2011 (στην Μελβούρνη)

Κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν

Το λέω εδώ και καιρό ότι θα έχουμε κακές εξελίξεις και ελπίζω το νησί να βγει αλώβητο από αυτά που έρχονται. Δεν σας κάνω τον μάντη κακών, ούτε θέλω να σας χαλάσω το κέφι, απλά δεν έχω λόγω να λέω ψέματα ή να κρύβω ψέματα άλλων.

Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι χώρα ψεμάτων, μέχρι και τραγούδι γράφτηκε για αυτό:

Σου είπαν ψέμματα πολλά, ψέμματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέμματα ξανά θα σου πουν,
ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.

Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;

Θα ξέρετε την εφημερίδα Έθνος, δεν είναι "δεξιά" εφημερίδα, μάλλον σε αυτήν ...αναφέρεται το κυβερνών κόμμα... Εδώ και μέρες, η εφημερίδα Έθνος λέει στο κόσμο αυτό που θα έπρεπε να πει ο Πρωθυπουργός, τον Οκτώβριο, ή τον Νοέμβριο του 2009...

Δείτε τι λέει σήμερα το Έθνος:

Ποτέ τον τελευταίο μισόν αιώνα και περισσότερο δεν ήταν τόσο δυσοίωνες οι προοπτικές για τον καινούργιο χρόνο όσο φέτος για τη χρονιά που αρχίζει αύριο. Εφιάλτης υπήρξε το 2010, κόλαση αναμένεται να αποδειχθεί το 2011 για εκατομμύρια Ελληνες. Γεμάτη ελπίδες για καλύτερες μέρες άρχισε η διακυβέρνηση της χώρας από τον Γιώργο Παπανδρέου. Γέμισε όμως τον τόπο με συντρίμμια, οικονομικά και κοινωνικά. Μισθοί και συντάξεις λεηλατήθηκαν. Εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα καταλύθηκαν. Το κοινωνικό κράτος κατεδαφίζεται. Η Ελλάδα ταπεινώθηκε και διασύρθηκε διεθνώς. Εχασε την εθνική κυριαρχία της και τώρα τη διοικούν οικονομικά ξένοι δυνάστες.

Η Ελλάδα του Μνημονίου της κυβέρνησης Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ μας γύρισε, από πολιτική σκοπιά, πίσω στην Ελλάδα της αμερικανοκρατίας της δεκαετίας του 1950 σε ό,τι αφορά τον καθορισμό της μοίρας του ελληνικού λαού από τους ξένους επικυρίαρχους. Αυτοί αποφασίζουν. Η κυβέρνηση απλώς υλοποιεί τις εντολές τους - με υπερβάλλοντα ζήλο που τρομάζει μερικές φορές οφείλουμε να ομολογήσουμε. Η χώρα μας δεν έχει πια Σύνταγμα και νόμους. Το Μνημόνιο είναι πλέον ο υπέρτατος νόμος.

«Χώρα υπό κατοχή» χαρακτηρίζουν τη σημερινή Ελλάδα όχι οι θιγόμενοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, αλλά ακόμη και οι ιεράρχες της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι ουδέποτε διακρίθηκαν για τον ριζοσπαστισμό των θέσεών τους. «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας? Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας», αναφέρουν σε φυλλάδιο που μοίρασαν στους ναούς.

Θα χειροτερέψει η κατάσταση το 2011 σε σχέση με το 2010...

Αν θέλετε να δείτε την συνέχεια, δείτε το http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=48916957

Το Έθνος, δεν κάνει αντιπολίτευση. Και φυσικά και τα ήξεραν από ...πέρυσι. Αλλά περίμεναν τις Δημοτικές εκλογές, και τις Γιορτές, για να το μάθετε σιγά σιγά, μην ίσως και ...τρομάξετε. Διαβάστε τι έλεγε ο Εξάκτινος τον Δεκέμβριο του 2008: http://ophioussa.blogspot.com/2008/12/2_10.html (κάτι ήξερα και το κράτησα...)

Εάν είχαμε πάρει μέτρα το 2008, θα ήταν καλύτερα από το εάν τα είχαμε πάρει το 2009. Και εάν τα είχαμε πάρει το 2009, θα ήταν καλύτερα από το 2010 κ.ο.κ. Αλλά... μας αρέσουν τα ψεύτικα όνειρα.

Εκτός από Χρόνια Πολλά και Υγεία, σας εύχομαι καλή δύναμη.

Καλλαντίζοντας

Για άλλη μια φορά και φέτος η φιλαρμονική ορχήστρα του ΠΙΙΕΤ Τήνου «όργωσε» τα χωριά μας και γέμισε με μουσική τις καρδιές των συντοπίτων μας.


Είναι γεγονός ότι η μουσική είναι ένα μέσο που απαλύνει τους πόνους και τα βάσανα, ξυπνά γλυκιές θύμησες στις ψυχές των ανθρώπων και πόσο όμορφο να προσφέρεις αυτή τη χαρά στους πολλούς ηλικιωμένους των ξεχασμένων χωριών του νησιού μας!

Άνθρωποι που για διάφορους λόγους θα περάσουν αρκετά μοναχικά και φέτος τις γιορτές, τους δώθηκε η ευκαιρία να νιώσουν καλύτερα και να ευφρανθεί η καρδιά τους!

Οι εικόνες είναι από την περιοδεία των ανθρώπων της μπάντας στο χωριό Αγάπι όπου μετά υπήρχε ένα μικρό κέρασμα και μία ανταπόδωση μουσικών στίχων από τον π. Νίκο, εφημέριο του χωριού.

Όσοι ήταν τυχεροί και φέτος μπόρεσαν να τους απολαύσουν.

Πάντα τέτοια!

«Επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…»

Δεν υπάρχει πατριωτισμός.

Υπάρχει μια κοινωνία είτε βολεμένη είτε τρομοκρατημένη που δεν έχει αρχίσει καν να βράζει ακόμα.

Πατριωτισμό έχουν οι Ισλανδοί (Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει του Δελαστικ, ας το διαβάσει κάποιος).

Εμείς έχουμε παιδιά που είτε μας έβαλαν στο μνημόνιο είτε δεσμεύονται ότι θα τηρήσουν τις υποχρεώσεις του.

Εδώ και καιρό μερικοί το φωνάζουμε: ας κάνει η χώρα στάση πληρωμών ας γυρίσει στη δραχμή; Τι θα γίνει; θα κλείσουν ορισμένα “μαγαζιά” (τράπεζες και ΜΜΕ) αλλά σε 3 – 4 χρόνια θα ορθοποδήσουμε.

Εμείς επιλέξαμε να ανακυκλώνουμε το χρέος μας για τα επόμενα 15 χρόνια.

Μόνο ηλίθιοι πιστεύουν ότι η χώρα μπορεί να βγει στις αγορές με 12% επιτόκιο.

Μόνο διάνοιες μπορούν να ψηφίζουν αναξιόπιστους προϋπολογισμούς για λόγους πειθαρχίας ή να δέχονται τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το ενυπόθηκο χρήμα του μνημονίου με το Αγγλικό δίκαιο να το διέπει.
(μέχρι και ο ΔΣΑ έχει βγάλει ανακοίνωση…)

Πατριωτισμός; Ποιος πατριωτισμός;

Εδώ η χώρα ασχολείται με υποβρύχια με παιδικές ασθένειες ή με ποιος είναι ντιντής ή όχι, σε ποια καρέκλα θα τοποθετήσει την επώνυμη έδρα του η κάθε προσωπικότητα.

Δεν γίνεται πατριωτισμός με ξένους λουφέδες. Δεν είσαι πατριώτης αλλά μισθοφόρος

Πατριώτης πχ είναι όποιος από τους 300 πει:

-άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο και τις υποχρεώσεις του
-μήνυση στη Γερμανία για τα κατοχικά δάνεια
-μήνυση στη SIEMENS

τα έχουμε πει πολλές φορές και μόνο όταν αρχίσουν να πέφτουν σφαλιάρες και γιαούρτια ίσως για κάποιους η ανάγκη της επιβίωσης (πολιτικής και των κεκτημένων) τους κάνει πατριώτες

Σχόλιο του Ιθαγενή (http://www.antinews.gr/?p=78015#comment-598909 ) στο antinews (http://www.antinews.gr/?p=78015 )


Δευτέρα, 27 Δεκεμβρίου 2010

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει


Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια.... συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ''έσωσε'' τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

Γ.Δελάστικ Έθνος

Κι αν θέλετε λίγο σπρώξιμο ακόμα:

Φάτνες

Λίγες λήψεις από μία άλλη φάτνη η οποία βρίσκεται σε ένα ειδικό χώρο δίπλα στην εκκλησία.

Με τη μουσική να χτυπάει σε ρυθμούς χριστουγεννιάτικους από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν, μπαίνεις σε ένα μικρό χώρο, ωσάν στάβλο της τότε εποχής και παρατηρείς γύρω σου τις λεπτομέρειες που με τόση αφοσίωση και αγάπη κάποιοι συνάνθρωποι έστησαν και διακόσμησαν.

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ» γράφει κάτω από τους αιωρούμενους αγγέλους , φράση που μας παραπέμπει σε ελπιδοφόρα μηνύματα σε χαλεπούς καιρούς.

Πότε σε ρώτησαν για οτιδήποτε;

Ένας σχολιαστής εδώ, έχει πλάκα. Όποτε γράψω κάτι αρνητικό για το τι γίνεται στην Ελλάδα σήμερα, λέει (με διάφορες εκφράσεις, δεν έχει σημασία) ότι «ο Καραμανλής θα ήταν χειρότερα». Φίλε είσαι αφελής. Όχι επειδή δεν σου αρέσει ο Καραμανλής ή σου αρέσει ο Παπανδρέου –- αυτό μου είναι αδιάφορο -- είσαι αφελής, γιατί δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται -- άσε αν καταλαβαίνεις τι λέω. Ή, εάν καταλαβαίνεις τι γίνεται, και παρ όλα αυτά είσαι ευτυχής, η λέξη «αφελής» είναι πολύ ήπια.

