Περπατώ σε σκεπασμένα δρομάκια, έξω από κλειστά κατώγια, ακούω τον αέρα και τα βήματά μου στις πλάκες, βλέπω τις πρασινισμένες πεζούλες από κάτω... Που και που η μυρουδιά από κάποια κουζίνα μου θυμίζει ότι παρά το καταχείμωνο και τις γιορτές, το χωριό δεν είναι απόλυτα έρημο.
Ευτυχώς που έχει απαγορευτικά και δεν ξεχνάμε που είμαστε.
3 σχόλια:
Τα απαγορευτικά μόνο κάτι σαλονάτους Αθηναίους τρομάζουν. Τα καράβια για τον υπόλοιπο κόσμο ταξιδεύουν κανονικά.
γεια σου θαλασσοπούλι!
Γειά σου και σένα Ανώνυμε και αντίο!!!
Δημοσίευση σχολίου