Προοίμιον με αγκινάρες

Δεν ορκίζομαι ότι η «επέτειος» του blog είναι χτες, ή σήμερα ή αύριο ή μεθαύριο, αφού προφανώς κάτι ψέλλισα πριν την Πρωταπριλιά, αλλά μέχρι να αποφασίσω πως γράφεται «σωστά» η ophioussa, είδα και έπαθα. Έτσι η Πρωταπριλιά είναι η επίσημη επέτειος, αν και μπορεί να πάτησα το κουμπάκι «δημοσίευση ανάρτησης» νωρίτερα. Κάτι θα γράψω, για την Πρωταπριλιά, αλλά, για την ώρα, μου ήρθε δώρο γενεθλίων από τα αλαλάζοντα τοπία, σε επέτειο της περσινής ανάρτησης της 18ης Απριλίου 2008 με τις αγκινάρες.


Αν το μέγα πρόβλημα είναι τα χρήματα, οι Τηνιακοί αγρότες το έχουν σε οξεία μορφή. Παλιότερα τα μοσχάρια, πάντα τα «καλοκαιρινά», για αρκετό καιρό κάτι πενιχρές επιδοτήσεις, όσα χρόνια θυμάμαι τα λεμόνια, και είναι τώρα 10 ή 20 χρόνια που η αγκινάρα έχει πέραση. Ήμερη για «εξαγωγή», άγρια για το σπίτι. Προσωπικά απεχθάνομαι τις ήμερες μαγειρεμένες αγκινάρες, αλλά μου αρέσουν οι άγριες, ωμές, με λεμόνι και, άντε, και καμία ρακή. Την συνταγή, βέβαια την έμαθα στην Ανατολική Κρήτη.

Χάζευα λοιπόν το δικό μου blog πέρυσι τον Απρίλιο. Σαφώς προσπαθούσα να είναι οι φωτογραφίες μου κάτω από 200kB. Σε αυτή την ανάρτηση είναι 400kB η μία.

Πρέπει να το έχω ξαναπεί, αλλά άρχισα να διαβάζω blogs όταν έγινε το συμβάν με τον Ζαχόπουλο περί τα τέλη του 2007, και μου έγινε σαφές ότι οι ειδήσεις στα κανάλια είναι... πως να το πω ευγενικά;... (Αλήθεια, τι απέγινε το ροζ DVD; ξεχάστηκε προφανώς). Σύντομα κατάλαβα ότι και στα blogs, μερικά είναι λιγότερο ελεύθερα. Φαίνεται από μακρυά σύντροφοι! Έγινε επίσης σαφές, ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν υπερβεί τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και αν έχουν αυτή ή την άλλη προκατάληψη. Ένα blog είναι ελεύθερο και μου αρέσει ιδιαίτερα, το www.antinews.gr Από αυτούς κόλλησα το μικρόβιο και τους ευχαριστώ για αυτό.