Δεν θα σας ζαλίσω άλλο με τα νερά, ομολογώ ότι με κούρασε και μένα. Αλλά εδώ είναι ή ήταν το Ξινάρι, το μέρος που ερχόταν το νερό της «μάνας», που ήταν και το καλό νερό του χωριού. Το νερό έτρεχε από μια μαρμάρινη γούρνα σε μια άλλη, μεγαλύτερη, πριν πάει σε ένα διπλανό κτίριο με πλύστρες πέτρινες, που τις καθημερινές άκουγες ομιλίες και απόψεις για κάθε τι που συζητούσαν οι γυναίκες το 1965.Το νερό συνέχιζε τον δρόμο του μέσα από τον «υνταγό» και πήγαινε εκ περιτροπής σε περιβόλια με πορτοκαλιές και μανταρινιές, αχλαδιές, ροδιές, κανένα φασολάκι ή άλλο καλοκαιρινό, και σπάνια περίσσευε για να καταλήξει στην άκρη του χωριού στο μπροστ’νό λαγκάδ’.
Πρέπει να βρω τον Αλέκο Φλωράκη ή κανέναν παπά να μου πει ποια είναι η ετυμολογία της λέξης «Ξινάρι», που σε όλη την Ελλάδα έχει σχέση με την «αξίνα» και στην Τήνο έχει σχέση με νερό.
Νομίζω σας είπα ότι η «μάνα» φέτος στέρεψε.
3 σχόλια:
Εγώ απορώ πως και που χάθηκε αυτή η απίθανη και γοητευτική αρχιτεκτονική. Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδο περιβάλλον, τι πάθαμε;
Απλά , Πλουτίσαμε !! Δυστυχώς μόνο στην τσέπη .
Ξυνάρι, μάλλον. Από το ξυνό νερό, δηλαδή το νερό του χωριού. Στην αρχαιότητα ξυνός=κοινός.
Δημοσίευση σχολίου