νηῶν τέκτονες (2)

Το καραβάκι, σανταλένια μ'’άιντε
το καραβάκι που 'ρχεται

από μέσ’ από τη Πόλη
κλαίει η καρδιά μ' και δε μερώνει.


Μέσα είναι κι ο -,σανταλένια μ' άιντε
μέσα είναι κι ο αφέντης μου


μέσα είναι κι ο καλός μου
τα ματάκια και το φως μου.


Νερό του έχω σανταλένια μ' άιντε
νερό του έχω να λουστεί


και πουκάμισα ν' αλλάξει
στο λιμάνι σαν θα 'ράξει.

Δεν ξέρω αν το καρνάγιο αυτό, λίγο έξω από την Ουρανούπολη Χαλκιδικής, υπάρχει ακόμα. Αυτές είναι από τις πρώτες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που εμφάνισα. Είχα περάσει ένα μήνα στον Άθω, πριν γίνει της μόδας, πριν μπουν λεφτά και διάσημοι... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, με 300 ή 400 διαφάνειες, να δω αν θα βρω τον χρόνο να τις σκανάρω. Θα το κάνω γιατί και οι διαφάνειες αλλοιώνονται με τον χρόνο. Ο κύριος με το μουστάκι είναι ο ιδιοκτήτης, και ο νέος, ο γιος του. Τις φωτογραφίες τις έβγαλα στον δρόμο της επιστροφής.

Το τραγούδι είναι, νομίζω, από την Χίο. Η Τήνος, κατά τον μεσαίωνα, είχε επαφές και με την Χίο και με την Μικρά Ασία και με την Πόλη, αφού εκεί πήγαιναν μετανάστες οι νέοι και οι νέες του νησιού. Τα ντόπια τραγούδια μάλλον σε ΒΑ Αιγαίο παραπέμπουν παρά στα "νησιώτικα" που ακούμε πια σε πανηγύρια και "λαϊκές" εκδηλώσεις. Δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει κανένα. Ωστόσο οι ιστορικοί λένε ότι η Τηνιακή προφορά έρχεται από την Χαλκιδική από όπου μας μετοίκησαν πριν πολλά χρόνια, πριν τους Βενετούς.






Το τραγούδι το έχω ακούσει σε ένα CD του Χρόνη Αηδονίδη, αξίζει να το ψάξετε, και νομίζω είναι συρτός ή μπάλλος, αλλα μικρασιατικός, λυπημένος, χωρίς νεοελληνική τουριστική υφή. Έτσι, επειδή άρεσε στους ιντερνετικούς μου φίλους ένα καϊκι πριν μερικές μέρες, η στάση κατά την επιστροφή από τον Άθω, το χίλια ενιακόσια τόσο, έγινε ανάρτηση. Και δυστυχώς δεν έχω ονόματα των ανθρώπων στις φωτογραφίες. Αλλά οι πλώρες και τα καίκια με ακολουθούν από τότε.