Όταν πήγαινα σχολείο, η Ιστορία της Ελλάδας σταματούσε κάπου στην μάχη με τον Δράμαλη. Ήξερα την Οδό Καποδιστρίου, ο Βενιζέλος ήταν σε κορνίζες σε σπίτια, και στο Πεδίον του Άρεως είχε το άγαλμα του βασιλιά.
Τον Δραγούμη δεν τον ήξερα καν. Φαίνεται ότι μετά το 97 και τον Μακεδονικό αγώνα, ο Δραγούμης φοβόταν περισσότερο τους Σλάβους και ο Βενιζέλος τους Οθωμανούς…
Το 1912, με την έγκριση της Γερμανίας, συμμάχησε η Βουλγαρία με την Σερβία εναντίον της Τουρκίας. Η Βουλγαρία θα έπαιρνε αυτά που τελικά πήρε …στην Κατοχή, στον Β’ Παγκόσμιο. Από τότε τσακώνονται Σέρβοι και Βούλγαροι (και εμείς) για το μοίρασμα της Μακεδονίας.
Η Ελλάδα το 1916 είχε κοπεί στα δύο: Από τη μια μεριά, με τους «Συμμάχους» η Βόρεια Ελλάδα, η Κρήτη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Από την άλλη μεριά η «αντισυμμαχική» αντιβενιζελική Αθήνα με τις παρακρατικές δυνάμεις του Μεταξά.
Στην προσπάθεια των Συμμάχων να θέσουν υπό τον έλεγχο τους τη νότια Ελλάδα, τα Γαλλικά θωρηκτά βομβάρδιζαν περιοχές της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα. Αυτό εξαγρίωσε τους αντιβενιζελικούς που κατηγορούσαν τους βενιζελικούς για προδότες.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε το 1918, και η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Τον Lawrence της Αραβίας τον έβαλα για να μην ξεχνάμε ότι και κάτι άλλοι λαοί επαναστατούσαν κατά των Τούρκων εκείνη την περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου