Μπαμ!

Για μένα, το blogging είναι σαν τις τριμπονιές. Βαράμε γιατί γουστάρουμε. Ναι, θέλουμε το δικό μας μπάμ! να ακουστεί ως την Σύρο (ή την Philadelphia). Αλλά βασικά γουστάρουμε. Με τη σειρά ή δυο-δυο ή τρεις-τρεις, μεθυσμένοι από τις αναθυμιάσεις διοξειδίου του θείου και ότι άλλο βγάζει το μπαρούτι, βαράμε, διώχνουμε τα κακά πνεύματα, μέχρι να πονέσουν τα χέρια σε βαθμό που δεν μπορείς να γεμίσεις το κυπελάκι και να σηκώσεις τον κόκορα – και δεν έχουμε ιδέα αν μας ακούει κανείς…

Πριν 20 ή 40 χρόνια δεν υπήρχαν ωτασπίδες ή προστασία για τα μάτια, ή ηλεκτρικό φως για να βλέπεις τα μεσάνυχτα, και τα ατυχήματα δεν ήταν σπάνια. Επίσης, μου είπε κάποιος ότι επί χούντας, ή στην επιστράτευση, μάζεψαν όλα τα τριμπόνια και τα φουντάρανε έξω από το Δρακονήσι.

Προσπάθησα πολύ να πετύχω τον πορτοκαλί πυροβολισμό και τις σπίθες από την κάνη. Μάταια. 50 απόπειρες και το μόνο που έπιασα είναι το κλώτσημα και ο καπνός. Και του χρόνου!