Ελεύθερος;

Ανώνυμε συνομιλητή μου, μου βάζεις δύσκολα. Καλή είναι η ιδεατή πραγματικότητα, αλλά καμιά φορά έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματική. Όσον αφορά την «ελληνική» και εγώ «φεύγω», αυτό είναι εύκολο αν είσαι ολιγαρκής ή έχεις κάποια στοιχειώδη μέσα. Σε άλλες πτυχές της πραγματικότητας ωστόσο τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.

Ελεύθερος; Χμμ… ελάχιστοι είναι οι ελεύθεροι, και αυτοί είναι μάλλον σε υποσύνολα του κόσμου, σε μικρόκοσμους, φτιαγμένους επί τούτω, ή συμπτωματικούς. Κι αν το πάρεις με τον ορισμό του Καζαντζάκη, για να πεις ότι είσαι ελεύθερος, και δεν ελπίζεις, δεν φοβάσαι, δεν ελπίζεις κλπ, στα μάτια των υπολοίπων γίνεσαι από εγωιστής έως περίεργος. Η λίγη μου εμπειρία σε αυτήν την άσκηση είναι ότι η όποια ελευθερία έχει ακριβό τίμημα, που συχνά δεν είναι καν εφ άπαξ, αλλά συνεχιζόμενο.

Με «κατηγορούσε» ένας δάσκαλός μου πριν από χρόνια, ότι βασίζομαι σε αφορισμούς («περιεχόμενο από κονσέρβες» είχε πει). Θα ανοίξω λοιπόν μια κονσέρβα και θα επαναλάβω κάτι που ο ίδιος έλεγε που ήταν σοφό: «Ευτυχισμένοι είναι αυτοί που φτιάχνουν μια βιοθεωρία και μια κοσμοθεωρία και ή τις προσαρμόζουν στην ζωή τους ή προσαρμόζουν την ζωή τους σε αυτές».


Ακούγεται απλό, αλλά αυτές οι «προσαρμογές», καμιά φορά είναι ζόρικες.

Οι πρασινάδες είναι μάραθος…