Επιλογές ή ψευδαίσθηση;

Αυτό που γίνεται τους τελευταίους μήνες (που κατά την γνώμη μου έχει ξεκινήσει από το 1996 αλλά κορυφώνεται αυτές τις μέρες, είναι η «Ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Εντελώς απλοϊκά αυτό έχει ερμηνευτεί διαφορετικά, τα τελευταία 10-15 χρόνια, από εμάς, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.

Αυτό που είδαμε, εμείς οι άνθρωποι στον δρόμο, ήταν οι διάφορες σημαιούλες της Ε.Ε. δίπλα σε «Έργα» που έγιναν με Κοινοτική χρηματοδότηση και πολύ ελληνικό δανεισμό. Τα έργα αυτά, είτε είναι τα μεγαλύτερα έργα στην χώρα είτε μικρά ξεχασμένα έργα στην επαρχία, άλλαξαν το τοπίο (θα δείξει ο καιρός αν ήταν προς το καλύτερο ή το χειρότερο), έδωσαν πρόσκαιρες δουλειές (με λύπη μου λέω ότι ήταν κυρίως για χωματουργικά, μπετά και, λιγότερο κατασκευαστικά – είτε είναι το Αεροδρόμιο στην Αθήνα, είτε κάποιο «έργο» σε ένα χωριό), έβαλαν λίγα ή πολλά λεφτά σε τσέπες, άσπρα, ή μαύρα, και άφησαν αυτά που άφησαν, χρέη, και ρετσινιά κακοδιαχείρισης.

Η ένταξή μας στην Ε.Ε. είχε και άλλες συνέπειες, που για όσους από εσάς είστε εκτός Ελλάδος, είναι προφανείς: Εργάζεστε και μένετε σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα, σχετικά εύκολοι και χαλαροί μετανάστες, χωρίς την τραγική έννοια του «μετανάστη» του 19ου ή του 20ου αιώνα. Άλλη προφανής συνέπεια είναι ότι οι μεγάλες οικονομικές μονάδες είτε είναι ο ΟΤΕ, είτε η οργανωμένη ακτοπλοΐα, είτε αλυσίδες σουπερμάρκετ, ανήκουν ή ελέγχονται από «ξένους». Μην έχουμε ψευδαισθήσεις… Επειδή βάλαμε ταμπέλα «Ευρωπαίοι», κάνει διαφορά για τον παραγωγικό ιστό αν το κεφάλαιο είναι εγχώριο, ή «ξένο». Δεν εκφέρω κρίση, αν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά κάνει διαφορά.


Αφού έκανα την αναδρομή στην μεταπολεμική οικονομική ιστορία πριν λίγες μέρες, δεν μπορώ παρά να καταλήξω, ότι το «ελληνικό κεφάλαιο» απέτυχε, ή διαλύθηκε τόσο από δικά του λάθη (κυρίως την δεκαετία του ’60), και από «πολιτικές» και κυβερνητικές» παρεμβάσεις, από την δεκαετία του ’60 μέχρι και την δεκαετία του ’90, όσο και από τους «νόμους» της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Αυτό το τελευταίο, κάποτε θα έλεγα ότι ήταν «επιστημονικό» ή «νομοτελειακό», αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν έγινε ερήμην πολιτικών και προσωπικών ενεργειών, μερικές από τις οποίες, σε «δραματική» γλώσσα» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «ιδιοτελείς» ή «προδοτικές».

Μετά τον Εμφύλιο, η ολιγαρχία, ο κρατισμός και η αντίδραση, με λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος, η αδυναμία συνέχειας και προσαρμογής στις προσωποπαγείς ελληνικές επιχειρήσεις, η ατυχία μας να βρισκόμαστε σε γεωπολιτικό ρήγμα Ανατολής-Δύσης, ή Βορά-Νότου, ή Στεριάς-Θάλασσας, η «σοσιαλιστική» αντίδραση, η φαινομενική βελτίωση βιοτικού επιπέδου χωρίς όμως αξιακές και ηθικές υποδομές, με επιδοτήσεις και με δανεικά, η καταστροφή της εγχώριας παραγωγής από κοντόφθαλμες πρακτικές, η δημιουργία προσδοκιών που πραγματοποιήθηκαν με δανεικά, και…

Και τώρα θα δούμε πως, όλα αυτά, σημαίνουν απώλεια ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Κοινώς έχοντας αποδείξει ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα του οίκου μας, θα το κάνουν άλλοι για μας, και θα το κάνουν με βαριά ανταλλάγματα. Εμείς φταίμε που ήρθαμε έτσι ως εδώ. Αν μη τι άλλο γιατί εμείς ψηφίζαμε τους αρχηγούς μας... και με τι ενθουσιασμό!... Θυμάστε; Όποιος έχει παράπονα από εδώ και πέρα, ας αναρωτηθεί για τις επιλογές του. Ή μήπως ήταν ψευδαίσθηση οι «επιλογές»;