Μαρίνα

Μιλάμε για επίσημη μαρίνα, με άδεια ΕΟΤ, προδιαγραφές κλπ; για καταφύγιο «αλιευτικών» σκαφών; ή για άτυπη μαρίνα να δένουν τα σκάφη, να τρώνε κανένα λαδερό, κλπ. Διαφορετικά πράγματα.

Μια έστω άτυπη μαρίνα, θέλει χώρο, βάθος τουλάχιστον 2, κατά προτίμηση 3 μέτρα, δέστρες, παροχή νερού, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο με ADSL ή, προτιμότερο, ασύρματο internet. Σε πολιτισμένες χώρες έχει και wastewater service (το είπα αγγλικά γιατί είναι πιο εύηχο από «εκκενώσεις βόθρων»). Στην Ελλάδα πάμε au naturel. Ά μην ξεχάσω, χρειάζεται ΚΑΘΑΡΟ δημόσιο WC, αν είχε και μέρος για ντους θα ήταν ωραία.

Καλό είναι να υπάρχει τροφοδοσία πετρελαίου (έχουμε), ηλεκτρολόγος, μηχανικός (έχουμε) και πανάς (είχαμε έναν πολύ καλό…). Επίσης μαγαζιά με ναυτιλιακά αναλώσιμα. Χρειάζονται καλά εστιατόρια, καλή νυκτερινή ζωή, ησυχία όμως κοντά στην μαρίνα γιατί οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται μέσα. Η μαρίνα πρέπει να είναι σε ωραίο μέρος. Το Βουρκάρι, στη Τζιά, είναι ωραίο. Το αρχαίο λιμάνι στο Σταυρό είναι ωραίο.

Κυρίως η μαρίνα θέλει προσβασιμότητα. Το λιμάνι της Τήνου, στην όποια εκδοχή του έχει δύσκολη προσβασιμότητα με τοπικό βοριά πάνω από 8 μποφόρ και επικίνδυνη πάνω από 9. Με αντίστοιχο νοτιά θέλει υψηλή τέχνη για να μείνεις μέσα χωρίς να σκοτωθείς (δείτε πως δένουν τα καΐκια και το Μαρία Π, όταν έχει νοτιά…). Αυτό κάνει την μαρίνα στην Τήνο λίγο προβληματική.

Με ρώτησε ένας καλός φίλος «πως βγαίνουν λεφτά από μία μαρίνα»; «Δύσκολα » είναι η απάντηση, Λεφτά βγαίνουν από την εργολαβία κατασκευής και από την αξία της γειτονικής γης. Αγοράζεις φτηνά, πριν την μαρίνα και πουλάς ακριβά, μετά.