Πλανήτης

Γυρίζοντας από τον Πάνορμο απόψε κατάλαβα ότι τέλειωσε ο χειμώνας. Στις στροφές τις Ζωδεμένης ξαναπήγα στο 1965 όταν ανέβαινα με την γιαγιά μου και τον γάϊδαρο, με δυο τσουβάλια κριθάρι το μονοπάτι από την Αγιά στον μύλο πάνω από την Κώμη.

Δεν είχα φωτογραφική μηχανή τότε, ούτε θα μου περνούσε η ιδέα να φωτογραφήσω τον μύλο. Ούτε να ηχογραφήσω τους ήχους του ξύλου που έτριζε του αέρα που σφύριζε, ή της πέτρας που φθειρότανε παράγοντας αλεύρι ή τις ιστορίες του μυλωνά. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει ακόμη μηχάνημα να καταγράφει την μυρωδιά του κριθαριού, του αλευριού ανακατεμένα με τα φρύγανα απ’ έξω.

Και πως τα ξαναζείς αυτά τα βιώματα που δεν λένε να φύγουν απ’ το κεφάλι μου; Με το κριθάρι κάτι γίνεται. Ξέρω δυο πιτσιρίκια που περιμένουν να δουν την φάση μετά το λίχνισμα. Και τι θα θυμούνται μετά 50 χρόνια;

Στο ερώτημα αυτό έφτασα στην στροφή με θέα τον Πλανήτη.

Λίγες ώρες αργότερα λέω «μα τι χρώματα είναι αυτά»; Το παράθυρο στην οθόνη λέει: μωβ-γκρι, πορτοκαλί-γκρι, κόκκινο-γκρι, μπλε σκούρο-γκρι, φούξια-γκρι…