Η αλήθεια λέγεται με απλά λόγια, και ο e-φίλος από τα παλιά συνήθως τα λέει απλά… «Η χώρα βρίσκεται σε βαθύτατη κοινωνική παρακμή η οποία θα συνεχιστεί. Δεν είναι η παρακμή των ηγετών αλλά η παρακμή των πολιτών». Να ψάξω να βρω υπερβολική απαισιοδοξία; Να δικαιολογήσω την απαισιοδοξία με το κλίμα ύφεσης και αβεβαιότητας; Ή είμαστε η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα, το μεταπολεμικό baby boom generation και μεγαλώνοντας, παρέα όλοι μαζί, μας πιάνουν φοβίες;
Η ήπια εκδοχή είναι ότι μετά από μία απίθανη και μη επαναλήψιμη περίοδο ατομικής ευημερίας, ανακαλύψαμε ότι φάγαμε την προίκα, πουλήσαμε τα ασημικά για να πληρώσουμε την υπηρέτρια, δανειστήκαμε με υποθήκη το διαμέρισμα για να πάμε διακοπές, και με την επιστροφή, δεν έχουμε πια δουλειά, «πουφ» χάθηκε… Όταν δεν έχεις απόθεμα, χρωστάς και δεν έχεις δουλειά, λογικό είναι να υπερισχύσουν οι …αρνητικές σκέψεις.
Βέβαια πολλοί ακόμα ζουν πλουσιοπάροχα Παλαιοί και νυν κρατικοδίαιτοι, τσιφλικάδες με κομπόδεμα, τέτοιοι… Αυτοί σίγουρα πιέζουν… «κι άλλο, κι άλλο…». Ωστόσο, απορώ πραγματικά, τι μαγικά περιμένουν να κάνουν οι καινούργιοι… Ή μας έχουν τάξει οι ξένοι ότι «να μην φοβόμαστε, δεν θα μας αφήσουν να ξεπέσουμε παραπάνω»; Και αν μας το έχουν τάξει, τι ανταλλάγματα δώσαμε ή πρόκειται να δώσουμε;
Προσπαθώντας να βγω από τα δέντρα και να δω το δάσος, μου φαίνεται προφανές το αντίτιμο της ευημερίας της περιόδου 1996-2004: Τα δίκτυα, οι υποδομές και μερικά παχυλά κρατικά συμβόλαια δόθηκαν σε ξένους, σε Ευρωπαίους… Περίπου όπως τα προνόμια που έδινε η Ανατολική Ρώμη, στα τελευταία της, στην Δύση, τον Μεσαίωνα, μέχρι που άδειασε, τέλειωσε και το κενό το γέμισαν καινούργιοι από την Ανατολή. Και θα συνεχιστεί μέχρι να φύγει και η ΔΕΗ, και να μεταναστεύσουν όσοι κάτι μπορούν να κάνουν στην Εσπερία, και οι υπόλοιποι να καταναλώνουν το πλεόνασμα των νέων μας αφεντικών με ό,τι βάζουν στην πάντα, προσφέρονταν τις λίγες υπηρεσίες τους. Και χωρίς τους ποιητές και λογοτέχνες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα...
Ξέρω, δεν τα λέω πολύ αισιόδοξα, ίσως είμαι κουρασμένος…
Η ήπια εκδοχή είναι ότι μετά από μία απίθανη και μη επαναλήψιμη περίοδο ατομικής ευημερίας, ανακαλύψαμε ότι φάγαμε την προίκα, πουλήσαμε τα ασημικά για να πληρώσουμε την υπηρέτρια, δανειστήκαμε με υποθήκη το διαμέρισμα για να πάμε διακοπές, και με την επιστροφή, δεν έχουμε πια δουλειά, «πουφ» χάθηκε… Όταν δεν έχεις απόθεμα, χρωστάς και δεν έχεις δουλειά, λογικό είναι να υπερισχύσουν οι …αρνητικές σκέψεις.
Βέβαια πολλοί ακόμα ζουν πλουσιοπάροχα Παλαιοί και νυν κρατικοδίαιτοι, τσιφλικάδες με κομπόδεμα, τέτοιοι… Αυτοί σίγουρα πιέζουν… «κι άλλο, κι άλλο…». Ωστόσο, απορώ πραγματικά, τι μαγικά περιμένουν να κάνουν οι καινούργιοι… Ή μας έχουν τάξει οι ξένοι ότι «να μην φοβόμαστε, δεν θα μας αφήσουν να ξεπέσουμε παραπάνω»; Και αν μας το έχουν τάξει, τι ανταλλάγματα δώσαμε ή πρόκειται να δώσουμε;
Προσπαθώντας να βγω από τα δέντρα και να δω το δάσος, μου φαίνεται προφανές το αντίτιμο της ευημερίας της περιόδου 1996-2004: Τα δίκτυα, οι υποδομές και μερικά παχυλά κρατικά συμβόλαια δόθηκαν σε ξένους, σε Ευρωπαίους… Περίπου όπως τα προνόμια που έδινε η Ανατολική Ρώμη, στα τελευταία της, στην Δύση, τον Μεσαίωνα, μέχρι που άδειασε, τέλειωσε και το κενό το γέμισαν καινούργιοι από την Ανατολή. Και θα συνεχιστεί μέχρι να φύγει και η ΔΕΗ, και να μεταναστεύσουν όσοι κάτι μπορούν να κάνουν στην Εσπερία, και οι υπόλοιποι να καταναλώνουν το πλεόνασμα των νέων μας αφεντικών με ό,τι βάζουν στην πάντα, προσφέρονταν τις λίγες υπηρεσίες τους. Και χωρίς τους ποιητές και λογοτέχνες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα...