Ψηφίσαμε μία Κυβέρνηση με αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία. Ο Πρόεδρος αυτής της Κυβέρνησης, 1 ή 2 χρόνια πριν τις εκλογές ήταν αντικείμενο κοροϊδίας και σαρκασμού (κακώς κατά την γνώμη μου –- και το τι έγραφα εκείνη την περίοδο είναι γραμμένο και φαίνεται -- αλλά ούτε αυτό έχει σημασία). Τον κορόϊδευαν τα ίδια κανάλια που τον έκαναν ήρωα πριν τις εκλογές και που τώρα κάνουν τούμπες να τον κρατήσουν ζωντανό. Ποτέ δεν διερωτήθηκες, φίλε, γιατί τα ίδια κανάλια που τον έλεγαν «Γιωργάκη» και ηρωοποιούσαν π.χ. τον Βενιζέλο, ξαφνικά άλλαξαν γνώμη; Θα μου πεις, και εγώ που διερωτήθηκα, τι κατάλαβα; Τίποτα… Αυτό είναι λοιπόν το ένα που με ενοχλεί. Πώς και ποιος διαμορφώνει τις γνώμες και τα γούστα;

Θες άλλο παράδειγμα; Τα ίδια κανάλια που χλεύαζαν τον Παπανδρέου, χλεύαζαν και τον Σαμαρά, πριν εκλεγεί Πρόεδρος στην ΝΔ. Μην κοιτάς αν σου αρέσει σήμερα ο ένας ή ο άλλος, τον μηχανισμό κοίτα. Το κοσμοϊστορικό για την ΝΔ, δεν είναι ότι βγήκε ο Σαμαράς Πρόεδρος, αλλά ότι βγήκε με απ’ ευθείας λαϊκή ψηφοφορία. Όχι συνέδρια και κλειστές κάμαρες, απ’ ευθείας ψηφοφορία.

Το καλό στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι ότι, τουλάχιστον για τους Τοπικούς, πάλι υπήρχε απ’ ευθείας ψηφοφορία… Τώρα τι δύναμη και εξουσία θα έχουν είναι άλλο θέμα: Στο μοντέλο διακυβέρνησης που υπάρχει σήμερα, δεν μπορούν να την ασκήσουν, αφού τα λεφτά εξαρτώνται από άλλους, τρίτους, που δεν τους ξέρεις και που δεν τους ψήφισες καν! Απ’ ευθείας η ψηφοφορία, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο: Κουμάντο κάνει κάποιος άλλος, που ποτέ δεν σε ρώτησαν αν αυτόν θες. Άρα, καλλιστεία είχαμε, και όχι εκλογές.

Και πάμε στο …ΔΝΤ. Το ΔΝΤ υπάρχει όχι γιατί ο Παπακωνσταντίνου, ή ο Παπανδρέου, ή Καραμανλής, ή ο Παπαναστασίου δεν ήξεραν τι ακριβώς πρόβλημα υπάρχει, ή πώς να το διορθώσουν, αλλά επειδή ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΣΑΝ και ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να πάρουν το πολιτικό κόστος. Σήμερα λοιπόν ζεις σε καθεστώς Κατοχής. Σύγχρονης, μοντέρνας, με πολλή ελευθερία (για την ώρα), έχεις και την τηλεορασούλα σου και τα κομφόρ σου, καλά πάμε. Αλλά αυτοί που πληρώνονται για να κυβερνούν, δεν κυβερνούν, άλλοι κυβερνούν, που ούτε τους ξέρεις, ούτε τους ψήφισες. Κάποια στιγμή, θα μπούνε στο σπίτι σου, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Τότε θα σε ρωτάνε τα παιδάκια σου, εάν έχεις, «μπαμπά/μαμά, ποιοι είναι αυτοί οι τύποι»; Είμαι πολύ περίεργος, τι θα πεις στα παιδάκια σου...

Το «δημοψήφισμα» της εικόνας είναι από ιστοσελίδα της Θεσσαλονίκης (http://taxalia.blogspot.com/) . Το ερώτημα είναι υποθετικό, και αν οι αριθμοί είναι σωστοί, έχουν άλλο πάλι ενδιαφέρον. Πότε ακούσατε την Διαμαντοπούλου σαν φαβορί για οτιδήποτε; Πότε σας ρώτησε κάποιος; Πώς προέκυψε ο Παπανδρέου Πρόεδρος στο Πασόκ και όχι η Διαμαντοπούλου; Ρωτηθήκατε εσείς ποτέ, ή κάποιος αποφάσισε για σας, και μετά σας έβαλε και το ερώτημα «διάλεξε ένα χρώμα»;

Δεν σπρώχνω την Διαμαντοπούλου, σας ρωτάω εάν ποτέ σας ρώτησε εσάς κανείς. Ψιλά γράμματα; Δεν νομίζω... είναι το βασικό μας πρόβλημα από το ...1949 και μετά. Το τι θα λέει η κάθε Διαμαντοπούλου πριν και μετά τις όποιες εκλογές, είναι το άλλο μεγάλο ζήτημα.

Καλή βραδιά

Μεγάλη γιορτή για τους Χριστιανούς η μέρα που γεννήθηκε ο Χριστός. Στις ενορίες των χωριών μας μαζεύτηκαν οι πιστοί για να εορτάσουν την λεγόμενη «καλή βραδιά», την παραμονή των Χριστουγέννων.

Σε άλλες ενορίες νωρίτερα και σε άλλες αργότερα, αν και στην πρωτεύουσα πάντα τελείται τα μεσάνυχτα, οι πιστοί μαζεύτηκαν για να ψάλλουν και να ασπαστούν το θείο βρέφος.

Επίσης κάποιες εκκλησίες διακοσμούνται με τις φάτνες που οι ενορίτες, παιδιά ή ενήλικες ανάλογα, κάθε χρόνο φτιάχνουν με περίσσεια αγάπη και χαρά. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις οι φάτνες είναι τόσο μεγάλες που χρησιμοποιείται ειδικός χώρος, συνήθως δίπλα από την εκκλησία.


Μέρα αγάπης και εθίμων αυτή η βραδιά, όπως η ψαρόσουπα, το λουκάνικο και οι λουκουμάδες.

Και του χρόνου!

(να με συγχωρέσετε που δεν σας έχω και οπτικό υλικό από τα παραπάνω εδέσματα)

Χρόνια σας Πολλά

Τα Χριστούγεννα αυτά είναι περίεργα. Όχι επειδή ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι χρωστάμε, ή ότι είμαστε φτωχοί, αλλά γιατί, χωρίς να το καταλάβουμε, απαλά απαλά, σιγά σιγά, εκχωρήσαμε την Εθνική μας κυριαρχία.

Θα μου πείτε, «μα τι κάθεσαι και ασχολείσαι Χριστουγεννιάτικα». Ασχολούμαι, γιατί, κάτι είναι περίεργο και με ανησυχεί.

Ψήφισαν βουλευτές, είτε κατάλαβαν τι ψήφιζαν, είτε δεν το κατάλαβαν, το λεγόμενο «Μνημόνιο», που βασικά λέει ότι επειδή είμαστε άχρηστοι και ανίκανοι να διαχειριστούμε σαν Έθνος τα μπακάλικα οικονομικά μας, εκχωρούμε αυτήν την κυριαρχία σε τρίτους, άγνωστους, μη εκλεγμένους, και αυτοί μας λένε να κάνουμε το προφανές, επειδή εμείς είμαστε δήθεν ανίκανοι να το κάνουμε μόνοι μας.

Δημοκρατική κατάργηση της Δημοκρατίας. Βουλευτές που παριστάνουν τους …Βουλευτές. Υπουργοί που παριστάνουν τους Υπουργούς. Πρόεδρος της Δημοκρατίας που …δεν είναι. Η απορία που έχω εγώ, και δεν είμαι νομίζω ότι είμαι ο μόνος είναι … «καλά, όλους αυτούς γιατί τους έχω»;

Δεν υπάρχει προηγούμενο για το γίνεται εδώ και 12-14 μήνες. Δεν έχουμε Κατοχή, γιατί δεν έγινε κάποια στρατιωτική εισβολή. Δεν έχουμε Δικτατορία, γιατί δεν είδα …τανκς. Δεν έχουμε ανελευθερία, γιατί ελεύθεροι είμαστε. Δεν έχουμε λογοκρισία, γιατί ό,τι θέλουμε λέμε. Βέβαια, αυτά τα κανάλια στην τηλεόραση, δεν ξέρω τι ακριβώς ρόλο παίζουν…

Περίεργα πράγματα, και μακάρι να είναι μόνο στην φαντασία μου. Τι να πω… Χρόνια Πολλά

Ζωγραφίζοντας τον Αγ. Βασίλη

Με τις γιορτές στο κατώφλι μας, άρχισαν και οι εορταστικές εκδηλώσεις με κύριους πρωταγωνιστές ποιούς άλλους; Τα μικρά παιδιά..


Άλλωστε αυτή η εποχή είναι δική τους. Τα Χριστούγεννα είναι η δική τους μαγική γιορτή, με τα φωτάκια, τα στολίδια και τα δώρα.

΄Ετσι λοιπόν ξεκίνησαν και οι φετεινές εκδηλώσεις του Δήμου Εξωμβούργου στα πλαίσια του Καλλιτεχνικού Στεκιού με πρώτο σταθμό το ΚΔΑΠ (κέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών) στο χωριό της Κώμης όπου τα πιτσιρίκια έπαιξαν με τα ανακυκλώσιμα υλικά, την Παρασκευή που μας πέρασε.


Επόμενος σταθμός είναι το χωριό της Μυρσίνης την Κυριακή 19/12 στις 5 το απόγευμα, όπου θα φτιάξουν χριστουγεννιάτικα γλυκά με τις μαγείρισσες της Ενδοχώρας.

Την ερχόμενη Πέμπτη 23/12 στις 5μμ επίσης, θα δοκιμάσουν τις ικανότητές στους στον πηλό στο χωριό της Αετοφωλιάς, ενώ τέλος τη Δευτέρα 27/12 στις 3μμ θα παίξουν ποδόσφαιρο με τον Άγιο Βασίλη στο γήπεδο της Στενής.


