Οι «ιδιοκτησίες» του Δήμου

Οι τίτλοι ιδιοκτησίας γης σε όλη την Ελλάδα, και ειδικά στις Κυκλάδες, και ειδικότερα στην Τήνο, είναι προβληματικοί. Και αυτό, γιατί η Ελλάδα είχε κατοχή από Τούρκους μέχρι πρόσφατα, και η Τήνος από Βενετούς, επίσης.

Μέχρι το 1715, η Τήνος ήταν «Βενετία». Όχι σε καθεστώς κατοχής, όπως το καταλαβαίνουμε τώρα, αλλά «Βενετία». Όλη η γη ανήκε στην Βενετία. Και η Βενετία παραχωρούσε δικαιώματα χρήσης και φέουδα, έναντι στρατιωτικών ή άλλων υποχρεώσεων. Έτσι η Τήνος δεν είχε στρατό κατοχής, για την ιστορικά τεκμηριωμένη άμυνά της ενάντια στους Τούρκους, αλλά 2.000 ντόπιους στρατιώτες, και περίπου 20 …Ιταλούς. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να το καταλάβει κανείς, οι Τηνιακοί, ήταν …Βενετοί. Και οι Βενετοί είχαν ξεκινήσει μερικές εκατοντάδες χρόνια πίσω σαν Βυζαντινοί, δηλαδή μέρος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο καθεστώς αυτό του 18ου αιώνα, υπάρχει επίσης τεκμηριωμένη η εκχώρηση από την Βενετία εξουσιών σε «Τοπική Αυτοδιοίκηση». Κατάλοιπα αυτής της Αυτοδιοίκησης υπήρχαν μέχρι και την δεκαετία του 1960 στους κανόνες αυτοδιαχείρισης στα χωριά της Τήνου.

Όταν έφυγαν οι Βενετοί, κατέρρευσε η «εξουσία» και μαζί της και το φεουδαρχικό καθεστώς ιδιοκτησιών. Άλλαξε εν μέρει και η πληθυσμιακή σύνθεση γιατί οι Τηνιακοί άρχισαν να ταξιδεύουν πιο ελεύθερα σε Σμύρνη και Πόλη, η Τήνος έπαψε να είναι «χριστιανικό καταφύγιο» και διάφοροι «Έλληνες» ήρθαν από την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και αλλού να καλύψουν το κενό εξουσίας. Και αυτό ιστορικά τεκμηριωμένο.

Αυτό που έχουμε σήμερα σαν ιδιοκτησίες, είναι χρησικτησίες που ξεκίνησαν μετά το 1715. Παλιές φεουδαρχικές παραχωρήσεις έγιναν «ιδιοκτησίες». Εκτάσεις χωρίς σαφή ιδιοκτήτη έγιναν ιδιωτικές, κτήματα όποιου δήλωνε ότι ήταν δικές του ή τις περιέφραζε, όλα σε μια άτυπη τοπική ισορροπία, όπου τα παλιά ονόματα κράτησαν τα καλά χωράφια, και οι φτωχοί και φουκαράδες έμειναν με ξερικές εκτάσεις, βουνά, βράχια, και άγονες παραγγεριές. Δεν είναι τυχαίο που οι τότε προνομιούχοι, ή ισχυροί, κράτησαν τα σχετικά εύφορα χωράφια, με νερό, και οι μη προνομιούχοι έμειναν με βασικά άγονα χωράφια και έγιναν μαρμαράδες ή …αχινολόγοι. Να θυμίσω ότι μέχρι την ανάπτυξη του προσκυνηματικού τουρισμού και του εμπορίου, οι Χωραΐτες ήταν μάλλον η μη προνομιούχος τάξη.

Τα τελευταία χρόνια, με την εφεύρεση της πολεοδομίας και του χωροταξικού σχεδιασμού, και την ανάπτυξη του τουρισμού φτιάχτηκαν νέοι πλούσιοι. Ένα προεδρικό διάταγμα έκανε την Νότια Τήνο πλούσια, και την Βόρεια Τήνο φτωχή. Και όποιος θέλει δημόσιο διάλογο επ’ αυτού, είμαι στην διάθεσή του.

