Αχινοπόδια (2)

Είπα να λύσω την απορία: Πάνε ή δεν πάνε οι μέλισσες στ' αχινοπόδια; Στάθηκα μπροστά σε ένα, δεν υπήρχε αμφιβολία, άκουσα το βουητό που κάνουν μέλισσες. Δεν είχε πολλές, δύο ήταν, το πολύ τρεις. Ναι, οι μέλισσες πάνε στ' αχινοπόδι, αλλά ελάχιστες, σε σχέση με το πόσες θα πήγαιναν σε ανοιχτό αλίφονα, ή θυμάρι, ή λεβάντα, ή τεύκριο. Προφανώς το λουλούδι είναι δύσκολο, και μόνο λίγες έχουν μάθει να το ανοίγουν και να παίρνουν το περιεχόμενο (που δεν ξέρω αν είναι νέκταρ, ή γύρη, ή και τα δύο).

Προχθές το βράδυ, κάθισα με έναν φίλο που είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια για το νησί. Μου είπε πολλά, θα μπορούσα να γράφω μέρες. Επιγραμματικά μόνο αναφέρω, τα Ορλοφικά ήταν λιγότερο εθνοσωτήρια, όσον αφορά τουλάχιστον αυτό το νησί. Ο μοναχισμός, τον μεσαίωνα ίσως και να είχε φορολογικά κίνητρα. Και, το χειρότερο, όλη η ταλαιπωρία μου στα βουνά μπορεί να είναι μάταια, αφού μόλις τα παρατήσω (εύσχημος τρόπος να πω μόλις αποδημήσω εις Κύριον), θα επανέλθουν στην άγρια και κατεστραμμένη κατάσταση που ήταν όταν τα περιέλαβα (30 χρόνια αφού τα είχαν παρατήσει οι προηγούμενοι).

Ωστόσο, το θέμα είναι υπαρξιακό. Επισκευάζω πεζούλες και φυτεύω αμπέλια, άρα υπάρχω.