Μπάρμπα Στεφανής

Αυτό ήταν το σπίτι του γείτονά μου, το 1972. Ήταν γείτονας και πριν το ’72, αλλά δεν είχα φωτογραφική μηχανή… Ο μπαρμπα-Στεφανής ήταν καλός άνθρωπος, λιγομίλητος, με τρία παιδιά. Η μικρή του κόρη, η Ρόζα, συνομήλική μου, με είχε μάθει να παίζω ξερή. Κάναμε πολύ παρέα μέχρι που γίναμε εννέα ή δέκα χρονών και μετά «μας αραιώσανε».

Θυμήθηκα τον μπάρμπα-Στεφανή όταν ο Juan αναφέρθηκε στο παλιό και το καινούργιο Τηνιακό σπίτι. Η αυλόπορτα είναι αυτή με το αέτωμα. Δεξιά είχε τα κατώγια του, με τα φρύγανα, τις πατάτες, τα κιούπια… Ακόμα πιο δεξιά ήταν το καταστέγι για το γάιδαρο. Από το '55 και μετά δεν υπήρχαν πια γουρούνια στα κατώγια, δεν το συνιστούσε το «βιβλίο της βασίλισσας Φρειδερίκης» με τις συμβουλές και οδηγίες προς αγρότες.

Αριστερά είχε το περιβόλι στον πίσω κήπο της γιαγιάς μου, με μια πορτοκαλιά, μια μανταρινιά μια αχλαδιά και μια ροδιά. Λίγα χρόνια αργότερα, μου πέρασε η ιδέα να αποκτήσω κουνέλια και αυτά χάλασαν την πορτοκαλιά και την μανταρινιά.

Ο μπάρμπα Στεφανής σηκωνόταν στις 2 ή 3 την νύχτα, φόρτωνε τον γάιδαρο και ξεκινούσε για την Χώρα, να πουλήσει τα καλοκαιρινά του στην τότε λαϊκή αγορά, ή τον μανάβη. 45 χρόνια αργότερα θυμάμαι να μισοξυπνάω να ακούω τα βήματα, το φόρτωμα, τις οπλές του ζώου να κατεβαίνουν το δρομάκι. Θυμάμαι το φεγγάρι να περνάει από τον «μπερντέ» και να μένει στα όνειρά μου. Τον αέρα στα φύλλα της ροδιάς, και κάτι καλάμια πιο πάνω. Που και που καμιά κουκουβάγια ή άλλο νυχτοπούλι, και μετά τίποτα.