Πάμε τώρα στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Εξωμβούργου… Εκχωρεί ο Δήμος Εξωμβούργου δικαιώματα χρήσης σε εκτάσεις που ισχυρίζεται ότι έχει. Π.χ. σε κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Ή σε μελισσοκόμους. Αξιέπαινη πρωτοβουλία, μόνο που ο Δήμος Εξωμβούργου δεν έχει εκτάσεις παρά μόνο αυτές για τις οποίες έχει τίτλους. Ειδικά στα Κάτω Μέρη έχει μία αναφορά για «κοινοτικές βοσκές», αλλά δεν ξέρει ούτε που είναι αυτές οι βοσκές, ούτε από πού τις βρήκε, εκτός εάν ο Δήμος είναι συνεχιστής του φεουδαρχικού καθεστώτος. Αλλά, με Νόμο του Κράτους, τα φεουδαρχικά έχουν περιέλθει στο Δημόσιο, δηλαδή στο Υπουργείο Οικονομίας και την Κ.Ε.Δ. Και η τοπική Κ.Ε.Δ. δεν έχει καν δικαίωμα εκχώρησης, παρά μόνο σε περιπτώσεις που προβλέπει ο Νόμος (π.χ. παραλίες για τουριστική εκμετάλλευση από τους Ο.Τ.Α) και όποιος αμφιβάλει να του δώσω το τηλέφωνο του Παπακωνσταντίνου, να ρωτήσει.

Να παραχωρείτε, κύριοι του Δήμου, εκτάσεις, αλλά να συνοδεύονται με αναφορά σε κάποιο νόμιμο τίτλο, ειδεμή όλες οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο είναι γραμμένες. Παραχωρείτε εκτάσεις χωρισμένες από ξερολιθιές, με δουλεμένες πεζούλες, μερικές με κτίσματα. Όλα αυτά έχουν ιδιοκτήτη. Μπορεί ο ιδιοκτήτης να πέθανε χωρίς απογόνους, ή να μην τα έχει δηλώσει από φόβο της εφορίας, ή την ασυμφωνία των κληρονόμων. Ή μπορεί, πράγματι να έμειναν χωρίς ιδιοκτήτη το 1715. Σε κάθε περίπτωση, δεν «ανήκουν» στον Δήμο. Και η ιδιοποίησή τους είναι απλά αυθαίρετη, που εκμεταλλεύεται την σύγχυση των όρων «Δήμος» και «Δημόσιο». Το πιο προφανές παράδειγμα στα Κάτω Μέρη είναι η περιοχή «Γκάγκαρη». Έχετε σπεύσει μερικοί να δηλώσετε ότι ανήκει στον Δήμο. Πληρώνεστε ενοίκια από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Η Γκάγκαρη έχει ιδιοκτήτες. Μπορεί να μην τα έχουν δηλώσει, μπορεί να τα έχουν παρατήσει, αλλά αυτό δεν τα κάνει ιδιοκτησία του Δήμου. Φτάνει ένας αγοραστής που θα πληρώσει τους σχετικούς φόρους και προσαυξήσεις και θα ανακαλύψετε τίνος είναι η Γκάγκαρη (και τα ενοίκια που έχετε εισπράξει)

Να κάνετε λοιπόν ένα Δημοτικό Συμβούλιο, να εξετάσετε τι τίτλους έχετε, για ποιές εκτάσεις, και μετά να αρχίσετε να παραχωρείτε, γιατί εγώ, τουλάχιστον, αμφισβητώ ότι έχετε τίτλο για ο,τιδήποτε, και μπερδεύτε ιδιώτες και Δημόσιο με «Δήμο». Στον Δήμο ανήκουν αυτά που του έχουν παραχωρηθεί με συμβόλαια, ή με Νόμο. Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου ότι κάτι είναι δικό σας, δεν αποτελεί τίτλο (ρωτήστε τον νομικό σας σύμβουλο). Δήλωση τοπικών Παρέδρων ότι κάτι είναι δικό σας, επίσης, Παλλαϊκό δημοψήφισμα ότι κάτι είναι δικό σας, επίσης – αφού ο ιδιώτης στην Πόλη ή στην Γερμανία, ή στην Αθήνα, δεν οφείλει να παρακολουθεί τα δημοψηφίσματά σας – και οι ψηφοφόροι σας στα Κάτω Μέρη χλευάζουν και αμφισβητούν κάθετα ότι αυτά που εκχωρείτε σας ανήκουν… γιατί δεν ρωτάτε;

Συγγνώμη, βγήκε μακροσκελές, αλλά φταίει ο φίλος Παράξενος που με τσίγκλισε με το σχόλιό του. Καλημέρα σας.