Ξένος δάκτυλος; ή αποδοχή καταστολής;

Μου έλεγε φίλος που δεν λέει ψέματα, και μάλλον καταλαβαίνει πιο πολλά από μένα:

«Δεν υπάρχουν ξένοι δάκτυλοι στους δρόμους. Υπάρχουν αντιεξουσιαστές που πιστεύουν ότι είναι …καλό να σπάνε τράπεζες και εταιρίες με απρόσιτα καταναλωτικά». Κατά τον φίλο μου, οι τράπεζες πρεσβεύουν αυτό που ακούγεται από εδώ και από εκεί , τα απρόσιτα καταναλωτικά είναι …απρόσιτα, και το MEGA είναι ...«χυδαία παραπληροφόρηση». Και εγώ μπορεί να δέχομαι μερικά από αυτά, αλλά λόγω ηλικίας, ή ψυχοσύνθεσης, ή γεμάτου στομαχιού, δεν πετάω πέτρες ή μολότοφ, και ούτε, φυσικά το εγκρίνω. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι, που νόμιμα – παράνομα το κάνουν, και έχουν διεθνή διαδικτύωση.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν άλλα περιθωριακά στοιχεία αυτοί που χαρακτηρίζονται «ακροδεξιοί». Υπαινίσσεται ο φίλος μου ότι «αυτοί σίγουρα συνεργάζονται με αυτό που λένε παρακράτος, και ότι το παρακράτος μπορεί να έχει παρακλάδια και στο Κράτος». Το λέω πολύ πιο ήπια από ό,τι μου το είπε. Αυτοί οι «ακροδεξιοί» με το «παρακράτος», λέει πράγματι «σπάνε όχι μόνο τα πολυτελείας, αλλά και τα μικρομεσαία, για να ξεσηκώσουν τον κόσμο ενάντια στους αντιεξουσιαστές, με κίνητρο την αποδοχή της καταστολής από την μεσαία τάξη».

Το πράγμα περιπλέκεται με τα «πακέτα» κρατικής ενίσχυσης στους πληγέντες. Ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει, «αυτό δίνει κίνητρο σε αρκετούς μικρομεσαίους να τα σπάσουν για να πάρουν το δεκαχίλιαρο»!;

Και, καταλήγει, «θυμάσαι τι λέγαμε για τη Χούντα; κακή, αλλά χάρισε τα δάνεια». Όλα αυτά με ζορίζουν γιατί νόμιζα είχαν τελειώσει και είχαν ξεπεραστεί.

Μου είπε και ένα τελευταίο: «Μην φοβάσαι τα παιδιά της σημερινής μεσαίας τάξης. Να φοβάσαι τα παιδιά των μεταναστών! Αυτοί δεν είναι μετανάστες με το κεφάλι κάτω, είναι Έλληνες, ανένταχτοι, περιθωριοποιημένοι, με απαιτήσεις και εν δυνάμει μαχητικοί. Αυτούς θα πιάσει ο ξένος δάκτυλος».

Είπα στον φίλο μου να τα γράψει και να μου τα στείλει και είπε: «μπα άσε, κάτι τέτοια τα ψάχνουν! Γράψ’ τα εσύ να ψάχνουν εσένα»

Τα λέγαμε αυτά πριν μία ή δύο μέρες, πριν αρχίσουν να παίζουν οι διαμαρτυρίες σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Και σκέπτομαι εγώ: Η Ευρώπη διχάζεται, ο φτωχός Νότος…να τον ο «ξένος δάκτυλος»… ή ψευδαίσθηση είναι, για εγχώρια κατανάλωση;… ή ο κόσμος ξέρει ότι έρχονται δύσκολα και οι πιο τολμηροί ξεσηκώνονται;

Από τα τέλη Αυγούστου ανησυχώ, αλλά αισθάνομαι ανήμπορος, πέρα από τις τεχνοκρατικές, προδιαγεγραμμένες κινήσεις.