Πιστοληπτική ικανότητα

Καλά… Θα έπρεπε να πάω πίσω και να βρω πότε είπα ότι πάμε για μείωση της αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Βγήκε η Standard and Poor’s και προειδοποίησε ότι μπορεί να πέσουμε κάτω από «Α». Μην τρομοκρατείστε… μετά το Α, έχει Α-, ΒΒΒ+, ΒΒΒ, ΒΒΒ- και μετά πάμε κάτω στην κακή κατηγορία των “junk bonds”.

Δεν είναι ωστόσο θέμα γοήτρου, αλλά θέμα κόστους δανεισμού και επαναχρηματοδότησης υφισταμένων δανείων. Ιδίως τέτοιες μέρες και καιρούς, που, λόγω κρίσης, υπάρχει τάση των επενδυτών (οι επενδυτές ομολόγων μας «δανείζουν») να προτιμούν τα ασφαλή χαρτιά.

Όσο πιο κάτω από το ΑΑΑ πέφτουμε, τόσο δυσανάλογα αυξάνει το «καπέλο» γνωστό και ως “spread” που πληρώνουμε. Και αυτό όμως είναι γνωστό, γιατί οι αγορές ομολόγων είναι αμείλικτες και η τιμή των ομολόγων αντανακλά το status quo αρκετά πριν τις ανακοινώσεις των βαθμολογιών. (Τις τιμές κοιτάω και κάνω τον ξερόλα).

Το ενδιαφέρον με τις αξιολογήσεις είναι οι λόγοι για τους οποίους παίρνουμε κάποιον βαθμό: «η υψηλή εξάρτηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από εξωτερικό δανεισμό, σε συνδυασμό με πιθανή επιδείνωση της ποιότητας των κεφαλαίων τους στην Ελλάδα και την Νοτιοανατολική Ευρώπη υποδηλώνει πιθανή σημαντική υποχώρηση της πιστωτικής επέκτασης, που με την σειρά της θα οδηγήσει σε αξιοσημείωτη πτώση της εγχώριας ζήτησης».

Να το μεταφράσω; (1) Μικρές τράπεζες, με λίγα κεφάλαια και λίγες καταθέσεις, (2) δάνεια και άλλα στοιχεία ενεργητικού που ή δεν πάνε καλά ή θα σκάσουν, (3) θα μειωθεί περαιτέρω η κεφαλαιακή επάρκεια, (4) θα μειωθούν τα νέα δάνεια, και (5) αυτό θα επιδεινώσει την ύφεση.

Γιατί λοιπόν αγόρασαν και αγοράζουν τις μετοχές τους οι τράπεζες;