Νησιωτικότητα

Οι καμάρες πριν 40 χρόνια ήταν διαφορετικές. Δεν τις φωτογράφιζες, τις μύριζες. Κάθε μία διαφορετικά, ανάλογα αν, από μέσα, είχε κατώι με πατάτες, καταστέγι γαϊδάρου, ή κατώι με τυράκια ή κρασί. Μυρωδιές ζωής ανθρώπων. Μιας ζωής πολύπλοκης και ταυτόχρονα απλής. Αυτάρκειας και ατέλειωτων «αέναων» κύκλων. Αυτή είναι τελικά η «νησιωτικότητα»: απλοί, πολύπλοκοι, αυτάρκεις, αέναοι κύκλοι ζωής

Με εξαίρεση ελάχιστες καινοτομίες, όπως το μεταπολεμικό τσιμέντο στο δρόμο με τον επαναστατικό τσιμεντένιο «υνταγό», η ζωή το 1960 ήταν σχεδόν ίδια με αυτήν του 960. Υπερβάλω, το 1960 δεν είχε πειρατές, ή πόλεμο… Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά όπως μου διηγήθηκε η Μαριεττώ, την Μεγάλη Βδομάδα, οι αναμνήσεις του πολέμου ήταν και είναι νωπές για αυτούς που τις έζησαν. Η χρήση του υνταγού ήταν αυστηρά προκαθορισμένη. Από την ώρα που θα σ’μάν, μέχρι να’νέβ’ δυο καλάμια ο ήλιος..

Πάντα έβλεπα με κάποιο δέος τις καμάρες. Την νύχτα δεν ήταν δέος, ήταν φόβος. Μέχρι που μεγάλωσα, και έγινε νοσταλγία.