Πατήρι

Αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να γυρίσουμε σε καιρούς αυτάρκειας, το αμπέλι είναι καθοριστικό. Όχι μόνο του, αλλά το αμπέλι έδινε ξύλα και κλαδιά για το μαγείρεμα, μούστο, κρασί, ρακί, για ίδια χρήση ή για πώληση, και πετιμέζι, το προγενέστερο γλυκαντικό, υποκατάστατο της ζάχαρης μέχρι και τον Β’Π.Π.


Μην βλέπετε την Τήνο όπως έχει γίνει σήμερα… Μέχρι το 1960-70 οι περισσότερες πεζούλες φιλοξενούσαν αμπέλια. Ποταμίσια, κουμαριανά, αητονύχια, ασπραδάκια, κουλουβάδες… και ίσως άλλες ποικιλίες που δεν τις ξέρω.


Και φυσικά και τα έλιαζαν τα σταφύλια, ανέβαζε τα «γράδα» και έκανε το κρασί πιο δυνατό. Το «πατήρι» ήταν πολυήμερη υπόθεση στην εξοχή, μακριά από το χωριό, με διανυκτερεύσεις σε κατ’κιά, ή σε αλώνια, ανάλογα με τα κέφια και τον καιρό. Στα αλώνια έπαιρνες μια ιδέα ότι ο ουρανός είχε πολλά άστρα.


Το πάτημα ήταν το πιο απλό… Ο μπελάς θυμάμαι ήταν το κουβάλημα με γάϊδαρο και κοφίνια, και το πλύσιμο των ασκών στην θάλασσα. Τότε δεν υπήρχαν πλαστικά καφάσια, ή πλαστικά μπιντόνια, ή αυτοκίνητα. Η Τήνος ήταν ένα σχεδόν κλειστό, και σχεδόν «αειφόρο» και αυτάρκες σύστημα. Βέβαια, αν κρυολογούσες, μπορεί και να ταξείδευες...