Μαντροκκλήσι

Πάντα εκεί περί το τέλος Φεβρουαρίου αρχίζω να βαριέμαι τον χειμώνα. Ειδικά φέτος, που "οι συνθήκες" με κρατάνε ένδον. Το 1970, οι παραλίες αυτές ήταν έρημες, οι χωριανοί κατέβαιναν στην Κολυμπήθρα μόνο για να πλύνουν ασκούς και να κάνουν αμμόλουτρα, και γενικά το μέρος είχε κακή φήμη αφού είχε "ρουφήχτρες".

Εκμεταλλεύτηκα αυτήν την κατάσταση, όσο κράτησε, δηλαδή μέχρι το 1989-90. Στα βραχάκια αυτά έβγαινα να χτυπήσω χταπόδια. Το Μαντροκκλήσι δεν είχε ψάρια, αλλά είχε χταπόδια. Ψάρια είχε απέναντι, από την Αγαπιανή μέχρι τον Παλιό Άγιο Φύλακτο και τον Πέτασο.

Οι "ρουφήχτρες" εξηγήθηκαν: Με βοριά, ο αέρας δημιουργεί ένα κεντρικό ρεύμα νερού από τα ανοιχτά προς την άμμο, που "σωριάζει" νερό από την μέση του όρμου, που, αναγκαστικά, γυρίζει πάλι προς τα ανοιχτά, αλλά από τίς άκρες του όρμου. Πας να βγεις από τις άκρες, που έχει λιγότερο κύμα, και ανακαλύπτεις ότι σε τραβάει προς τα ανοιχτά. Είχαν πνιγεί 2-3 άτομα, και έτσι η Κολυμπήθρα άργησε να γίνει της μόδας.