου