Γράφεται ιστορία;

Αισθάνομαι ότι ζούμε σε περίοδο που γράφεται ιστορία. Ότι μετά 40 ή 140 χρόνια θα μιλάνε για το 2008 σαν την «χρονιά που όλα άλλαξαν»…(και αισθάνομαι αδυναμία που δεν μπορώ να πω τι έγινε μετά…). Για πρώτη φορά αισθάνομαι τόση αβεβαιότητα για το τι πρόκειται να συμβεί. Μερικοί από εμάς σχεδιάζουν για «κάθε ενδεχόμενο». Μερικοί άλλοι είναι πιο χαλαροί και πιστεύουν ότι η ζωή θα συνεχίζεται ούτως ή άλλως. Ίσως είναι συνάρτηση του τι αισθάνεται ο καθένας ότι έχει να χάσει.

Όσοι από εσάς είστε πάνω από 80 χρονών, θυμάστε εφιάλτες. Όσοι είστε πάνω από 70 θυμάστε τα χρόνια μετά τον εμφύλιο, είτε στην επαρχία είτε στην Αθήνα. Δύσκολα χρόνια. Όσοι είστε πάνω από 50, θυμάστε, ίσως, τους φόβους του ψυχρού πολέμου, τον πολιτικό διχασμό αλλά και την ελπίδα, τις προσδοκίες, την χρυσή εποχή της βελτίωσης.

Οι 40ρηδες και κάτω, δεν καταλαβαίνουν, ίσως, καν τι λέω.

Δεν έχω αμφιβολία ότι κάτι ιδιαίτερα σημαδιακό γίνεται, και είμαι σίγουρος ότι θα έχουμε δυσκολίες μπροστά μας, είτε σαν άτομα, είτε σαν χώρα είτε σαν Δυτικός κόσμος, είτε σαν πλανήτης. Απλά, δεν μπορώ να ψυχανεμιστώ πόσο δύσκολο, πόσο επώδυνο. Πόση ύφεση; Πόσος πληθωρισμός, Πόση ανεργία; Πόση κοινωνική αναταραχή; Τίποτα χειρότερο;

Οι λίγοι που έχουν μείνει στο νησί και ζουν όπως οι πρόγονοί τους πριν 150 ή 1.500 χρόνια, ίσως να μην καταλάβουν τις άμεσες εξελίξεις από αυτό που σήμερα είναι μόνο «κρίση ρευστότητας της διατραπεζικής αγοράς» ή το ξεκίνημα της «προς τα κάτω αναπροσαρμογής κινητών και ακινήτων αξιών». Αλλά και το νησί έχει περάσει δύσκολες και πολύ δύσκολες μέρες σε χρόνια που δεν υπήρχε καν δυτικός πολιτισμός.

Η Μαριεττώ, στα Κελιά, μου έχει διηγηθεί ιστορίες του ’30 και του ’40… ( http://ophioussa.blogspot.com/2008/04/2_25.html)