Παιδιά όλου του νησιού σπεύσατε!

Πάτρα

http://patrablog.blogspot.com/2010/12/blog-post_17.html

"Μια μέρα μετά τις χθεσινές συμπλοκές μεταναστών στην παραλιακή ζώνη της Πάτρας και η κατάσταση αυτή την ώρα στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα είναι έκρυθμη. Όλοι οι άνδρες της αστυνομίας Πατρών έχουν σπεύσει στο σημείο προσπαθώντας να απωθήσουν τους μετανάστες, οι οποίοι οπλισμένοι με πέτρες, μαχαίρια, σιδηρολοστούς, μολότοφ και γκλομπς έχουν εμφανώς άγριες διαθέσεις. Η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Πάτρας και κυρίως στην περιοχή μεταξύ Γούναρη, τριών Ναυάρχων και Βέσο Μάρε είναι αποπνικτική από τα δακρυγόνα που έχουν πέσει".

Από το olympia.gr


Πολύ φοβάμαι, ότι κάποιο τυχαίο και ανεξέλεγκτο βίαιο γεγονός, μάλλον με αλλοδαπούς, διόλου απίθανα με προβοκάτσια βασισμένη σε πραγματικά προβλήματα θα φέρει την χώρα μας σε νέα φάση. Έχω γίνει καχύποπτος, αλλά η κατάσταση μυρίζει να φεύγει από τα παραδοσιακά που ξέραμε... Λίγο αυτή η δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων, λίγο τα δημοσιονομικά αδιέξοδα, λίγο ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα... Αν οι Έλληνες αρχίζουν να ζορίζονται οικονομικά, οι μετανάστες τι θα κάνουν; Θα προσεύχονται; Τα νησιά είναι τυχερά γιατί έχουν νερό γύρω γύρω...

Τούτη την πατρίδα

Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Μέ τήν Χάρι τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καί Πατέρα μας συνήλθαμε πάλι σήμερα ὡς Τακτική Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, κατά τήν συνεδρία τῆς 16ης τοῦ παρελθόντος Ἰουνίου ἀσχολήθηκε μέ τήν ἐπιλογή τῶν θεμάτων τῆς ἡμερησίας διατάξεως τῆς παρούσης Συνόδου. Τό κεντρικό θέμα πού ἐπελέγη εἶναι: «Ἡ σύγχρονη κρίσις ἀπό ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς», μέ δυό ὑποδιαιρέσεις-ὑποθέματα:

α. «Τά αἴτια τῆς σύγχρονης ποικιλομόρφου κρίσεως», καί

β. «Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐλπίδα καί ἑνότητα τῆς κοινωνίας καί ὡς νοηματοδότηση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου»

Ἡ παροῦσα Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνέρχεται σέ μία χρονική στιγμή πού ἡ Πατρίδα μας, ἀλλά καί ἡ παγκόσμια κοινότητα, βρίσκονται στό μέσον μιᾶς ἀπό τίς σοβαρότερες κρίσεις τῶν νεότερων χρόνων.

Τίθεται, βεβαίως, τό ἐρώτημα: Ἐφόσον πρόκειται γιά οἰκονομική κρίση καί πρός ἀντιμετώπισή της ἐπιστρατεύονται μέσα πολιτικά καί οἰκονομικά, μήπως ἡ ἐνασχόληση μέ αὐτό τό ζήτημά μᾶς τοποθετεῖ ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς ἀποστολῆς μας καί τῶν ἁρμοδιοτήτων μας;

Κάποιοι θεωροῦν ὅτι τό θέμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως δέν θά ἔπρεπε νά ἀποτελέσει βασικό ζήτημα προβληματισμοῦ τῆς Ἱεραρχίας. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἕνα τόσο σοβαρό ζήτημα ὀφείλει νά μᾶς ἀπασχολήσει, διότι ἀφενός θά ἔχει ἐπιπτώσεις στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, λόγω οἰκονομικῶν περιορισμῶν, ἀφετέρου ἐνδεχόμενη ἐπιδείνωση τῆς καταστάσεως θά σημαίνει μεγαλύτερη ἀνάγκη ὑποστήριξης τῶν ἀναξιοπαθούντων καί ἑπομένως αὐξημένης ἐγρήγορσης καί ἑτοιμότητας.

Ἡ προσωπική μου ἐκτίμηση εἶναι ὅτι ἔχουμε ἀπόλυτο καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό ἐν λόγῳ ζήτημα γιά λόγους πρωτίστως ποιμαντικούς καί θεολογικούς ἀλλά καί κοινωνικούς καί προνοιακούς.

Οἱ δύσκολες ἡμέρες πού διέρχεται ὁ τόπος μας καλοῦν τήν Ἐκκλησία νά καταστήσει ἐμφανῆ τήν προφητική διάσταση τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παρουσίας της στή ζωή τοῦ κόσμου. Οἱ καιροί μᾶς καλοῦν νά ἀρθρώσουμε λόγο οὐσιαστικό, νά διεισδύσουμε στά βαθύτερα καί οὐσιωδέστερα συστατικά της κρίσεως καί, ἀκόμη, νά ἐξετάσουμε πώς μποροῦμε νά συμβάλλουμε στήν ὑπέρβασή της. Ὅμως, στά συστατικά τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος συμπεριλαμβάνονται ἡ μετάνοια, ἡ αὐθεντικότητα τῆς πίστεως καί ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἡ προφητική λειτουργία ἐμπεριέχει τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ διάγνωση τῶν αἰτίων τοῦ προβλήματος καί τήν κλήση σέ γνήσια ἀλλαγή νοοτροπίας ὥστε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νά εὐλογήσει τήν μετάνοια καί νά εὐοδώσει τήν ὑπέρβαση τῆς ἑκάστοτε δοκιμασίας, στήν ὁποία ὁδηγεῖται ἡ ζωή τοῦ κόσμου κάθε φορά πού ἀποστατεῖ καί ἐκτροχιάζεται ἀπό τό σωστό δρόμο.

Ἡ κρίση πού διέρχεται ὁ τόπος μας εἶναι πρώτιστα πνευματική καί κατά συνέπεια ἠθική. Ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι τό πιό κραυγαλέο, τό ἄμεσα ὁρατό καί ἐπώδυνο σύμπτωμα τῆς νόσου. Ὅμως ἡ νόσος εἶναι κατ΄ οὐσίαν ὑπαρξιακή. Ὁ λόγος, ἑπομένως, πού ὀφείλουμε νά ἀσχοληθοῦμε σοβαρά καί ὑπεύθυνα μέ τήν λεγόμενη οἰκονομική κρίση εἶναι πρωταρχικά καί θεμελιωδῶς θεολογικός.

Αὐτό ὑπαγορεύει σύνολη ἡ ἐκκλησιαστική μας ἐμπειρία καί μᾶς ὑποδεικνύει μέ ἐνάργεια ἡ Βυζαντινή μας κληρονομιά. Ὁ μακαριστός καθηγητής τῆς Δογματικῆς Ν. Ματσούκας σημειώνει ἐμπεριεκτικά: «Μέγιστο καί παράδοξο ἱστορικό σφάλμα ἀποτελεῖ τό νά διακρίνεται ἡ Βυζαντινή Ἱστορία καί ἡ πολιτιστική της πραγματικότητα σέ θεολογική-Ἐκκλησιαστική καί σέ βέβηλη-κοσμική, ἤ σέ θύραθεν καί σέ Χριστιανική. Τέτοια διάκριση, ἴδια ἤ παρόμοια, σέ κανένα πολιτισμό δέν εἶναι δυνατό νά ἐντοπιστεῖ, ἐκτός βέβαια ἀπό τό σημερινό πολύπλοκο χῶρο τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ- καί ἐδῶ ὡστόσο ὑπάρχει ἀκόμη σοβαρή ἐπιφύλαξη...» (Ν. Ματσούκας, Ἱστορία τῆς φιλοσοφίας, σελ. 383).

Μποροῦμε, ὅμως, νά ἔχουμε λόγο καί οὐσιαστική παρέμβαση στήν κρίση χωρίς γνήσια πατερική ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία; Χωρίς ἐπίγνωση τοῦ πώς βιώνουμε καί κατανοοῦμε τήν ἐκκλησία ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καί γιά ποιό λόγο καί μέ ποιά Ἐκκλησία ἐπιθυμοῦν νά διαλεχθοῦν οἱ σύγχρονοι φορεῖς τῆς ἐξουσίας;

Ἡ εἰσαγωγική αὐτή τοποθέτηση δέν ἐπιτρέπει λεπτομερειακή ἀνάπτυξη τοῦ προβληματισμοῦ μου. Ὅμως ὑπάρχουν μερικά σημεῖα στά ὁποῖα εἶναι σκόπιμο νά σταθοῦμε.

Ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 μέχρι σήμερα δύο ἐντελῶς ἀντίθετες τάσεις ὁδήγησαν στήν ἐπικράτηση τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ. Ἀπό τή μία πλευρά τό πνεῦμα τοῦ διαφωτισμοῦ, προβάλλοντας καί καλλιεργώντας τήν αὐτοδιάθεση, τόν αὐτοπροσδιορισμό καί τήν ὑποβάθμιση τῆς Θρησκείας καί τῆς Παράδοσης. Καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ ἄλλοτε συνειδητή καί ἄλλοτε ἀνεπίγνωστη προσπάθεια νά μετατραπεῖ ἡ παραδοσιακή εὐσέβεια σέ εὐσεβισμό, ὁ ὁποῖος καλλιεργοῦσε τή νοοτροπία τῆς ἀτομικῆς σωτηρίας καί τήν φοβία τῆς συμμετοχῆς στά κοινά.

Ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι ξένα πρός τήν παράδοσή μας. Ἡ πίστη τῶν Ὀρθόδοξων εἶναι Χριστοκεντρική καί Ἐκκλησιοκεντρική καί γι΄ αὐτό καλλιεργεῖ ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες –δηλαδή πρόσωπα καί ὄχι ἀτομικές ὑπάρξεις- καί γεννᾶ συλλογικά πολιτισμικά ἐπιτεύγματα.

