Και θυμάμαι τα καλοκαίρια που έμενα στο σπίτι του, διηγόταν συνέχεια ιστορίες από τον πόλεμο. Δυστυχώς μικρό κοριτσάκι τότε, δεν συγκρατούσα τις ιστορίες του, που ομολογουμένως μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες κι έτσι αυτά τα γεγονότα δεν θα εξιστορηθούν από κανένα.
Οι μνήμες και οι περιπέτειες μιας ολόκληρης γενιάς ταξίδεψαν στη χώρα της Λήθης και της Λησμονιάς, και είναι λυπηρό όταν το συνειδητοποιεί κανείς.
Μία ιστορία το όμως παρέμεινε στη μνήμη της οικογένειάς μου και την παραθέτω, χωρίς όμως τις απαραίτητες λεπτομέρειες του πρωταγωνιστή. Δηλαδή πού, πότε ακριβώς και ποιοί.
«΄Ηταν νύχτα και έπρεπε το στράτευμα να διασχίσει μία ρεματιά και να ανεβεί σε ένα ύψωμα στην απέναντι πλευρά. Μην γνωρίζοντας όμως τις κινήσεις ή τη πιθανή θέση του εχθρού, έστειλε ο παππούς μου κάποιον στρατιώτη να ανέβει στο ύψωμα, να ελέγξει και να τους ενημερώσει. Λόγω κρύου όμως, και μεγάλης απόστασης ο συγκεκριμένος στρατιώτης αντί να επιστρέψει πίσω και να αναφέρει, άναψε φωτιά στο ύψωμα για να τους ειδοποιήσει ότι είναι εντάξει η περιοχή. Ο παππούς μου έξαλλος από θυμό, όταν πήγαν κοντά του, τον χτύπησε και τον έβρισε για την απερισκεψία του, που μπορούσε να τους στείλει κατευθείαν στα χέρια του εχθρού.
Ο στρατιώτης δεν ξέχασε το ρεζίλεμά του και όταν βρίσκονταν στην ίδια σκηνή μαζί του για να κοιμηθούν, έβγαλε μαχαίρι για να τον σκοτώσει.
Για καλή του τύχη, όμως, του παππού μου ο τρίτος στρατιώτης που μοιράζονταν τη σκηνή ήταν ξύπνιος και του έσωσε τη ζωή. Ο θερμόαιμος στρατιώτης μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός-μετάθεση που ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο και δεν τον ξανασυνάντησε ποτέ.»
Στα δικά μας άπειρα μάτια φαντάζουν σαν σε ταινία. Για κείνους όμως ήταν η πραγματικότητά τους.
Σε όλους εκείνους λοιπόν...
7 σχόλια:
Kαλημέρα aerial. Πολύ ενδιαφέρον το σημερινό σου θέμα.
Η ζωντανή διήγηση ενός παππού δεν ξεχνιέται ποτέ. Κάπως έτσι έμαθα κι'εγώ λίγες ιστορίες.
Όταν λες "ένας στρατιώτης" εννοείς αντάρτης; Πάρα πολλές από αυτές τις ιστορίες έχουν κρατηθεί "μυστικές" και ο κόσμος και των δύο πλευρών δεν μιλάει εύκολα γι' αυτες, παρότι επήλθε συμφιλίωση. Είδες πόσο δύσκολο είναι να αναφερθεί κάτι περισσότερο. Θα έπρεπε όμως γιατί οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ γιατρεύουν πληγές.
@αλλενάκι
Στον αυχένα της Νιάλας, έπειτα από πολλές δεκαετίες στήθηκε ένα απλό μνημείο για να θυμίζει τη φρίκη του εμφυλίου. Τούτες τις μέρες, κάθε χρόνο, η Νιάλα, το τρομερό βουνό της θύελλας αλλά και της συμφιλίωσης μας στέλνει το δικό της μήνυμα, ηχηρό όσο και οι ισχυροί άνεμοι που βγαίνουν από τα σπλάχνα της: Ποτέ πόλεμος, ποτέ εμφύλιος. Ειρήνη και πρόοδος.
Τυχεροι όσοι θυμούνται κουβέντες με παλιούς
Εμένα με στενοχωρούν ιδιαίτερα αυτά τα χειροποίητα αριστουργήματα που ήταν τα σπίτια των παπούδων μας και που ρημάζουν γιατί τα παρατήσαμε. (Άντε φτιάξε τέτοιο φεγγίτη σήμερα)
Που είναι η Νιάλα;
Με ποιον να πας, όπως μας έλεγε ο κυρ καφετζής το πρωί της Κυριακής, με τους αντάρτες ή με το στρατό; Με όποιον κι αν πήγαινες, το μπελά σου εύρισκες. Εμφύλιος, η πιο τραγική στιγμή και για τα Αγραφα, η Νιάλα, η χιονοθύελλα, η δασκάλα και τόσοι άλλοι, κλαμένοι και άκλαυτοι. Πήγαν από το χωριό την άλλη μέρα και τους βοήθησαν, τους κατέβασαν στα Αγραφα, τους ζέσταναν, τους τάισαν τραχανά ζεστό. Αλλά...αυτή είναι η μοίρα της Ελλάδας, να «ξεφορτώνεται» κάθε φορά
αλλενάκι, σ'ευχαριστώ που το βλέπεις ενδιαφέρον. Ο παππούς ήταν ένα κινητό ημερολόγιο του αντάρτικου πολέμου που όμως κανείς από την οικογένεια δεν σκέφτηκε να "αποτυπώσει" τις διηγήσεις του.
Ήταν από την πλευρά του στρατού, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Και από τους αντάρτες να ήσουν τις κακουχίες και τον κίνδυνο τα ζούσες εξίσου.
Ανώνυμε 12:26 και 7:49, αυτά είναι άγνωστα σε όλους μας, αν θέλεις να δημοσιεύσουμε την πλήρη ιστορία πολύ ευχαρίστως-αν γνωρίζεις και άλλες λεπτομέρειες.
aerial.tinos@gmail.com
zavodiniakia, ο φεγγίτης που βλέπεις ανήκει σε ένα ετοιμόρροπο σπίτι, που όταν παραδοθεί και πέσει θα γίνουν όλα ένας σωρός από πέτρες και ξύλα...
Μόνο θλίψη μου προκαλεί όταν το βλέπω, ξέροντας πόσες γενεές ανθρώπων έζησαν εκεί μέσα.
Σήμερα, μέρα που είναι, θυμήθηκα πολλούς...
Δημοσίευση σχολίου