Ξέρω, δεν τα λέω πολύ αισιόδοξα, ίσως είμαι κουρασμένος…
6 σχόλια:
Αμμοδύτη, εγώ έγραφα για τις βαρκούλες που αρμένιζαν την Δευτέρα(φαντάζομαι και σήμερα) κι εσύ για την οικονομική κατηφόρα που διανύουμε.
Αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο;
Να λες αλήθειες, ή να παρουσιάζεις ουτοπίες(έτσι ώστε να ξεχνάς αυτές τις αλήθειες);
Καλημέρα
Μην ανυσηχείτε πόσα χρόνια με Φραγκο ενετο ρωσο πειρατές, άλλα 400 χρόνια με τους Τούρκους και επιζήσαμε.
Σε μάς θα τύχει το λαχείο ;
Αμμοδύτη, το έχεις ξαναγράψει ότι η ύφεση φέρνει απαισιοδοξία.
Και είναι η πρώτη ύφεση που ζούμε μετά από μία μεγάλη περίοδο ευημερίας, όχι όμως τόσο μεγάλης στο σύνολο του πληθυσμού.
Μόνο το 20% του πληθυσμού άλλαξε ριζικά και ουσιαστικά εισοδηματική τάξη.
Το υπόλοιπο 80% είτε περιστασιακά έγινε πλουσιότερο, είτε απλά αισθάνθηκε έτσι λόγω της ευφορίας και του άπλετου δανεισμού.
Το άσχημο είναι ότι το ΑΕΠ της χώρας περισσότερο στηρίζεται πλέον στην κατανάλωση και λιγότερο σε πραγματική ανάπτυξη.
Αποτέλεσμα αυτού είναι, η πτώση της κατανάλωσης να δείχνει φτώχια.
Αλλά ποια κατανάλωση;
Αυτή του δανεισμού, και όχι του πραγματικά διαθέσιμου εισοδήματος.
Κατανάλωση με δανεικά ισούται με όνειρο που καταλήγει σε εφιάλτη.
Εφιάλτη για αυτούς που ανήκουν σε εργασιακές ομάδες με ασταθή διατηρησιμότητα των θέσεων εργασίας ή/και του εισοδήματος.
Εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες, εργαζόμενους στην "βιομηχανία", σχετικούς με την οικοδομή, και παροχή υπηρεσιών σε μικρότερη κλίμακα.
Η απαισιοδοξία λοιπόν που έχει εμφανιστεί, πιστεύω ότι είναι ευκαιρία να μετουσιωθεί σε κατανόηση της πραγματικής οικονομικής και επαγγελματικής δυνατότητας και ικανότητας του καθενός έστω και καταναγκαστικά, παρ΄ όλο που το καλύτερο θα ήταν να γίνει μέσα από ώριμη προσέγγιση και ανάλυση.
Είναι ευκαιρία, η αίσθηση του νεόπλουτου να αντικατασταθεί με την επίγνωση της πραγματικότητας.
Αυτό δεν θα μας κάνει πλούσιους, αλλά θα μπορέσει να μετατρέψει την απαισιοδοξία που φέρνει η έλλειψη χρημάτων άρα και ανόητης κατανάλωσης, σε ουσιαστική αναζήτηση όχι του εφήμερου αλλά των σταθερών αξιών.
Επειδή λοιπόν σαν έννοιες, η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, είναι σχετικές με τα συναισθήματα, καλό να απεγκλωβιστούμε συναισθηματικά από τα οικονομικά.
Καιρός να αναζητήσουμε την οικονομία της σκέψης και να παραμερίσουμε λίγο αυτής της τσέπης.
Εμένα να δεις τί κρίση με πιάνει με τέτοιες φωτό...Δηλαδή έλεος, είμαστε και ξενιτεμένοι άνθρωποι...
(Είναι υπέροχες, συνέχισε...)
Ευχαριστώ για την ανάρτηση. Έχω όμως μια παρατήρηση. Η παρακμή δεν είναι οικονομική. Είναι κυρίως πολιτισμική και κοινωνική.
Η δε κοινωνικοπολιτισμική παρακμή είναι αυτή που προκαλεί και την οικονομική παρακμή.
Όλα είναι θέμα Παιδείας με την ευρύτερη έννοια. Από τότε που η κοινωνία έχασε τους ορισμούς:ήθος, σεβασμός, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά τότε μπήκαν και τα υπονομευτικά θεμέλια του σήμερα.
Αναρωτηθείτε σε τι πιστεύει σήμερα η σημερινή νεολαία, όταν διδάσκεται ότι όλα είναι θέμα μέσου και όχι αξιοκρατίας; Ότι τα πάντα μετριούνται σε χρήμα ακόμη και η αξία του γονιού. Οι πιο καλοί γονείς είναι αυτοί που θα παρέχουν τα πιο καινούργια κινητά, τα πιο καινούργια gadgets, την πιο μοντέρνα έκδοση των πάντων!
Άρα το καινούργιο είδωλο είναι το χρήμα, αφού όλα εδώ πληρώνονται και αλοίμονο σ'αυτούς που δεν έχουν.
Δημοσίευση σχολίου