Ὁ ὀρθόδοξος Ἕλληνας γνώριζε πάντοτε αὐτό πού ἐξέφραζε μέ τόν καρδιακό του λόγο ὁ Στρατηγός Μακρυγιάννης: «τούτη τήν πατρίδα τήν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καί σοφοί κι ἀμαθεῖς, καί πλούσιοι καί φτωχοί, καί πολιτικοί καί στρατιωτικοί, καί οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι. […] Ξέρετε πότε νά λέγει ὁ καθείς “ἐγώ”; ὅταν ἀγωνιστεῖ μόνος του καί φκιάσει ἤ χαλάσει, νά λέγει “ἐγώ”• ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοί καί φκιάνουν, τότε νά λένε “ἐμεῖς”. Εἴμαστε στο “ἐμεῖς” κι ὄχι στό “ἐγώ”. Καί στό ἑξῆς νά μάθομε γνώση, ἄν θέλομε νά φκιάσομε χωριό νά ζήσομε ὅλοι μαζί».

Οἱ σύγχρονοι ἀρνητές τῆς λαϊκῆς μας παράδοσης, ἡ ὁποία εἶναι ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως ζυμωμένη μέ τήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση, ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν τή σπουδαιότητά της.

Ὅμως «ἡ μόρφωση, ἡ παιδεία πού δηλώνει ὁ Μακρυγιάννης, δέν εἶναι κάτι ξέχωρο ἤ ἀποσπασματικά δικό του• εἶναι τό κοινό χτῆμα, ἡ ψυχική περιουσία μιᾶς φυλῆς, παραδομένη γιά αἰῶνες καί χιλιετίες, ἀπό γενιά σέ γενιά, ἀπό εὐαισθησία σέ εὐαισθησία• κατατρεγμένη καί πάντα ζωντανή, ἀγνοημένη καί πάντα παροῦσα -εἶναι τό κοινό χτῆμα τῆς μεγάλης λαϊκῆς παράδοσης τοῦ Γένους. Εἶναι ἡ ὑπόσταση, ἀκριβῶς, αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, αὐτῆς τῆς διαμορφωμένης ἐνέργειας, πού ἔπλασε τούς ἀνθρώπους καί τό λαό πού ἀποφάσισε νά ζήσει ἐλεύθερος ἤ νά πεθάνει στά '21» ὑπογραμμίζει ὁ Γ. Σεφέρης.

Τό ζητούμενο, λοιπόν, εἶναι πώς θά ξαναβροῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτό τό πνεῦμα. Πώς θά πείσουμε τούς ἑαυτούς μας, τόν λαό καί τούς ἄρχοντές μας νά μετανοήσουμε. Ὄχι στενά, ἠθικά, ἀτομοκεντρικά, ἀλλά βαθειά, οὐσιαστικά, ὡς πρόσωπα πού ζοῦν τό «ἐμεῖς». Πώς θά ἀλλάξουμε νοοτροπία. Πώς θά διαπλάσουμε τό ἦθος ἐκεῖνο πού περιγράφει ὁ Μακρυγιάννης, ὅπου τά ἱερά καί τά ὅσια τοποθετοῦνται ὑπεράνω οἰκονομικῶν κρίσεων καί συμφερόντων. Σήμερα, πού ἀκούγονται θρασεῖες προτάσεις ἀπό ἑταίρους μας περί ἐκποιήσεως τῶν μνημείων μας, ὁ λόγος του ἀκούγεται ἀποκαλυπτικά ἐπίκαιρος:

«Εἶχα δυό ἀγάλματα περίφημα, μιά γυναίκα κι ἕνα βασιλόπουλο, ἀτόφια -φαίνονταν οἱ φλέβες, τόση ἐντέλειαν εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τόν Πόρο, τά 'χαν πάρει κάτι στρατιῶτες, καί στ’ Ἄργος θά τά πουλοῦσαν κάτι Εὐρωπαίων• χίλια τάλαρα γύρευαν [...]. Πῆρα τούς στρατιῶτες, τούς μίλησα: Αὐτά, καί δέκα χιλιάδες τάλαρα νά σᾶς δώσουνε, νά μήν τό καταδεχτεῖτε νά βγοῦν ἀπό τήν πατρίδα μας. Γι’αὐτά πολεμήσαμε».

Ἰδού πώς σχολιάζει ὁ Γ. Σεφέρης αὐτή τή στάση: «Καταλαβαίνετε; Δέ μιλᾶ ὁ Λόρδος Βύρων, μήτε ὁ λογιότατος, μήτε ὁ ἀρχαιολόγος• μιλᾶ ἕνας γιός τσοπάνηδων τῆς Ρούμελης μέ τό σῶμα γεμάτο πληγές. «Γι’αὐτά πολεμήσαμε». Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ἀκαδημίες δέν ἀξίζουν τήν κουβέντα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου».

Γιά τόν ὀρθόδοξο Χριστιανό δέν ὑπάρχουν ἐκκλησιαστικές καί πολιτικές διακρίσεις ὅσον ἀφορᾶ τήν ἠθική ὑπόσταση τοῦ πολίτη ὡς πιστοῦ ἤ τοῦ πιστοῦ ὡς πολίτη: «Μπῆκα στό μυστικό» (Φιλική Ἑταιρεία) λέει ὁ Μακρυγιάννης «καί πῆγα στό σπίτι μου κι ἐργαζόμουνα γιά τήν πατρίδα μου καί θρησκεία μου νά τή δουλέψω 'λικρινώς, καθώς τή δούλεψα, νά μή μέ εἰπεῖ κλέφτη καί ἅρπαγο, ἀλλά νά μέ εἰπεῖ τέκνο της κι ἐγώ μητέρα μου».

Ἡ κρίση πού διαπερνᾶ τήν οἰκουμένη δέν προέκυψε ξαφνικά. Ἄλλο ἄν, ὑποκριτικά καί ἀνεύθυνα, χρόνια τώρα κωφεύουμε στίς προειδοποιήσεις, ἀγνοοῦμε τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί ἐθελοτυφλοῦμε στίς ὁρατές ἐπιπτώσεις τῆς ἀπληστίας καί τῆς ἀλαζονικῆς διαχειρίσεως τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν μας ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. «Ἀπό τίς παραμονές τοῦ περασμένου πολέμου οἱ πνευματικοί τεχνίτες τῆς Εὐρώπης -ἐννοῶ τά ἐνδεικτικά ἔργα- ἔχουν καθαρά τή συνείδηση πώς ζοῦν σ’ ἕναν κόσμο χαλασμένο» σημειώνει ὁ Γ. Σεφέρης.

Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες τῆς οἰκονομίας καί τῶν ἐπιχειρήσεων –καί ὄχι οἱ θεολόγοι- μᾶς προειδοποιοῦν ἀπό καιρό, ὅτι ἡ κρίση τῶν θεσμῶν καί ἡ ἠθική ἔκπτωση καί ἀδιαφορία πού διέπουν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων ἀλληλοτροφοδοτοῦνται, καί τό τελικό τους ἀποτέλεσμα γίνεται ὁρατό στίς ἀποτυχίες καί τά προβλήματα πού σωρεύονται στήν παγκόσμια οἰκονομία. Μεταφράζοντας αὐτές τίς σκέψεις σέ θεολογικούς ὅρους, θά πρέπει νά συμφωνήσουμε, ὅτι ἡ φιλαυτία πού διέπει τόν σύγχρονο κόσμο συνεπάγεται μία ἀλαζονική διαχείριση τῆς ζωῆς καί τῆς κτίσεως. Συνεπάγεται τήν ἄρνηση οἱουδήποτε περιορισμοῦ τῆς ἀπληστίας καί εὐοδώνει τήν ἀναίσχυντη ἀνοχή τοῦ πλουτισμοῦ σέ βάρος τῶν πτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων.

Ὁ τέως ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς, ὑπουργός καί καθηγητής Μανώλης Δρεττάκης σημειώνει: «Δυό εἶναι οἱ κύριες αἰτίες τῆς κρίσης αὐτῆς: Ἀπό τή μία μεριά ἡ ἀχαλίνωτη ἀπληστία αὐτῶν πού προκάλεσαν τήν κρίση γιά ἐπιδίωξη μεγάλων κερδῶν ἀνεξάρτητα ἀπό τίς μεθόδους πού χρησιμοποιήθηκαν καί τούς κινδύνους πού ἔκρυβαν καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἀνεπάρκεια ἤ ἡ παντελής ἔλλειψη ἐλέγχων ἀπό ἁρμόδιες κρατικές ὑπηρεσίες».

Ὁ σύγχρονος κόσμος πορεύεται μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἡ ὕβρις –μέ τήν ἀρχαιοελληνική ἔννοια τοῦ ὄρου- θά παραμείνει ἄμοιρη συνεπειῶν. Καί τώρα πού ἄρχισαν νά γίνονται αἰσθητές οἱ συνέπειες τῆς ὕβρεως, τῆς ὀργάνωσης τῆς ζωῆς μας σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός -ὁπότε ὅλα ἐπιτρέπονται- καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε τίς συνέπειες τῆς ἀφροσύνης καί τοῦ ἀτομικοκεντρικοῦ πολιτισμοῦ πού οἰκοδομήθηκε μέ τά ἰδεολογικά ὑλικά της νεωτερικῆς ἀλαζονείας.

Ἐάν λοιπόν θέλουμε νά σταθοῦμε ὑπεύθυνα ἀπέναντι στήν πρόκληση τῆς ἐποχῆς θά πρέπει νά ἔχουμε κατά νοῦν δυό βασικές συνιστῶσες:

α. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναμετρηθοῦμε μέ τά βαθύτερα ζητήματα πού θέτει ἡ παροῦσα κρίση, ἐάν δέν διαλεχθοῦμε πρῶτα μέ τόν ἑαυτό μας καί δέν ἀντιμετωπίσουμε μέ πνεῦμα μετανοίας τά ἐνδοεκκλησιαστικά μας προβλήματα.

