Μου είπε κάποιος να γράψω για νταμάρια. Να γίνω σαν κάτι φωτογράφους που φωτογραφίζουν τρελλοκομεία ή νεκροτομεία. Δεν μου αρέσουν ούτε σαν θέμα ούτε σαν εμφάνιση.Θα πω όμως ένα πράγμα. Δεν μου αρέσουν οι γενίτσαροι και οι καταπιεστές. Αυτά τέλειωσαν το 1821, στην Ελλάδα. Ούτε κάτοικοι χωριών πρέπει να αισθάνονται «φοβισμένοι», ούτε να ντρέπονται επειδή κάποιος χαζούλης τους χαρακτήρισε «οικολόγους». Λίγη δόση αλήθειας, και διαφάνειας. Η ελευθερία μου σταματάει εκεί που ξεκινάει η δικιά σου. Απλά.
Προτιμώ τα αμπελοφάσουλα. Καλλιεργείς τη γη, βαθειά για να κρατάει υγρασία. Φυτεύεις τον Μάϊο, να καίει το χώμα όταν πατάς ξυπόλυτος. Σπέρνεις όπως το κριθάρι, τυχαία, αλλά, αν έχεις καλό χέρι, ομοιόμορφα. Ή αν έχεις λίγο νερό για πότισμα το καλοκαίρι, σε γραμμές ή αυλάκια για να ποτιστούν μια δυο φορές.
Με €6-7 το κιλό είναι πολύτιμο προϊόν. Για ένα κιλό, μαζεύεις σκυφτός πολλή ώρα. Όποιος δύσπιστος, είναι καλεσμένος να μαζέψει, όσα μπορεί, δωρεάν. Θα σταματήσετε στο τέταρτο του κιλού, €1,5, δεν βγάλατε ούτε την βενζίνη σας…
3 σχόλια:
Αν βράσεις το 1/4 του κιλού δεν τρώς ούτε δυό πιρουνιές σαλάτα.
Φοβερά τα λιβιά με λάδι Τηνιακό ας καιεί και λίγο και καλό ξύδι.
Πάντως τα αμελοφάσουλα δεν τα έχουμε εκτιμήσει όσο θα έπρεπε ως καλλιέργεια. Για μένα απ'τα πιο 'ποιοτικά' προϊόντα της Τήνου. Στην Αθήνα πιάνουν τρελές τιμές και θα μπορούσαν κάλλιστα να προωθηθούν πιο συστηματικά όπως οι αγγινάρες.
παράξενε,
εσύ ειδικά μπορείς να κόψεις όσα θες, (όσα αντέχει η μέση σου)
Τι να προωθήσουμε; πουλιούνται αυτοστιγμή στην Χώρα...
Δημοσίευση σχολίου