Κριθάρι

Οι περισσότεροι από εσάς δεν πρόλαβαν ούτε αυτό το τοπίο. Όχι τώρα που είναι μόνο ένα στα χίλια χωράφια και το κριθάρι θα πάει για ζωοτροφή, ίσως χωρίς καν να θεριστεί, αλλά όταν όλη η Τήνος ήταν χρυσοπράσινη αυτή την εποχή, με τα κύματα της θάλασσας να αναπαράγονται στα κύματα του αέρα στο κριθάρι.

Μια βόλτα στα ξεχασμένα χωράφια θα σας πείσει. Παντού αλώνια. Στην Νότια Τήνο, στην Βόρεια Τήνο, στα Πάνω Μέρη, στα Κάτω Μέρη, στα Έξω Μέρη, στη Χώρα, πάνω πάνω στις βουνοκορφές, στου Πολέμου τον Κάμπο… Η Τήνος ζούσε γύρω και μέσα από το κριθάρι της. Ελάχιστοι στην Κώμη έβαζαν και σιτάρι, στα σχετικά προνομιούχα χωράφια τους.

Το άγχος της βροχής δεν ήταν για να γεμίσουν οι δεξαμενές και οι πισίνες, ήταν για να μεστώσει ο καρπός. Το κριθάρι συντηρούσε τους ανθρώπους, τις αγελάδες, τις κότες, τους χοίρους, τον γάϊδαρο.

Σαν φέτος, θα ήταν καλή η χρονιά. Έβρεξε πρώϊμα, έβρεξε τον χειμώνα, έβρεξε έψιμα. Ο καρπός γκέντρισε νωρίς, και μέστωσε καλά. Και καύσωνα να κάνει τέλη Μαΐου, πάλι θα είναι καλή η σοδειά. Δηλαδή μέρες ατέλειωτες σκυμμένοι με το δραπάνι. Χερόβολοι, κουβάλημα, αλώνισμα, λίχνισμα, κρισάρισμα, κουβάλημα ό καρπός, κουβάλημα τα άχυρα, ίσα ίσα μέχρι να έρθει η ώρα του τρύγου.


Στο κριθάρι με μύησαν, ποιοι άλλοι; Η γιαγιά μου και ο μπάρμπα Τζώρτζης. Λίγα τα λόγια του μπάρμπα Τζώρτζη. Κουβαλώντας όμως χερόβολους έναν καυτό Ιούνιο, με τον γάϊδαρο, μου έλεγε πόσους χερόβολους είχε κουβαλήσει από κάθε χωράφι στο κάθε αλώνι, κάθε χρόνο, για τα προηγούμενα δέκα χρόνια.