Η ωραιότερη ανθρώπινη μουσική (τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο) γράφτηκε για τον φόβο που έχουμε για τον θάνατο. Η μέρα δεν έχει, για πολλούς από εμάς, το νόημα που έχει για άλλους, αλλά αφού βγήκε η μνήμη, ασ’ την να κάνει βόλτα μέχρι να ησυχάσει…
Lacrimosa dies illa,
Qua resurget ex favilla
Judicandus homo reus.
Huic ergo parce, Deus:
Pie Jesu Domine:
Dona eis requiem. Amen.
Ο Αϊνστάϊν, βέβαια, είχε πει ότι ο φόβος του θανάτου είναι ο πιο αδικαιολόγητος φόβος, αφού, όταν πεθάνεις, δεν διατρέχεις κανένα κίνδυνο...
3 σχόλια:
Ωραία μουσική, πράγματι...
Ο θάνατος είναι μόνον μια στιγμή, την "διαδικασία" νομίζω φοβόμαστε, ή αλλιώς, την πορεία ως εκεί...
Kαλημέρα και καλό μήνα.
Γιατί επέλεξες αυτό το κομμάτι; Είναι μήπως προβολές και προαισθήματα ενόψει Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου;
Είναι περίεργες οι ημέρες πάντως.
Ωραίο θέμα έχει η aerial.
@αλλενάκι
απλό είναι αλλενάκι, ημέρα των ψυχών, τι άλλο να τους πω παρά requiem, ή για την ακρίβεια Requiem aeternam dona eis,
et lux perpetua luceat eis. Κάτι σαν αιώνια ανάπαυση και φως;
Δημοσίευση σχολίου