β. Χρειάζεται νά συνειδητοποιήσουμε μέ νηφαλιότητα, ὅτι στόν κόσμο πού ζοῦμε, ἀκόμη καί οἱ καλοπροαίρετοι καί φιλικά διακείμενοι πρός τήν Ἐκκλησία ἄνθρωποι, ἔχουν ἀνατραφεῖ μέ δεδομένη καί αὐτονόητη τή νοοτροπία τῆς ἐκκοσμικευμένης νεοτερικότητας καί, ἑπομένως, ἀγνοοῦν ἡ τελοῦν σέ σύγχυση σχετικά μέ τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποιό εἶναι τό ἔργο καί ὁ σκοπός της καί πώς μποροῦν νά συνεργαστοῦν μαζί της.

Καί βέβαια, ὅσο μικρότερη ἡ αὐτογνωσία μας τόσο δυσκολότερη ἡ οὐσιαστική ἐπικοινωνία μας μέ ὅλους αὐτούς.

Μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα θά ὑπογραμμίσουν τοῦ λόγου μου τό ἀληθές καί θά ἐπιτρέψουν τά ἐρωτήματα καί οἱ προβληματισμοί νά γίνουν πρακτικοί καί ἑστιασμένοι.

Ἡ ἱστορία τῶν νεότερων χρόνων ἔχει δείξει, ὅτι πολλές φορές, ὅταν ἡ κρατική ἐξουσία βρέθηκε σέ δύσκολη θέση πολιτική ἡ οἰκονομική, ἡ εὔκολη λύση ἦταν ἡ μετάθεση τῆς προσοχῆς τοῦ λαοῦ πρός στήν Ἐκκλησία, διά τῆς προβολῆς ἀρνητικῶν εἰκόνων ἤ μεγαλοποιώντας μεμονωμένα ἀτοπήματα. Ὅμως, ἀκόμη καί ἄν κάποιες ἀπό τίς ρίζες ἐνός δέντρου χρειάζονται ἐξυγίανση, μέ ποιούς χυμούς θά θρέψει τόν καρπό του ἄν καταστρέψουμε ὅλη τή ρίζα;

Ὅταν ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες πολιτικολογοῦμε ἤ καλλιεργοῦμε ἐντάσεις καί ὑποθάλπουμε ἰδεολογικές ἀντιπαλότητες εἶναι βέβαιο ὅτι αὐτό ἐντέλει διευκολύνει τό παιγνίδι τῆς πόλωσης καί αὐτούς πού τήν ἐπιθυμοῦν καί τήν ἐκμεταλλεύονται ἀλλά ὑπονομεύει οὐσιαστικά τήν προσπάθειά μας. Ὁ λαός περιμένει ἀπό ἐμᾶς νηφαλιότητα καί εἰρηνοποιό παρουσία. Ὄχι θορυβώδη ἀλλά ἀποτελεσματική διαχείριση τῶν σοβαρῶν θεμάτων πού μας συνέχουν καί μᾶς ἀπασχολοῦν ὅλους. Ἄλλο χύνω τό αἷμα μου γιά τήν πατρίδα ὅταν χρειαστεῖ καί ἄλλο εὐκαίρως –ἀκαίρως προβάλλω μία εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας ὡσάν νά εἶναι θεσμός προσόμοιος τοῦ στρατοῦ ἡ τῶν κομματικῶν παρατάξεων.

Ἡ μετάνοια καί ἡ ἀλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται νά μᾶς ἀπασχολήσει καί σέ σχέση μέ ἄλλους, πιό ὑλικούς καί πρακτικούς τομεῖς. Γιά παράδειγμα, ὅλα τά στοιχεῖα δείχνουν ὅτι τό 96% τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἔχει ξοδευτεῖ ἄλλοτε γιά ἀγαθοεργίες ἀλλά καί πολλές φορές ἐξανεμιζόμενο ἡ ἁπαλοτριούμενο. Μήπως εἶναι καιρός νά γίνει μία σοβαρή ἐνδελεχής μελέτη ὥστε νά γνωρίζουμε τί καί πώς ἀξιοποιήθηκε καί τί χάθηκε; Καί, κυρίως, νά σκεφθοῦμε σοβαρά καί ὑπεύθυνα τί πρέπει νά κάνουμε μέ τό ἐναπομεῖναν 4%. Νά μελετήσουμε πώς εἶναι δυνατόν νά τό ἀξιοποιήσουμε ὄχι ἁπλῶς ὡς κερδοφόρα ἐπένδυση ἀλλά μέ κριτήρια ὀρθολογικά καί ἐπιστημονικά καί μέ ἀπώτερο σκοπό τή διακονία τοῦ πλησίον καί τήν ἀλληλέγγυα στάση πρός τήν πολιτειακή καί ἐθνική εὐαισθησία στά προβλήματα τοῦ χειμαζόμενου λαοῦ μας.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἡ οἰκονομική ἀνάκαμψη χωρίς μετάνοια, δηλαδή χωρίς ἀλλαγή τρόπου ζωῆς ὄχι μόνο ἀτομικά ἀλλά καί ὡς κοινότητα, ὡς ἐνορία, ὡς δῆμος, ὡς ἔθνος καί ὡς Ἐκκλησία θά εἶναι ἁπλῶς μιά πρόσκαιρη μετάθεση τῆς κρίσης, ἡ ὁποία θά ἐπανέλθει δριμύτερη.

Τό καθῆκον μας εἶναι διπλό:

Ἔχουμε χρέος νά ἐργασθοῦμε δυναμικά καί μέ κάθε τρόπο γιά τόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ λαοῦ μας. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὀφείλουμε πρώτιστα νά μεριμνήσουμε γιά τήν ἀναβάθμιση τῆς ἐνορίας καί τῶν κληρικῶν μας. Καί, ταυτοχρόνως, ὀφείλουμε νά σηκώσουμε τά μανίκια καί νά δραστηριοποιηθοῦμε στόν τομέα τῆς κοινωνικῆς καί προνοιακής ἀρωγῆς τοῦ λαοῦ μας. Ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ ἔργα καί συγκεκριμένες προσφορές, καί τό παράδειγμα πρέπει νά δώσουμε πρῶτοι ἐμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς.

Δέν πρέπει νά διαφύγει τῆς προσοχῆς μας, ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται κάτω ἀπό τόν μεγεθυντικό φακό τῆς παγκόσμιας κοινῆς γνώμης καί τό πώς θά πορευθεῖ ἡ Ἐκκλησία μας θά εἶναι ὁρατό πολύ πέρα ἀπό τά ἐθνικά μας σύνορα. Ἄν λοιπόν κινηθοῦμε σύμφωνα μέ τήν παράδοση καί τή θεολογία μας, ἄν σταθοῦμε ὅπως πρέπει καί ὅπως πάντοτε ἔπραξε σέ κρίσιμες ὧρες ἡ Ἐκκλησία μας, τότε καί μόνον θά ἔχουμε κάθε δικαίωμα ἀπαιτήσεων, ἐλέγχου, κριτικῆς, ἀκόμη καί καταγγελίας ἐνώπιον τοῦ λαοῦ καί τῆς Ἱστορίας, ὅσων δέν ἀνταποκριθοῦν ὑπεύθυνα στίς ἀπαιτήσεις τῆς κοινωνικῆς καί πολιτειακῆς τους θέσης καί ἀπέναντι στό ἐθνικό καί ἱστορικό καθῆκον.

«Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Χρειάζεται πολλή ἐργασία ἀπό ὅλους μας.

Εὐχαριστῶ.

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/index.html

Τίνος είναι οι Βουλευτικές Έδρες;

Οι φωτογραφίες είναι από το Olympia και το Καφενείο.

Βρέθηκαν τα λεφτά

Και εγώ που αναρωτιόμουν γιατί βρε παιδί μου δεν κάνουν κάτι...


Και όσοι από εσάς μετρούσατε κομμάτια μπακλαβά.


Και οι εικόνες αυτές δεν λένε τίποτα... Για να φοβηθείτε να μην μιλάτε πολύ.


Και ακόμα, δεν έχουμε δει τίποτα


Καλά δεν περνούσαμε με δανεικά;


Τουλάχιστον, με ένα χρόνο Πασόκ, το ξύλο το έφαγε αυτός της ΝΔ

Και δεν ξέρω αν είχε πολύ κόσμο, χωρίς να είμαι ειδικός σε τέτοια, νομίζω ότι αυτά είναι "εκτονώσεις" και εντελώς τυχαία απεργούν και τα ΜΜΕ, για να μην βλέπετε κατά χιλιάδες, τι γίνεται, στο χαζοκούτι. Οι εικόνες βέβαια κάνουν ήδη τον γύρο του κόσμου. Δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα από τις οικονομικές επιπτώσεις του "λεφτά υπάρχουν". Ούτε μας έχουν πει τίποτα για τις ΕΘΝΙΚΕΣ επιπτώσεις. Ούτε κανένας ανησυχεί ότι έχουμε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδων ξένους, που είναι και πιο πεινασμένοι από εμάς.

Καλλιεργώ κλίμα; Μην ανησυχείτε. Πιστεύω ότι θα φτάσουμε και σε ανελεύθερες καταστάσεις, που θα απαγορεύουν το ..."κλίμα". Μερικοί από εσάς, αναπολείτε αυτό το ενδεχόμενο... Εσείς, δυστυχώς, είστε μία από τις πηγές του προβλήματος. Λέγεται ανελευθερία. Ένα σύμπτωμα είναι οι ανούσιες εκλογές όπου διαλέγεις με βάση το χρώμα.

Τις εικόνες και το βίντεο τις έκλεψα από εδώ και από εκεί... Σε όποια ιστοσελίδα μπείτε, από τις μεγάλες, θα τα δείτε.

Καλό κουράγιο

Το λάδι λαδάκι

Για να μην πούμε το <λάδι λαδάκι> ξεκινήσαμε και φέτος το μάζεμα της ελιάς.



Πήραμε μαζί μας τα σύνεργα (σκάλες, χτενάκια, δίχτυα και όρεξη για δουλειά) αφού πλέον τα μεροκάματα τα βλέπουμε με το κιάλι, αρχίσαμε την συγκομιδή του καρπού της ελιάς.



