Νά, λένε πὼς ἄν φυτέψεις καρυδιὰ σοῦ φέρνει θάνατο μόλις τὸ δέντρο δώσει καρπό. Ἒτσι λένε.

Ο (λίγο μακάβριος) τίτλος της ανάρτησης είναι από την Αιολική Γη, του Βενέζη, που την είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, όταν τα καρύδια ήταν σπάνια και πολύτιμα, και ζούσε και ο συγχωρεμένος ο Ιερεμίας Σ., που γεννήθηκε το 1923, και θα τον βρείτε στο απόσπασμα του γενεαλογικού δέντρου του χωριού Κελιά, που μετονομάστηκε σε "Καλλονή", κάποια στιγμή μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Ιερεμίας Σ., ή "Βούρος" είχε 3-4 καρυδιές στην Βαθειά Λίμνο, που μάλλον κληρονόμησε από την μητέρα του, την Λουκία Στεφ. Α.  Οι δύο καρυδιές, ατυχώς μάς άφησαν, λίγο αφού μάς άφησε και ο Ιερεμίας Σ., αλλά στην φωτογραφία φαίνεται μία που έχει μείνει, γεμάτη καρύδια.

Όσοι από εσάς με παρακολουθείτε, θα ξέρετε ότι έχω κάτι με τα δέντρα, και μου αρέσει να τα φυτεύω, και έχω φυτέψει καμιά δεκαριά καρυδιές στην Βαθειά Λίμνο, πάντα με την θύμηση του Βενέζη, αν και ξέρω ότι η πρόληψη αφορά στον χρόνο που κάνει να παράξει καρύδια μία νεοφυτεμένη καρυδιά... Εξ άλλου εγώ δεν φύτεψα τις καρυδιές από καρύδι, αλλά έτοιμες από φυτώριο, άρα αισθανόμουν ασφαλής.

Ωστόσο φέτος, μετά 7 χρόνια από την φύτευση, μία από τις 10 καρυδιές έχει κάνει δύο καρύδια. Και θυμήθηκα τον Βενέζη, και την Αιολική Γη. Ο Βενέζης έζησε την Μικρασιατική Καταστροφή, και τον Μεσοπόλεμο, και την εμφυλιακή Ελλάδα, και τον Β' Παγκόσμιο, και η Αιολική Γη είναι μία σειρά από επεισόδια όπως τα βλέπει ένα παιδί, κάπου στην Μυτιλήνη, υποθέτω, ή ήταν αναμνήσεις από τα βουνά της Μικράς Ασίας... Το παραπάνω απόσπασμα μεγαλώνει με κλικ στην εικόνα.

Στις περίεργες μέρες που ζούμε, αν μπορέσετε να ξεφύγετε από το νεφέλωμα της Φατμαγκιούλ, ή του λάϊφστάϊλ που πάει, έφυγε, τέλειωσε, ψέμα ήταν, δοκιμάστε να διαβάσετε Ελληνική λογοτεχνία (εάν την βρείτε, τώρα που έκλεισε και η "Εστία").

Ή, να φυτέψτε δέντρα για τους επόμενους. Καρυδιές, ροδιές, συκιές, λεμονιές, ελιές, αμπέλια, μουριές, βελανιδιές, ακακίες, χαρουπιές, φίδες, ό,τι σάς έρθει...