Εξάκτινος (3)

Ξέρω, ξέρω, αντιγράφω κείμενο άλλου, αλλά βρέχει... Ο Εξάκτινος περιγράφει με ακρίβεια αυτό που έχω δει, από άλλη σκοπιά, από το 1989 μέχρι σήμερα. Οι έγχρωμες επισημάνσεις είναι δικές μου.

Εξάκτινος

Σάββατο, 4 Οκτώβριος 2008

Κρατισμός versus Φιλελευθερισμός a la Greca

Καταχωρημένο ως: Uncategorized — Εξάκτινος @ 23:02

Μετά το 1974 επικράτησε μια τάση άκρατου κρατισμού την οποία η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβά όχι τόσο γιατί οι κρατικές επιχειρήσεις είναι άχρηστες ή μίασμα αλλά γιατί επιτράπηκε εν γνώσει όλων των κυβερνήσεων η δράση διάφορων τρωκτικών στις κρατικές επιχειρήσεις που σε συνδυασμό και με το ερασιτεχνικό management, το οποίο ασκούνταν από αποτυχημένους πολιτευτές τις οδήγησαν στην υπερχρέωση, την απαξίωση κι εν γένει την καταστροφή. Αυτό διευκολύνθηκε και από την ύπαρξη κρατικών μονοπωλίων (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Ολυμπιακή, τράπεζες, ) και την έλλειψη ανταγωνισμού.

Αν υπήρχε ανταγωνισμός για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι κρατικές επιχειρήσεις, όπως κάνει επιτυχημένα, αν και θα μπορούσε ακόμη καλύτερα, ο ΟΤΕ θα όφειλαν να περιστείλουν τις κλοπές, να βάλουν τάξη στα οικονομικά τους και να αναζητήσουν καλούς διοικητές, που θα προέρχονται είτε από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Μην ξεχνάμε το με διεθνή κριτήρια απόλυτα επιτυχημένο παράδειγμα της Cosmote, η οποία, διοικούμενη από άτομα που προέρχονταν από το δημόσιο τομέα αλλά γνώριζαν το αντικείμενό τους και δεν ήταν αποτυχημένοι πολιτευτές, στήθηκε και μεγάλωσε, προς όφελος του Έλληνα πολίτη αφού μειώθηκαν οι τιμές, ανεξάρτητα από τη μητρική της δηλ. τον ΟΤΕ σε μια ανταγωνιστική αγορά στην οποία είχαν ήδη λάβει θέση δύο άλλες εταιρίες.

Εκμεταλλευόμενοι την ανωτέρω κατάσταση οι διάφοροι καλοθελητές καλυμμένοι κάτω από τον ιδεολογικό μανδύα του φιλελευθερισμού ή του νεοφιλελευθερισμού στηλίτευαν τη σήψη και τα χάλια που επικρατούσαν στις κρατικές επιχειρήσεις και αντιπρότειναν την άκρατη ιδιωτικοποίηση. Από την άλλη οι κρατιστές ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν για ιδιωτικοποιήσεις κι επιχειρηματολογούσαν υπέρ του κοινωνικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων. Πίσω από αυτά τα ιδεολογήματα και ιδεολογίες που υπάρχουν για να τις καπηλεύονται οι έξυπνοι και να τις ασπάζονται οι βλάκες κρύβονται φυσικά τα ατομικά συμφέροντα της κάθε ομάδας.

Οι μεν «φιλελεύθεροι» επιθυμούν να υφαρπάξουν αντί πινακίου φακής τις κρατικές επιχειρήσεις ή να οικειοποιηθούν χωρίς να επωμισθούν το κόστος των επενδύσεων ένα μέρος του μεριδίου της αγοράς τους. Σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα θα διαλύσουν και τις εργασιακές σχέσεις, θα κατεβάσουν τους μισθούς στα 700 Ευρώ, χωρίς όμως να μειώσουν και τις τιμές των προϊόντων ή των παρεχόμενων υπηρεσιών τους και θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους χωρίς να έχουν κουραστεί και πολύ. Οι δε «κρατιστές» έχουν πιάσει την καλή μέσα στις κρατικές επιχειρήσεις, έχουν βολευτεί, έχουν κάνει περιουσίες από τις κλοπές και επιθυμούν να συνεχίσουν να κλέβουν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Γι αυτούς είναι απειλή όχι μόνο η ιδιωτικοποίηση της εταιρίας στην οποία εργάζονται αλλά και η λειτουργία ανταγωνιστικών ιδιωτικών επιχειρήσεων διότι αν λειτουργήσει ο ανταγωνισμός τέρμα οι κλοπές, οι ξάπλες, οι μάσες και οι φούμες εις υγείαν των κορόιδων.

Από τα ανωτέρω είναι φανερό ότι και τα δύο συστήματα στην απολυτότητά τους είναι αποτυχημένα κι επικίνδυνα. Επιτυχημένο κρίνεται μόνο το μεικτό σύστημα που αποτελείται από ένα ισορροπημένο μείγμα κρατικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Ο ρόλος των κρατικών επιχειρήσεων θα είναι να αποτελούν φρένο στην ασυδοσία και την απληστία του ιδιωτικού τομέα. Το μοντέλο αυτό δουλεύει στην Ελλάδα τόσο στις τηλεπικοινωνίες όσο και στις τράπεζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δε μπορούν να ανταγωνιστούν τον ΟΤΕ και ότι οι ιδιωτικές τράπεζες έπονται της Εθνικής που θέτει τους κανόνες στην αγορά.

Αντίθετα βλέπουμε να πετάνε οι τιμές στα ύψη διότι δεν υπάρχουν κρατικές εμπορικές επιχειρήσεις. Αν υπήρχε ένα σωστά οργανωμένο κρατικό σούπερ μάρκετ που θα κρατούσε χαμηλά τις τιμές δε θα τολμούσαν οι ιδιώτες να κερδοσκοπήσουν, διότι περί κερδοσκοπίας πρόκειται όταν οι τιμές όλων των προϊόντων, εκτός ίσως από τα ηλεκτρονικά, είναι διπλές από τις ευρωπαϊκές. Βασική προϋπόθεση για να δουλέψει αυτό το μοντέλο είναι να λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να καταργηθεί η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, να υπάρχουν ενιαίες συλλογικές συμβάσεις που να εγγυώνται όμοια εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου και γενικότερα να δημιουργηθούν καταστάσεις παρόμοιες με τους αγώνες στίβου. Όλοι ξεκινούν από το ίδιο σημείο και διανύουν την ίδια απόσταση με παρόμοιες συνθήκες κάτι που δε συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.