Ταξίδευα στο καράβι και συνάντησα την Ελένη, μια φίλη μου από την Αθήνα. Στην κουβέντα ανέκυψε θέμα προσφιλές σε πολλούς από τους Αθηναίους που έχουν κάνει την Τήνο σπίτι τους το Σαββατοκύριακο, στις διακοπές, ή στην σύνταξή τους: Η Τήνος που χάνεται. Άνθρωποι που ανακάλυψαν το νησί την δεκαετία του '90 βλέπουν με λύπη κάποια από την μαγεία, που σχεδόν όλοι αναφέρουν υπήρχε, ή ακόμα υπάρχει στην Τήνο, να χάνεται. Είναι τα μεσαιωνικά χωριά που ερημώνουν και οι τριώροφες "παραδοσιακές κατοικίες" που φυτρώνουν σαν άσπρα μπιμπίκια στις παραγγεριές, ή τα αμπέλια που σιγά-σιγά πεθαίνουν;Η φίλη μου μού χάρισε ένα βιβλίο που έγραψε ένας Καναδός από τον Αρνάδο. Το διάβασα στο επόμενο ταξίδι μου. Και ο Ron Walkey γκρινιάζει για "αυτό που χάνεται" και την προσπάθεια "να ισορροπήσει την πραγματικότητα της αλλαγής με την επιθυμία της διατήρησης". Την "νοσταλγία" (από το "νόστος", επιστροφή, και "άλγος", πόνος) ενός Καναδού αρχιτέκτονα στην Τήνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου