Χώρα λωποδυτών και κακομοίρηδων

Σωστά ρωτάει ο «Έλληνας Ναύτης» αν κάποιος είναι καλοδεχούμενος που θέλει να επενδύσει σε ξένη χώρα, αναφερόμενος στην επιφύλαξη που διατυπώνω για τον τρόπο εξαγοράς πολλών Ελληνικών εταιριών, κυρίως του Δημόσιου τομέα.

Φυσικά και είναι καλοδεχούμενος, και, αν είμαι κάτι εγώ, είμαι υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς. Ωστόσο, Έλληνα Ναύτη, οι δουλειές «α λα Γκρεκ» έχουν μια ιδιοτυπία, που δεν είναι μόνο Ελληνική, είναι παγκόσμια, αλλά, ιδού, η Ελλάδα διακρίνεται με το να είναι λίγο χειρότερη από την Τουρκία και την Βουλγαρία (αλλά, άντε, λίγο καλύτερη από την Ρουμανία). Οι δουλειές «α λα Γκρεκ» είναι με κίνητρο την μίζα, στήνονται για την μίζα, και χωρίς την μίζα θα ήταν …αλλοιώτικες.


Αν έχεις μια 100% ιδιωτική εταιρία και την πουλήσεις σε έναν «Πορτογάλο», το πώς και πόσο θα την πουλήσεις αφορά εσένα και αυτόν. Άντε να αφορά και λίγο την εφορία που έχει την κακή συνήθεια να θέλει να φορολογεί μεταβιβάσεις. Τα ψέματα, σε ιδιωτικές δουλειές, είναι ψέματα που αφορούν στην φοροδιαφυγή. Μερικοί θεωρούν ότι η φοροδιαφυγή είναι κακή, επειδή στερεί το Δημόσιο από έσοδα, άλλοι θεωρούν δικαίωμά τους να φοροδιαφεύγουν, με το σκεπτικό ότι το Κράτος είναι αδηφάγο κλπ. Ωστόσο, ο Νόμος είναι ο Νόμος.


Αν πουλήσεις μια Δημόσια εταιρία σε έναν «Πορτογάλο» το πράγμα περιπλέκεται γιατί η εταιρία αυτή δεν είναι δικιά σου, αλλά ανήκει σε άλλους, ας πούμε στους φορολογούμενους, αυτό που λέμε «στον λαό». Εκεί φίλε μου, η ελληνική (και όχι μόνο) πρακτική είναι να λαδώνεσαι από τον «Πορτογάλο» για να του κάνεις καλή τιμή. Γλυτώνει αυτός λεφτά, βάζεις εσύ αφορολόγητα δωράκια στην τσέπη και όλα καλά. Όχι τόσο καλά, όμως, αφού στην ουσία έγινες συνεργός σε κλοπή, ή έγινες ο ίδιος κλέφτης. Και δεν ηθικολογώ. Όταν όλες οι Δημόσιες δουλειές γίνονται με κλεψιά, αυτό που προκύπτει μετά από χρόνια είναι ότι πολλοί μανδαρίνοι και τέως αξιωματούχοι έχουν ωραία αυτοκίνητα και βίλες, και η Χώρα είναι Χώρα λωποδυτών από την μία, και κακομοίρηδων φτωχομπινέδων από την άλλη, γιατί συνήθως ο «επενδυτής» που «επένδυσε» με αυτόν τον τρόπο είναι μάλλον β’ ή γ’ κατηγορίας και εσύ, ο πελάτης του, γίνεσαι δ’ ή ε’…


Πάμε ας πούμε στο εύκολο και δημοφιλές παράδειγμα της …Ζήμενς, για να μην πιάσω τα κλασσικά, ΑΓΕΤ, Ναυπηγεία, ΟΤΕ κλπ. Είναι κακό που έχει επενδύσει η Ζήμενς στην Ελλάδα; Καθόλου. Είναι κακό που μας έχει πουλήσει από τα φανάρια στους δρόμους μέχρι τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ; Ούτε. Ποιο είναι το κακό; Το κακό είναι ότι μάλλον μας πούλησε υπερτιμημένα πράγματα β’ διαλογής, αφού για να τα πουλήσει έπρεπε να δωροδοκεί κόμματα και άτομα. Αυτό έχει σαν συνέπεια εσύ και εγώ να πληρώνουμε κάτι παραπάνω για πιθανές μπακατέλες και μερικοί εκλεγμένοι και οι υπάλληλοί τους να είναι πλούσιοι (με μαύρα αφορολόγητα λεφτά).

Και «ποιο είναι το πρόβλημα;» θα με ξαναρωτήσεις… Προφανώς δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί ούτε γάτα ούτε ζημιά, όλα καλά και δεν τρέχει τίποτα. (Απλά πέσαμε λίγο στους πίνακες διαφθοράς).

Η θεωρητική σωστή δικαιολόγηση των ιδιωτικοποιήσεων είναι ότι το Κράτος είναι χειρότερος και λιγότερο αποτελεσματικός διαχειριστής από έναν ιδιώτη, και έτσι πιστεύω είναι. Απλά σε εμάς, η ποθητή «αποτελεσματικότητα» δεν είναι το κίνητρο. Τα αποτελέσματα, στην καθημερινότητά μας.