Αν και δεν ήταν φέτος χρονιά για ελιές, αφού όπως ξέρετε τα δέντρα κάνουν ελιές χρονιά παρά χρονιά, κάτι κάναμε, τουλάχιστον βγάλαμε τον κόπο μας, το λάδι της χρονιάς.


Συχρόνος έγινε και το κλάδεμα αφενός για το καλό των δέντρων και αφετέρου για το καλό της τσέπης μας. Μαζέψαμε και ξύλα για να τα έχουμε για το τζάκι μας μπας και γλιτώσουμε λίγο πετρέλαιο. Εγώ το έβαλα 0,82. βρε που φτάσαμε, και ακόμα????
Αρκετοί πάντως ήταν και οι συμπολίτες μας που μάζεψαν τις ελιές τους και έβγαλαν το λάδι τους στην Άνδρο. Βέβαια οι άλλοι που δεν μάζεψαν ήταν πιο πολλοί, γιατί δεν άξιζε ο κόπος, θα έμπαιναν μέσα πηγαίνοντας στην Άνδρο.


Κλείνοντας θα ήθελα να παρακαλέσω τους προύχοντες του νησιού να θέσουν στις πρώτες προτεραιότητές τους το τελείωμα του ελαιοτριβείου, δίνοντας τη δυνατότητα και σε αυτούς που έχουν λίγα δέντρα να μπορούν να βγάλουν και αυτοί το λίγο λάδι που έχουν, γιατί θα έρθουν πολύ δύσκολα χρόνια.

Όχι νεά μέτρα, όχι απολύσεις

Ο τίτλος είναι από τις 13 Νοεμβρίου. Πριν ένα μήνα ακριβώς, από το http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=41582948

Θα με ρωτήσετε αν ο Καραμανλής ή ο Σαμαράς θα τα έκανε καλύτερα, ή «τι θα έκανα εγώ καλύτερα». Μα θυμάστε, που σας έλεγα, πριν μια εβδομάδα περίπου, ότι φταίει η συνταγή;

Δεν λέω ότι η κατάσταση τον Σεπτέμβριο του 2009 (τότε που μας είπε ο υποψήφιος Πρωθυπουργός ότι "αν μπούνε νέοι φόροι ή αν γίνουν περικοπές θα μπούμε στον φαύλο κύκλο της κατάρρευσης") ήταν καλή. Απ’ εναντίας. Αλλά μπορώ να πιάσω μήνα μήνα από τότε και θα δείτε, ότι άσχετα από την δυσκολία, δεν έχουμε ακούσει μία αλήθεια. Πληρώνονται καλά λεφτά αυτοί οι άνθρωποι για να μας λένε αυτά που μας λένε. Τι είναι η "πολιτική"; Ψέματα ασταμάτητα;

Εγώ θα είχα αρχίσει, πριν 13 μήνες, λέγοντας την αλήθεια, γιατί έτσι ξέρω, και επειδή θεωρώ ότι αυτό είναι το φυσιολογικό… Μήπως τελικά (ειδικά όσοι μετράτε μπακλαβάδες) προτιμάτε τα ψέματα; Μάλλον... Δεν εξηγείται αλλιώς...

Το λυπηρό είναι ότι είμαστε σε λάθος δρόμο (και δεν εννοώ πολιτικό ή κομματικό, εννοώ καθαρά διαχειριστικό) εδώ και 13 μήνες. Σερνόμαστε από προτεραιότητες που, κατά την γνώμη μου, δεν συμφέρουν τον λαό. Και δεν εννοώ την σημερινή βολή ή ταλαιπωρία. Εννοώ τους 20άρηδες που αύριο θα ψάχνουν για δουλειά, ή τα παιδιά που θα είναι στην ίδια θέση σε 5-10 χρόνια.

Όσο για τους Υπουργούς και τους βουλευτές που δήθεν διαμαρτύρονται για αυτό που δήθεν δεν θέλουν να ψηφίσουν αύριο... Σιγά μην σκίσετε κανέναν καλσόν!

Γιατί ζητάει συναίνεση;

Από πότε γκρινιάζω; Τουλάχιστον από τον Δεκέμβριο του 2008 λέω ότι από την δικιά μας ανικανότητα θα έρθουν ξένοι να κάνουν κουμάντο. Ωστόσο, οι αγορές κάπως μας συγχώρησαν και μας ανέχτηκαν μέχρι που βγήκε ο ΓΑΠ. Που –- σας αρέσει δεν σας αρέσει -- με δικές του δηλώσεις, έπεισε τις αγορές ότι είμαστε τελειωμένοι και ψεύτες κλπ, και όλοι μαζί τα φάγαμε και τα γνωστά. Και συγγνώμη που γίνομαι βαρετός, αλλά δείτε, παρακαλώ, για πολλοστή φορά, τα Δεκεμβριανά του 2008 και το Πασόκ που είναι εδώ, από τον Οκτώβριο του 2009, ενωμένο ΔΝΤ («Δεν τίθεται θέμα ΔΝΤ» έλεγαν τον Απρίλιο του 2010):



Και γιατί σας τα λέω αυτά; Έχω να κερδίσω κάτι βρίζοντας το Πασόκ; Ή έχουμε εκλογές και σπρώχνω άλλο κόμμα; Τίποτα από τα δύο. Κανείς (ούτε καμία αντιπολίτευση, ούτε εγώ) δεν αμφισβήτησε την πανηγυρική νίκη το φθινόπωρο του 2009. Μα και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση βαφτίστηκαν Ψήφος Εμπιστοσύνης, και ο σχολιαστής εδώ μίλησε σαφώς για τον μπακλαβά και τα αποτελέσματα. Δεν είδα ούτε την ΝΔ, ούτε το ΛΑΟΣ ούτε την Ντόρα να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται. Το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός λιγάκι γκρινιάζουν, αλλά ψιλοπράγματα, και οι λίγες απεργίες μέχρι στιγμής μάλλον από Συνδικάτα που ελέγχονται από το Πασόκ είναι…

Σας τα λέω γιατί έχω μία απορία: Με πανηγυρική νίκη στις εκλογές, σαφή και άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δικό του Πρόεδρο Δημοκρατίας, πρόσφατη ψήφο εμπιστοσύνης, δικά του όλα, μα όλα, τα ΜΜΕ, γιατί ζητάει … «συναίνεση» ο Παπανδρέου; Τι ακριβώς τον ενοχλεί; Σίγουρα δεν τον ενοχλώ εγώ. Όσο γκρίνιαζα και επί Καραμανλή γκρινιάζω και τώρα. Άλλα 5-10 blogs που είναι σε ίδιο μήκος κύματος; Χλωμό… Γιατί λοιπόν ζητάει συναίνεση;

Όταν έλεγε τον Απρίλιο ότι δεν έχουμε ανάγκη και δεν θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ, το είχαμε ήδη κάνει. Για την ακρίβεια, η Γερμανία είχε θέσει όρο την συμμετοχή του ΔΝΤ, για την Ευρωπαϊκή συμμετοχή. Όταν είπε ότι δεν θα φύγουμε από το ευρώ, τον συγχωρώ, δεν ήξερε, δεν ξέρει, δεν το ελέγχουμε εμείς. Μάλλον θα γίνουν δύο ειδών ευρώ , το Α και το Β, ούτε εγώ όμως το ξέρω. Ντρέπομαι που έχουμε εκχωρήσει κάθε πρωτοβουλία κινήσεων σε ξένους, κανονικά θα έπρεπε να έχουμε αλλάξει και σημαία.

Καλό χειμώνα

Δεν το αγοράζουμε αυτήν την Κυριακή

Διάδωσε το:

Αυτή την Κυριακή το ΒΗΜΑ που κυκλοφορεί διαφέρει.
21 εργαζόμενοι, αφού συντέλεσαν στην έκδοση του ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ!
Οι λόγοι και το παιχνίδι γνωστά. Μετά από το μεγάλο φαγοπότι χρόνων με το "πάρε δώσε" ΜΜΕ-Κυβερνήσεων, τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ χρειάζονται την αλληλεγγύη μας.

Μπορούμε να σταθούμε στο πλάι τους. Αυτή την Κυριακή δεν αγοράζουμε το ΒΗΜΑ και ενημερώνουμε με mail και SMS φίλους και γνωστούς να μην το πάρουν κι αυτοί. Μια απλή κίνηση αλληλεγγύης και καταδίκης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Διαβάστε:

Απόφαση - Ψήφισμα της γενικής συνέλευσης εργαζομένω του Βήματος, 10/12/2010

Γιατί πρέπει να νοιαστούμε

Συνταγματικά κατοχυρωμένη διαφθορά

Η διαφθορά των πολιτικών στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, είναι «Συνταγματικά κατοχυρωμένη» και δεν πρόκειται να εκλείψει, αν δεν αλλάξει το Σύνταγμα. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, ενώ, με το άρθρο 4 του Συντάγματος αυτής, καθιερώνεται η ισότητα όλων των Ελλήνων ενώπιον του Νόμου και, με το άρθρο 26 αυτού, καθιερώνεται η διάκριση των κρατικών λειτουργιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, από τις οποίες η τελευταία ασκείται από τα δικαστήρια, τα οποία, κατά το άρθρο 87 του εν λόγω Συντάγματος, συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές, που απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία, υποκείμενοι μόνο στο Σύνταγμα και στους συνάδοντες με αυτό νόμους, με τα άρθρα 61.62 και 86 του ιδίου Συντάγματος, τίθενται ορισμένοι φραγμοί στην ανεξαρτησία αυτή των δικαστών, όταν αυτοί πρόκειται να κρίνουν ποινικά αδικήματα των βουλευτών και των υπουργών... (Απόσπασμα από τον επίλογο του παρόντος βιβλίου)

Θα ψάχνουμε για λύσεις και συνταγές και σωτήρες; Εύκολες λύσεις στο δημοσιονομικό δεν υπάρχουν και η Κυβέρνηση έχασε την πρωτοβουλία κινήσεων από τον πρώτο μήνα. Και είναι κρίμα, γιατί βγήκε πανηγυρικά, με προσδοκίες ότι πράγματι θα άλλαζε κάτι.

