Παλιές ιστορίες

Αν πιάσατε κουβέντα με τον παππού ή την γιαγιά, ίσως έχετε κιόλας μάθει ιστορίες πεθαμένων προγόνων. Πότε πέθανε, από τι, σε ποιόν πόλεμο πολέμησε, ποιο ήταν το πατρικό όνομα της μαμάς…της γιαγιάς, πόσα αδέρφια είχε…πότε έφυγε απ’ την Τήνο.

Ασήμαντα πράγματα, και για μερικά από αυτά ντρεπόμαστε και δεν τα θέλουμε στην επιφάνεια. Φυλάξτε τα σε μέρος που θα βρείτε 20 ή 40 χρόνια από τώρα γιατί αυτή είναι η μνήμη που κουβαλάει ο καθένας, καλή, κακή, ωραία, άσχημη, αυτή είναι.

Στην είσοδο κάθε χωριού από όπου κατάγεστε ή όπου ζείτε, θα δείτε ένα μαρμάρινο μνημείο με σκαλισμένα πάνω ονόματα και ημερομηνίες. Μπορεί να έχετε κάποιο συγγενή σε αυτήν την μαρμάρινη λίστα. Ψάξτε το.

Σε 30 ονόματα βρήκα ένα με επώνυμο σαν το πατρικό της γιαγιάς μου. Στα αρχεία της εκκλησίας βρήκα και την καταγραφή

584) 4/10/1913, in Nasocomio militari, Athenis
Mathaeus Fancisci et Helene filius unicus

Ο Ματθαίος, μοναχογιός του Φραγκίσκου και της Ελένης γεννήθηκε το 1889 και πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα σε ηλικία 24 χρονών. Είχε 6 αδελφές, και ήταν πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μου. Το 1913 η γιαγιά μου ήταν 10 χρονών και η μητέρα της είχε ήδη πεθάνει πριν 5 χρόνια. Οι περισσότεροι συγγενείς του filius unicus πέθαναν στην Σμύρνη, στην Πόλη ή στην Αθήνα, μετανάστες. Άλλοι απλά χάθηκαν. Μερικοί από αυτό το παρακλάδι είναι στο χωριό και πορεύονται. Δυό-τρείς είναι στην Χώρα. Ένας με το ίδιο επώνυμο στην Αθήνα αποποιείται οποιασδήποτε σχέσης με την Τήνο. Ευγενείς ή άλλους ήρωες δεν βρήκα.

Ο πραγματικός παππούς μου πέθανε το 1946 σε ηλικία 42 ετών, στο χωριό, από κρυολόγημα που άρπαξε φυτεύοντας ένα αμπέλι. Ο θετός παππούς μου γεννήθηκε το 1892, πολέμησε το 1913 και πέθανε το 1984.

Το αμπέλι ζει. Το κλάδεψα πριν 2 μήνες, και αυτή την εποχή υπόσχεται...