Λιοτρίβι (3)

Η Ελλάδα είμαι μια αγκυλωμένη χώρα. Με ελάχιστη πια πρωτογενή η εξαγωγική παραγωγή, ζει από τον τουρισμό, τα προγράμματα της Ευρώπης, τα καράβια, τα γκρίζα χρήματα που επαναπατρίζονται (τα χρήματα επαναπατρίζονται, ας πούμε κεφάλαια που έρχονται από τας Ελβετίας για να πάνε για ψώνια στην …Εκάλη ή σε βίλλες με πισίνες στα νησιά), ελάχιστη βιομηχανία, ελάχιστα αγροτικά και μια άρρωστη κατάσταση που οι μισοί Έλληνες πουλάνε πλακάκια και είδη υγιεινής στους άλλους μισούς, και μετά όλοι πάνε να ψωνίσουν πλαστά είδη πολυτελείας, πριν καταλήξουν στην ταβέρνα. Α! και, ξέχασα, τα δανεικά.

Ο τουρισμός θα πέσει, τα καράβια έχουν πέσει, οι Ευρωπαίοι κοιτάνε τα σπίτια τους, τα δάνεια πρέπει να μαζευτούν, άρα και εδώ θα κόψει…

Εγώ, και άλλοι πολλοί μιλάνε για τους χρηματιστηριακούς δείκτες. Ανοησίες, αλλά είναι εύκολη κατανάλωση. Το κρυφό μεγάλο πρόβλημα είναι το κόστος του κρατικού δανεισμού και η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Δανειζόμαστε όλο και πιο ακριβά από ότι οι άλλοι Ευρωπαίοι, και δεν πα’ να’ μαστε «Ευρώπη»… Αν το δανεικό χρήμα μας κοστίζει πιο πολύ, θα είμαστε πιο φτωχοί. Και έχουμε πολύ δανεικό χρήμα.

Να οι σημαντικοί δείκτες: Γερμανία ΑΑΑ, Κύπρος ΑΑ-, Ελλάς Α, Βουλγαρία ΒΒΒ-, Ρουμανία ΒΒ+. Αν πέσουμε κάτω από ΒΒΒ-, την βάψαμε. Για αυτό μας φορολογούν, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ξεφορτώνονται τις Μερσεντές και τα λούσα...