Μy only friend, the End

Θυμάμαι αμυδρά το άγχος του ψυχρού πολέμου, όταν άκουγα τους μεγάλους να λένε για πυρηνικό πόλεμο, μάλλον κατά την κρίση της Κούβας. Φόβος… Λίγο αργότερα, εκεί λίγο πριν την Χούντα ή ίσως και κατά την διάρκεια της Χούντας, θυμάμαι περίεργες οικονομικές δυσκολίες. Τυχαίνει να θυμάμαι καλά την πρώτη και στην δεύτερη πετρελαϊκή κρίση, και την ύφεση που τις συνόδευε, σε χώρα που θεωρείται υπερδύναμη, και όταν τέλειωνε η βενζίνη στο βενζινάδικο, απλά δεν έβαζες βενζίνη. Θυμάμαι το κράχ του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης το 1987. Εκείνο ήταν κραχ (αλλά περίπατος, σε σχέση με το φθινόπωρο του 2008).

Θεωρώ ότι η Ελλάδα έχει «κλείσει» από τον Μάρτιο του 2008. Δεν θυμάμαι τι είχα δει ή τι είχα ακούσει, αλλά θυμάμαι ότι, εγώ και ένας φίλος μου, είχαμε καταλήξει, τότε, σε αυτό το συμπέρασμα. Το ότι καθυστερήσαμε, σημαίνει πολύ κυνικά, ότι πρόλαβαν μερικοί και έκαναν αναδιαρθρώσεις στα χαρτοφυλάκιά τους. Και τώρα αυτό γίνεται. Πουλάνε ομόλογα όσοι είχαν για να γλυτώσουν τον μουτζούρη.

Έχω δει εταιρίες και οργανισμούς να φτάνουν στα όρια, να κλείνουν, και, γενικά, έχω σχεδόν κάνει την «κρίση» επάγγελμα. Άρα, χωρίς να με ευχαριστεί αυτό που γίνεται, τώρα που είμαστε εδώ, απλά περιμένω, με κάποια νοσηρή περιέργεια, να δω πως θα εξελιχθεί. Ξέρω ένα πράγμα: θα είναι αρκετά χειρότερα από όσο φανταζόμαστε, και θα κληθούμε να υποστούμε ή να στερηθούμε σε βαθμό που θα μας «ξενίσει».



Τι να πω; «Κουράγιο»… Και να θυμάστε ότι μέχρι πριν λίγους μήνες σας έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και μέχρι λίγο πριν λίγες ώρες σας έλεγαν ότι δεν θα θιγούν αυτοί που δεν φταίνε. Να τα σκέφτεστε αυτά τα χυδαία ψέματα, και να σκεφτείτε, ψύχραιμα, ποιοί φταίνε. Το πρόβλημα δεν έγινε μόνο του, ούτε φταίτε εσείς. Απλά εσείς, πληρώνετε.

Ο τίτλος είναι από το τελευταίο τραγούδι στο http://ophioussa.blogspot.com/2010/03/blog-post_28.html