Δεν είναι αλλαγή να βάλεις φόρους και να κόψεις μισθούς και συντάξεις. Ούτε να Ελληνοποιήσεις Πακιστανούς, ή να γεμίσεις τον κόσμο αιολικά για να ακριβύνεις το ρεύμα. Ούτε να εκχωρείς κυριαρχικά και εθνικά δικαιώματα.

Αλλαγή είναι να αλλάξεις το Σύνταγμα. Προεδρική Δημοκρατία, και όχι αυτό το χάλι που έχουμε, με συμπαθή, αλλά άχρηστο Πρόεδρο, και διακοσμητικούς άβουλους "Βουλευτές". Και φυσικά πρέπει να τελειώσει η επισημοποιημένη και καθαγιασμένη διαφθορά. Και πόθεν έσχες των βουλευτών από το 1989 και μετά. (Θα έλεγα από 1981, αλλά θα ψάχνουμε πεθαμένους).

Να γιατί αθωώθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου: http://www.books-in-greek.gr/booksingreek/product.asp?pf_id=athoosi&pr_type=inner&ref=pathfinder

Και η Κομισιόν το λέει...

Σε όσους αρέσει ο μπακλαβάς, και περιμένουν λεφτά, και Πράσινες μπούρδες... Αυτή η εικόνα τα λέει όλα... Την κοιτάω για να μην ξεχνώ. Αυτήν και την επόμενη.


Φυσικά και δεν φταίει ο ΓΑΠ που χρωστάμε τα άντερά μας. Ο μπαμπάς του φταίει, και φταίει κατά 90% γιατί μας έμαθε το μηχανάκι της ευημερίας με δανεικά και το ήθος του "δώρου αλλά όχι και 500 εκατομμύρια". Και ο Μητσοτάκης με το να φάνε και "τα δικά μας παιδιά" φταίει. Και ο Καραμανλής στα τελευταία του. Και μην νομίσετε ότι ο Σημίτης τα έφτιαξε... Το γράφημα δείχνει Χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Με την φούσκα του ΧΑΑ και τους Ολυμπιακούς ανέβηκε το ΑΕΠ, ο παρονομαστής, για όσους θυμούνται αριθμητική.

Οι χειρισμοί της Κυβέρνησης του ΓΑΠ, η απίθανη αδράνεια, το άλλα λέω άλλα κάνω, κάτι λαϊκίστικα με τις τράπεζες εκεί στην αρχή. Αυτά μετέτρεψαν την δημοσιονομική δυσκολία σε κρίση. Σε μή διαχειρίσιμη κρίση. Στην εκχώρηση κυριαρχίας. Το αν το έκαναν επίτηδες ή τους ξέφυγε, δεν θα το μάθουμε σύντομα. Σίγουρα το έκαναν επειδή στο Πασόκ, έχουν γίνει ειδικοί στο επικοινωνιακό. Για να φταίει ο προηγούμενος χρεοκόπησαν την χώρα. Και άλλο να χρεοκοπείς επειδή δεν μπορείς άλλο, και άλλο να το τινάζεις εσύ στον αέρα.

Την διάγνωση τους ποιός τα σκάτωσε το φθινόπωρο του 2009, την έκανε η Κομισιόν. Εξακολουθούμε και έχουμε πρωτογενές έλλειμμα. Ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε ΠΡΟ ΤΟΚΩΝ. Υποθηκεύουμε ακόμα πιο βαθειά το μέλλον των παιδιών μας. Ό,τι έχουν και δεν έχουν οι πλούσιοι, όσα κι αν πάρουμε, τα ίδια θα είναι. Αλλά θα βάλουμε φωτοβολταϊκά και θα γίνουμε όλοι πλούσιοι και αειφόροι.

Βαρετός έχω γίνει, όποιος θέλει να γράψει κάτι χαρούμενο, ελέυθερα. Μην γράψετε για την Αυτόνομη Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης... μου θυμίζει τον 25ο Μεσημβρινό.

Ούτε η Τήνος, ούτε η Ελλάδα

Κάτι είχα πει για το ΔΝΤ περί το τέλος του 2008
http://ophioussa.blogspot.com/2008/12/blog-post_8340.html

Φταίει η συνταγή (2)

Δεν με απασχολεί, σε αυτόν τον μονόλογο, η χαλασμένη συνταγή του Κόσμου. Δεν ελέγχω τον Κόσμο, δεν ψηφίζω στον Κόσμο. Ο Κόσμος έχει πολλές χαλασμένες συνταγές, την εξής μία: Όλοι θέλουν να ζούνε καλύτερα, οι περισσότεροι το κάνουν σε βάρος κάποιου άλλου, και η Κίνα αποφάσισε ότι έχοντας χτίσει βιομηχανική και παραγωγική βάση, θέλει και αυτή πετρέλαιο και λίγη αυτοκρατορία. Αλλά ΔΕΝ με απασχολεί αυτό. Το κρατάω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό.

Έχετε προσέξει, πόσες φορές κρυβόμαστε πίσω από πινακίδες «Δεξιός» ή «Αριστερός»… Νομίζουμε ότι ξέρουμε και τι σημαίνουν. Χα! Το «Πασόκος» σημαίνει κάτι: Κάτι απ’ όλα, προκειμένου να μείνουμε στην εξουσία. Και το κάνει πολύ καλά, με μία εξαίρεση. Το κάνει (και δεν είναι το μόνο αλλά το Πασόκ το κάνει άριστα) με δανεικά. Και σε όλους εμάς, ή εσάς, που ψηφίζετε το Πασόκ, έχουμε ξεπεράσει το σημείο που πουλάμε ασημικά για να πληρώσουμε την υπηρέτρια, ή εκχωρούμε συμβάσεις παραχώρησης για να ταΐσουμε 4-5 διαπλεκόμενους και 40-50 συνδικαλιστές. Τώρα είμαστε σε φάση που δίνουμε κομμάτια της Πατρίδας μας, και υποθηκεύουμε το μέλλον της επόμενης γενιάς. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Σκεφτείτε το αυτό.

Σκεφτείτε το, αλλά δεν έχει σημασία που θα καταλήξετε. Πρώτον γιατί οι ίδιοι οι Δεξιοί και οι Αριστεροί δεν έχουν πια ιδέα τι ακριβώς πρεσβεύουν... Και δεν εννοώ θεωρητικές κουβέντες, εννοώ στην πράξη. Όσο για τους Πασόκους, αυτά που λένε ότι πρεσβεύουν είναι αντίθετα από αυτά που κάνουν, αλλά ...δεν φταίνε αυτοί. Στο να "μην φταίνε αυτοί" είναι Καθηγητές Πτυχιούχοι. Αλλά ακόμα κι αν καταλήξετε τι πρεσβεύετε, πάλι χάνετε τον καιρό σας. Και αυτό γιατί η φωνή σας (η ψήφος σας) δεν πολυμετράει. Και αυτή είναι η ουσία της χαλασμένης συνταγής. Η συνταγή έχει χαλάσει λόγω Πολιτεύματος και Συντάγματος.

Από παλιότερα εκθείαζα πολίτευμα που προβλέπει, από τα θεμέλιά του διαχωρισμό εξουσιών. Και εύκολα με κατηγορεί κανείς ότι απλά μου αρέσει το Αμερικανικό Σύνταγμα (μου αρέσει). Αλλά και το Γαλλικό Σύνταγμα το προβλέπει. Τα περισσότερα πολιτεύματα στον κόσμο προβλέπουν 1) απ΄ευθείας, άμεση, εκλογή του «Αρχηγού», και 2) ανεξαρτησία του Νομοθετικού (της Βουλής) από το Εκτελεστικό (της Κυβέρνησης). Για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αφήνω εσάς να έχετε άποψη.

Η Γαλλία έχει Προεδρική Δημοκρατία, όχι Προεδρευομένη σαν και εμάς. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από τον Λαό, κουκί κουκί. Ο Πρόεδρος διορίζει τον Πρωθυπουργό. Ο Πρωθυπουργός φτιάχνει την ομάδα διοίκησης, η Βουλή νομοθετεί, ελέγχει και εγκρίνει ή δεν εγκρίνει τα του Πρωθυπουργού, και αν κάτι στραβώσει, ο πραγματικός άρχοντας, ο Πρόεδρος, παρεμβαίνει και από την αρχή. Το σύστημα αυτοελέγχεται, και αν δεν το περιέγραψα απολύτως σωστά, αυτό είναι το νόημα.


Σκεφτείτε τι έχουμε εμείς. Από το 1824 και μετά, με ελάχιστες παρεκκλίσεις. Η Εξουσία συγκεντρωμένη σε έναν. Χωρίς λαϊκό έλεγχο. Ή σε έναν εκλεγμένο που όμως είναι βιτρίνα για άλλους, χωρίς καμία επιλογή δικιά μας. Η Βουλή ούτε νομοθετεί, ούτε ελέγχει. Απλά εγκρίνει Νόμους που έφτιαξε κάποιο αόρατο χέρι, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που θέλετε εσείς ή εγώ. Το αόρατο χέρι ελέγχει και την ενημέρωσή μας συνήθως… Μην υποτιμάμε τα ΜΜΕ... Μας πείθουν για οτιδήποτε, ή μας δείχνουν γκόμενες, τρομοκράτες, καταστροφές σε άλλους πλανήτες, σκάνδαλα... Και περνάει η ώρα.

Και κάθε 3 και 10 καλούμαστε να ασκήσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, με σημαίες. Και βρίζουμε ο ένας τον άλλο, όταν ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, έχει ρόλο άλλο από θέατρο, και τάϊσμα της κομματικής του βάσης. Όποιος φτιάξει μεγαλύτερη ταϊσμένη κομματική βάση, αυτός κερδίζει. Και αν το κάνει καλά διαιωνίζεται (και χαλάει η συνταγή μόνο στην απόλυτη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία). Ψηφαλάκια αγορασμένα με δανεικά. Και το αποτέλεσμα, ανεξέλεγκτο, διαιωνίζει την διαφθορά και την φτώχεια.

Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Μα ποιος Πρόεδρος… Διακοσμητικό στοιχείο είναι, γλάστρα, και με συγχωρείτε. Πρόεδρος κατασκευασμένος για να λυπάμαι που του πληρώνω την ύπαρξη. Ποιος ανέχεται και συντηρεί και με τι μηχανισμούς αυτό το εξαθλιωτικό σύστημα; Γιατί παθιάζεστε με το αν σας αρέσει το κόκκινο, το πράσινο, το μπλέ, ή το παρδαλό χρώμα, και γιατί τόσα χρόνια λέμε τα ίδια και τα ίδια;

Δεν θα αλλάξουμε εσείς και εγώ το Πολίτευμα… Αλλά και αυτό δεν είναι άξιον απορίας; Σας ρώτησε ποτέ κανείς τι άποψη έχετε για το Σύνταγμα; Έχετε ρωτήσει ποτέ τον βουλευτή που ψηφίσατε, τι άποψη έχει για το Σύνταγμα; Γιατί, όπως το pc από το οποίο διαβάζετε αυτές τις λέξεις έχει ένα λειτουργικό σύστημα, το λειτουργικό σύστημα της χώρας είναι το Σύνταγμά της. Και η συνταγή είναι χαλασμένη από εκεί. Αλλά κανείς δεν έχει ιδέα...

Την ιδέα της ανάγκης Προεδρικής αντί Προεδρευομένης Δημοκρατίας, την πήρα από την ομώνυμη ιστοσελίδα.

Φταίει η συνταγή (1)

Εδώ και καιρό λέω να γράψω ένα «πολιτικό» κομμάτι, αλλά είναι έξω από τα χωράφια μου και λέω «χάσιμο χρόνου», αλλά με αφορμή τους «διαλόγους» στα σχόλια, που είναι περίπου του ιδίου επιπέδου με όσον πολιτικό διάλογο έχω παρατηρήσει τα τελευταία 30 χρόνια, είπα να το γράψω.

Υπάρχει κάτι σάπιο στην Ελλάδα, από το 1824 και μετά. Και ενώ βλέπουμε τις συνέπειες, και βρίζουμε ο ένας τον άλλο, απορώ πως δεν βρίσκεται ένας σοφός να μας πει, όχι τόσο τι φταίει, αλλά τι πρέπει να κάνουμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.

50 ή 100 χρόνια από τώρα, η σημερινή χρεωκοπία μας και οι σημερινές κουβέντες θα έχουν ξεχαστεί. Αλλά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, όπως τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1960 ή το 1910. Τίποτα.

Και δεν φταίνε οι Τούρκοι, ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Γερμανοί. Κανείς δεν φταίει, αλλά φταίνε όλοι μαζί, και εμείς που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο έτσι που να είμαστε πάντα στα ίδια σκατά.

Βασικά δεν υπάρχει Δημοκρατία. Δημοκρατία είναι 1)να έχει άποψη ο λαός, 2) να κάνει επιλογές που να έχουν σχέση με την άποψη, 3) να βλέπει και να ελέγχει τα αποτελέσματα και 4) να κάνει τις ίδιες ή άλλες επιλογές στις επόμενες εκλογές.

Εμείς, άποψη έχουμε, αλλά μην είστε σίγουροι ότι ξέρουμε ποια είναι. Επιλογές νομίζουμε ότι έχουμε αλλά είναι μάλλον ψευδαίσθηση. Τα έργα δεν έχουν ποτέ καμία σχέση με τα λόγια. Και οι επιλογές παραμένουν ψεύτικες. Όσο για υπευθυνότητα ή συνέπεια, νομίζω έχουμε ξεχάσει τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Για αυτό και ο πολιτικός διάλογος περιορίζεται στο «είναι μπουχέσας», ή «είναι στόκος», ή είναι έτσι ή αλλιώς. Και βλέπω και τον εαυτό μου: 6 μήνες μετά από κάθε εκλογές, γκρινιάζω με την Κυβέρνηση. Την κάθε Κυβέρνηση. Από το 1989 μέχρι σήμερα. Για σκεφτείτε το… Για δείτε τα αποτελέσματα από το 1974 και μετά… Ή από το 1949 και μετά… ή από το 1824 και μετά…

Η «Δημοκρατία» δεν είναι τέλεια, αλλά είναι εξ ορισμού καλύτερη για τον Λαό από «μη Δημοκρατία». Αλλά ποια Δημοκρατία; Δεν είναι Δημοκρατία το να διαλέγεις τον Χ ή τον Ψ, που κουβαλάει και κάποιο υποσύνολο «300 βουλευτών». Ούτε είναι Δημοκρατία οι «300» απλά να βάζουν μία σφραγίδα σε επιλογές που κανείς δεν ξέρει πώς προέκυψαν. Ούτε είναι «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» κάποιος άσχετος που τον είχαν προσυμφωνήσει και πήρε και αυτός σφραγίδα, να είναι Πρόεδρος και να κάθεται. Ούτε είναι Δημοκρατία να πεις «δεν ψηφίζω γιατί είναι όλοι καθίκια» ή ψηφίζω το τάδε μικρό κόμμα γιατί δεν μου αρέσουν τα μεγάλα. Γιατί και τα μικρά είναι κατασκευασμένα για αδιέξοδα, και όχι για λύσεις…

Κάτι λείπει από την συνταγή. Κάτι είναι βαθειά λάθος. Μόνο έτσι εξηγείται το μόνιμο αδιέξοδο… Μόνιμο είναι το αδιέξοδο. Και να ην μπερδεύουμε περιόδους ευημερίας ή φτώχειας με καλές ή κακές κυβερνήσεις… Συγκυρίες ήταν και δάνεια. Ή, απλά, τύχη. Ποτέ η πραγματική, η άμεση, η ενημερωμένη επιλογή μας.

Ευρωομόλογα

Να, υπάρχουν και «καλά» νέα. Αποφάσισαν οι Γερμανοί να αφήσουν εκδοθούν «ευρωομόλογα». Αν το έχω καταλάβει σωστά, αυτό σημαίνει ότι δεν θα κλείσουμε αύριο, ή το 2011, ή σύντομα, κάτι που μέχρι χτες προχτές ήταν αναπόφευκτο, δηλαδή επειδή χρωστάμε περισσότερα από όσο έχουμε να πληρώσουμε, άρα δεν πληρώνουμε, άρα αντίο.

Θα μπορούμε να αναχρηματοδοτήσουμε το χρέος με φρέσκο χρέος, αλλά φρέσκους όρους. Δηλαδή θα ισχύει αυτό που ισχύει και σήμερα, αλλά τώρα, φαίνεται, θα ισχύει στα αλήθεια, δηλαδή οι δανειστές θα μπορεί και να χάνουν λεφτά (άκου πράγματα). Στον φυσιολογικό κόσμο (δηλαδή τον κόσμο πριν το 2008) αυτό λογικά ανεβάζει το κόστος δανεισμού, επειδή ο δανειστής θέλει μεγαλύτερη αμοιβή για το ρίσκο που παίρνει. Αλλά ούτε αυτό είναι νέο. Ήδη, τα ελληνικά ομόλογα δίνουν 9 με 9,5 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τα Γερμανικά. Τα ευρωομόλογα απλά παραδέχονται αυτό που λέει η αγορά εδώ και μήνες. (Και για αυτό σας πρήζω με γραφήματα τι λέει η αγορά).


Μην σας παραξενεύει, όσους δηλαδή από εσάς θυμάστε πως ήταν το 1990 και 1995… Τα spreads τότε δεν ήταν 9 μονάδες αλλά 12 και 20, και μερικά χρόνια πριν, παραπάνω. Μόνο που τότε υπήρχε η αισιοδοξία της ένταξης και ανοδική οικονομία ενώ τώρα…

Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και τα ευρωομόλογα θα έχουν ντόπια φιλολογία. Άλλοι θα λένε «σωθήκαμε», άλλοι θα λένε «τελειώσαμε». Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και ας δούμε ένα Τηνιακό παράδειγμα: Τοπικά έργα, και απασχόληση στους Δήμους. Τα έργα που έγιναν, έγιναν με δανεικά λεφτά του Ελληνικού Δημοσίου με επιτόκια 3 ή 4 ή 5% (μέρος των 330 δις ευρώ που χρωστάμε και θα κόψουμε επιδόματα και συντάξεις για να μην φωνάζουν). Τα έργα αυτά, στο μέλλον, θα τα δανειζόμαστε με 13 και 23%... Λίγο πιο δύσκολο να τα κάνεις έτσι χαλαρά. Και, δυστυχώς, η απασχόληση στους ΟΤΑ: Οι Άρχοντες ξέρουν από πού έρχονται τα λεφτά, και δεν είναι όλα από τον λογαριασμό του νερού ή τα τέλη από αποχετεύσεις (καλά… αυτές μετά το 2020), αλλά από κρατικό προϋπολογισμό, ελλειμματικό σε πρωτογενές επίπεδο (προ τόκων) , και αυτόν από τα 330 δις που χρωστάμε.

Μπαίνουμε λοιπόν σε περιβάλλον που μας λένε «δεν θα χρεοκοπήσετε αύριο αλλά αν δεν μαζευτείτε άγρια και γρήγορα, θα χρεοκοπήσετε μεθαύριο και εγώ έχω νίψει τας χείρας μου». Για μεν τους πολιτικούς των Αθηνών, αυτό σημαίνει ότι έφυγε η άμεση και αφόρητη πίεση. Για δε τους πολιτικούς της Τήνου είναι ότι «καλώς ορίσατε στο δίλημμα: τοπικοί φόροι, ή περικοπές εξόδων». Δεν θα αρέσει καθόλου, όπως και να πάει.

Τα ευρωομόλογα δεν έγιναν για εμάς, ούτε για την Ιρλανδία. Έγιναν για την Ισπανία. Εμείς είμαστε μικροπράγματα... Η Ισπανία κλείνει όλο το μαγαζί. Το ευρώ θα πέσει λίγο και προβλέπω Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Όσο για το ΧΑ, μην τσιμπάτε, δεν υπάρχει ΧΑ... Δεν έπεσε κάτω από τα 1.400, επειδή ο διαιτητής σφύριξε παράταση. ΟΙ εικόνες μεγεθύνονται. Την πρώτη τη έχω ξαναβάλει, αλλά δείχνει το ντόμινο.