Αυλή με μνήμη

Τα παλιά σπίτια, κυρίως αυτά που είναι έρημα, καμιά φορά ψιθυρίζουν ιστορίες ανθρώπων που τώρα είναι αλλού. Η αυλή αυτή δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια. Τα ίδια μάρμαρα, με σχεδόν τα ίδια χτυπήματα, σχεδόν η ίδια θέα (μόνο η κολώνα της ΔΕΗ μας τα χαλάει λιγάκι), το ίδιο δέντρο. Μόνο οι άνθρωποι λείπουν. Αυτοί που το έχτισαν, προφανώς έχουν πεθάνει. Αυτοί που γεννήθηκαν και έζησαν εκεί, έφυγαν.

Η τελευταία φορά που εγώ πρόλαβα ζωή σε αυτήν την αυλή ήταν ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του ’60, ή ήταν ’70; Υπήρχαν κοφίνια με ντομάτες. Δυο τρεις γυναίκες άλεθαν, μάζευαν τον πολτό σε λεκάνες και τρυπητά, τον σούρωναν, τον έβραζαν (στο τζάκι της κουζίνας) και τον έβαζαν σε ατελείωτα μπουκάλια και άλλα γυάλινα δοχεία. Όταν κρύωνε, έβαζαν και λίγο λάδι πάνω-πάνω, για να προστατεύει το ευπαθές περιεχόμενο από τον αέρα.

Μέχρι πρόσφατα, η Τήνος ήταν αυτάρκης. Ένα κλειστό σύστημα, σχεδόν απομονωνόμενο από τον κόσμο. Ένας από τους μικρούς κύκλους επιβίωσης ήταν η ντομάτα, και η ετοιμασία του πελτέ για τον χειμώνα.

Οι αυλές παλιών σπιτιών θυμούνται ιστορίες, αλλά για πόσον καιρό ακόμα;