Επιδείνωση (1)

Οι κρίσεις είναι απρόβλεπτες, ή σχεδόν απρόβλεπτες. Για κάποιον που δεν είχε τι να κάνει, ήταν, πιθανά προβλέψιμο ότι η έξαρση της αρχής του 2008 δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Τα ακίνητα στην Αγγλία, άρχισαν να ταρακουνιούνται, διακριτικά και ευγενικά, από πέρυσι τέτοιο καιρό. Τα συμβόλαια μελλοντικής αγοράς ή πώλησης του αργού πετρελαίου άρχισαν να ζαλίζονται από νωρίς το καλοκαίρι. Η κατρακύλα της αγοράς ήταν τότε περίπου προδιαγεγραμμένη.

Η πτώση όλων των αγορών, και η τρομερή (αλλά προφανώς ανεπαρκής) ένεση ρευστότητας τον Οκτώβριο, ήταν οιωνός ότι μέχρι τον Απρίλιο του 2009, η υφήλιος θα είναι σε ύφεση. Άλλο η κουβέντα της ύφεσης από ξανθιές στην τηλεόραση, και άλλο η ύφεση. Κρίση όλα αυτά; Ναι, αλλά ορατή, σχεδόν διαχειρίσιμη…

Και ξαφνικά το Σάββατο… Δεν ακουμπάω το κοινωνικό, το πολιτικό, το ανθρωπιστικό… Όλοι οι άλλοι με αυτό ασχολούνται, και δεν υποτιμώ την ζωή ενός πιτσιρίκου που θα μπορούσε να είναι ο δικός μου, και δεν ζει, ή ενός αστυνομικού που δεν ξέρω τι είδε, και τι κατάλαβε.

Το Σάββατο ήταν απρόβλεπτο, η σπίθα που θα τινάξει την «διαχειρισιμότητα» στον αέρα, και που αν ξεφύγει θα τινάξει όλους εμάς στον αέρα, στην αρχή μεταφορικά, και εύχομαι όχι τίποτα χειρότερο.

Αν η Ελλάδα έχει συλλογική συνείδηση, λίγη αυτογνωσία και ενδοσκόπηση είναι απαραίτητη.